Je bent vandaag met hem meegekomen. Stevig aan zijn zijde. Om hem te steunen tijdens de moeilijke momenten. Samen in de auto op weg naar de rechtbank.
Vlak voor hij de rechtszaal in loopt, druk je een kus op zijn lippen. Een teken van liefde. Van onvoorwaardelijke steun. Alsof je zeggen wil: het komt wel goed. Ik ben er voor je.
Je gaat op de ongemakkelijke houten stoelen van de publieke tribune zitten. In je bloemetjeslegging. Het haar in een makkelijk knotje op je hoofd. Bril op je neus. Slechts enkele stoelen verwijderd van twee huilende meisjes. Pijnlijk dichtbij. Je kijkt ze niet aan. Zij kijken niet naar jou. Je hebt je blik kruislings gericht op de man vier meter verder. De man waar je dit jaar nog een kind van zult verwachten. Je buik is er duidelijk over. De zwelling toont onomwonden de eerste verschijnselen van een naderende baby.
Het gaat niet zo goed met je nieuwe vriend. Dat zie je ook wel. De rechters vallen hem ongenadig hard aan. Houden hem voor dat niemand het recht heeft om kinderen te misbruiken. Vragen hem op indringende wijze of de slachtoffers soms liegen over wat hen is overkomen. En of hij opgewonden raakte van de seks met veel te jonge meisjes? Of het normaal is dat stiefvaders bij meisjes van elf in bed kruipen? Hun vingers gebruiken op plaatsen waar geen stiefvader ooit dient te komen?
De officier van dienst doet er nog een schepje bovenop. Je hoort haar aan je nieuwe liefde vragen of zijn partner ook in de zaal zit. En of hij alles wel eerlijk heeft gezegd. Het hele verhaal. Tegen jou. Je hoort de twijfel in de stem van de officier. Ineens gaat het over jou, maar je mag niets zeggen. Je zit te zitten. Meer kun je niet doen.
Je hoort je nieuwe liefde zeggen dat hij inderdaad met zijn vinger naar binnen is geweest. En dat hij dat niet had moeten doen.
Als de officier haar aanloop naar een strafeis neemt, sta je ineens op en verlaat je de rechtszaal. Buiten loop je direct naar de parkeermeter. Een aantal muntjes later keer je terug. De gevolgen van illegaal parkeren heb je keurig netjes weten te voorkomen. Voor jou vandaag geen sancties van Justitie.
Wat je in de rechtszaal niet hebt gehoord, hoor je later pas. Dat de aanstaande vader van je kind wat het Openbaar Ministerie betreft minstens anderhalf jaar de gevangenis in moet. Omdat hij de levens van jonge kinderen onherstelbaar heeft geraakt. Dat hij een behandeling moet krijgen, omdat de kans op herhaling anders onaanvaardbaar groot is.
Daar zit je dan. Verliefd geworden op een man die beweerdelijk zijn twee stiefdochters heeft misbruikt. Gewoon in hun eigen slaapkamertje. In het huis waar ze zich volgens de ongeschreven regels van de samenleving veilig mogen wanen. Door een man die zijn vaderrol misbruikte voor zijn eigen genot.
Je hoort een van de dochters zeggen dat ze haar stiefvader een langzame dood gunt. Dat ze heel graag wil dat hij de pijn voelt die zij dagelijks voelt. Je zegt niets. Je mag niets zeggen. Het is niet je rol. Vandaag ben je de steun en toeverlaat van een man die innig wordt gehaat in de rechtszaal.
Na de rechtszaak loop je niet weg. Je lijkt niet boos. Of verontrust. Je stond voor aanvang van het tribunaal aan de zijde van je nieuwe vriend en je blijft staan. Pal naast hem. Zonder fysieke afstand. Je stapt weer met hem in de auto. Klikt jezelf in de gordel naast hem. Hij rijdt weg.
In het voorbijgaan vangen je ogen nog net de slachtoffers op die ook de rechtbank verlaten. Samen kijken jullie opzij. Twee seconden. Meer is het niet. Jullie zien twee jonge meiden die bang zijn geworden voor het leven. Die mannen bewust mijden. Jullie zien een meisje dat naar eigen zeggen nooit kinderen zal baren, omdat ze veel te bang is dat zij ook door deze hel zullen moeten gaan.
Je kijkt. Tot er niets meer is te zien. Dan ben je weer alleen met je nieuwe liefde.
Ik weet niet wat je nu denkt. Misschien denk je dat het allemaal wel wat meevalt. Dat twee jonge meisjes alles erger hebben gemaakt dan het is. Misschien denk je wel dat hij nu niet meer de vader is die hij ooit was. Dat jij hem kan veranderen. Dat hij al anders is geworden.
Misschien strijk je wel even over je bolle buik. Zoals zwangere moeders overal ter wereld over hun buiken kunnen strijken. Een gebaar van vertrouwen. Rustig maar, mijn kind. Het komt allemaal goed.
Daar zorgt mamma wel voor.