POST 100!!!
En weer was het raak. Een rechtszaak over haat op het internet. Dit keer ging het om een man en een vrouw die hun onvrede over een kennis vertaalden naar harde woorden op een hyves-site.
Het loog er niet om.
Vieze vuile kankerhoer. Dat werk.
De verdachten toonden zich niet bepaald schuldbewust. Het slachtoffer had het er immers zelf naar gemaakt.
Had ze een geldschuld maar in moeten lossen. Dan was er niets aan de hand geweest.
Simpele logica, zoals je wel vaker ziet in de rechtszaal.
Hoe je in een vloek en een zucht van een niet ingeloste schuld naar een min of meer openbare (is discussie over) digitale afranseling gaat, is mij overigens niet geheel duidelijk, maar misschien heb ik een iets andere opvoeding gehad.
Ik heb al eens eerder geschreven over de fatsoensnormen op het internet. Ik word er niet blij van. Het is weer terug naar het schoolplein. ‘Volwassen’ mensen blijken ineens helemaal weer kind te zijn. Maar dan zonder die ontwapenende eerlijkheid.
Veel mensen hebben een digitale mening, maar niet iedereen kent en gedraagt zich naar de verantwoordelijkheid die hoort bij het publiceren. We zijn in Nederland nu eenmaal opgegroeid met het idee dat een mening gehoord mag worden en dat we het volste recht hebben om die mening te uiten. Ook al is die mening een ondoordachte optelsom van frustraties en leugens.
Maar goed. In Nederland mag iedereen zijn mening verspreiden.
Er is echter een grote maar. Eigenlijk zijn er vier:
Bedreiging, belediging, smaad(schrift) en laster.
Strafbare feiten
Wat veel mensen niet weten is dat ook het overbrengen van de waarheid een strafbaar feit kan zijn. Als je buurman alcoholist is en je schrijft op je eigen weblog dat ‘Jan-Jaap van de Ganzevoortsingel’ een dronkenlap is, dan levert je dat een veroordeling op.
Natuurlijk is Jan-Jaap ook een dronkenlap, maar een dergelijke betiteling brengt schade toe aan de goede naam en eer van Jan-Jaap en dus mag het niet. Smaadschrift.
Een uitzondering wordt slechts gemaakt als de opmerking een algemeen belang dient. Als Jan-Jaap bijvoorbeeld een functie heeft bij de Verslavingszorg.
Een (ook juridisch) trapje erger is laster. Dan weet je donders goed dat een bewering over iemand niet klopt, maar knal je de bewering toch het internet op. Hoewel liegen in de normale samenleving not done is, lijkt het op internet soms de norm.
Bij belediging spelen weer hele andere dingen. Je mag bijvoorbeeld best een boompamflet in de buurt ophangen, waarin je stelt dat de buurvrouw een psychiatrisch patient is of de buurman een homoseksueel. Hoe onfatsoenlijk en smadelijk ook, geen enkele rechter zal beweren dat de titel psychiatrisch patiënt of homoseksueel beledigend is.
Veel mensen zullen daar overigens anders over denken. Ik word niet graag uitgemaakt voor patiënt en homoseksueel vind ik ook niet echt vleiend voor mij als persoon.
Maar de rechter is leidinggevend en het is mijn ervaring dat rechters de oude fatsoensnormen nog wel hanteren.
Zo een beetje links en rechts op het internet kijkend, denk ik dat er nog een heleboel rechtszaken op stapel staan.
Internet is impulsief. Mensen zitten, al dan niet met een glas alcohol binnen handbereik, in hun eigen veilige huis warm en droog achter de computer.
Wie doet mij wat?
De rechter dus.