Deze week verkondigde ‘freelance-journalist’ Michel Spekkers op Twitter omstandig dat hij aangifte tegen mij had gedaan. Hij was het zat om al 18 maanden door mij ‘lastig te worden gevallen’. Hoewel ik sta te popelen om desgewenst mijn verhaal bij de politie te doen, zal ik eerst hier reageren op zijn tamelijk boude stellingen. Dit omdat Spekkers aantoonbare onzin wenst te verspreiden en mij op Twitter heeft geblokkeerd.
Voor de snelle duiding van de achtergrond van dit dispuut. Eind 2018 schreef ik voor het Algemeen Dagblad een verhaal over Michel Spekkers, met als titel: ‘Ex-dakloze Michel Spekkers: weldoener of notoire oplichter?’ (hier de link).
Sinds die tijd zijn wij geen vriendjes meer.
Laat ik beginnen met een hard feit. Als ik de woorden van Spekkers op Twitter (die mij worden doorgegeven door anderen, want block) goed interpreteer is hij het zat om door mij lastig te worden gevallen. Hij heeft er al achttien maanden last van zelfs. Ik zou hem op Twitter honderden privé-berichten hebben gestuurd waarin ik hem ‘lastigviel’. Ik heb het even nagekeken, het laatste directe contact tussen mij en Michel Spekkers op Twitter stamt letterlijk van 4 juli 2019. Nu ruim tien maanden geleden.
Privé?
Spekkers stelt op Twitter dus dat ik hem in honderden ‘privé-berichten’ lastig heb gevallen in anderhalf jaar tijd. Hier is al te zien hoe Michel iets in een wonderlijk frame zet. Het contact via dm (direct message) tussen ons begon namelijk al in augustus 2016 (vriendschappelijk) en eindigde op 4 juli 2019. Vanaf november 2018 bestaat dat contact voornamelijk uit kritische vragen en opmerkingen van mijn kant over zijn dubieuze inzamelingsacties voor het goede doel en andere malversaties die ik had ontdekt. Vanaf zijn kant bestond het uit ontkenningen en steeds heftigere waardeoordelen. Een korte bloemlezing:
ga heen gast,
ga eens werken,
huigelaar,
je bent gek geworden
lager als jouw komen ze niet
Je hebt een zieke geest Klomp. Sterkte
In de journalistiek worden vragen en opmerkingen ook wel wederhoor genoemd. Hoe je de antwoorden van Spekkers noemt, weet ik niet zo goed. Onbeschoft?
Waarom al die vragen van mij? Eind 2018 schreef ik dus voor de krant een lang stuk over de praktijken van Michel Spekkers. Kort en goed: Spekkers had een verleden als oplichter (hij werd in de VS en in Nederland veroordeeld tot relatief lange celstraffen) en werd daarna nog eens twee keer civielrechtelijk veroordeeld voor het niet terugbetalen van leningen die hij met particuliere investeerders (lees: vrouwen die hem wilden helpen) had afgesproken. Incassobureau’s vingen bot omdat Spekkers geen inkomsten en bezittingen heeft. Zijn officiële adres was al die jaren een postbus op een industrieterrein.
Tijdens mijn zoektocht voor dit verhaal en na publicatie van het artikel doken meer gedupeerden op van Michel Spekkers. Mensen die soms voor grote bedragen (naar eigen zeggen tot wel 75.000 euro) waren opgelicht. Ik sprak met meerdere mensen die allemaal aangaven geld te hadden geleend of diensten hadden verricht. Het patroon was duidelijk: Spekkers leverde niet. Eind 2018 zamelde hij zeker 2000 euro in om daklozen in Europa een mooie Kerst te bezorgen. Die mooie Kerst kwam nooit. Ergens in 2019 zamelde hij geld in voor een journalistieke reis naar Venezuela. Hij ging op pad met het geld, maar verhalen heb ik niet gezien.
Even terug in de geschiedenis.
Ik ken Michel Spekkers al heel wat jaren. Dat contact ontstond toen ik hem vlak voor een bijeenkomst in Vondel CS (in het Vondelpark) kort ontmoette. Spekkers was jaren dakloos geweest en gaf aan dat hij weer wat van zijn leven wilde maken. Hij wilde als journalist aan de slag en vroeg mij om raad. Vanaf dat moment redigeerde ik zijn stukken die hij mocht schrijven voor het journalistencollectief Reporters Online. Onbezoldigd, mind you. Ik vond het prima om geheel belangeloos iemand te helpen weer wat van zijn leven te maken.
Dat veranderde toen ik ontdekte dat Spekkers maar weinig van zijn oude gedrag had geleerd. Gedupeerden vertelden over hun ervaringen met Spekkers en ik besloot op onderzoek uit te gaan. Dat onderzoek bracht een boel uiterst merkwaardige feiten aan het licht, waarop ik Spekkers uitgebreid om een weerwoord vroeg. Dat was geen overbodige luxe ook, want Spekkers presteerde het eens om aangifte te doen van belediging tegen een gedupeerde die haar geld terug wilde en hem emotioneel ‘oplichter’ had genoemd (de aangifte werd geseponeerd).
Stroef
Het contact tussen Spekkers en mij verliep buitengewoon stroef. Omdat ik voor iedere publicatie wederhoor moet vragen, stelde ik hem in die periode telkens keurig mijn vragen. Vaak via de dm van Twitter, maar ook via de mail (36 vragen maar liefst).
Een inhoudelijke reactie kwam er zelden tot nooit. Sterker nog: Spekkers ontkende eerst glashard dat hij tot twee keer toe civielrechtelijk was veroordeeld. Pas toen ik aangaf dat ik de vonnissen toch echt in mijn bezit had, moest hij erkennen dat hij was veroordeeld, maar hij had de betaling toch echt al via een betalingsregeling geregeld. Ook dat bleek niet te kloppen. Er was op dat moment geen cent overgemaakt. Dat begon opmerkelijk genoeg pas schoorvoetend nadat ik hem voor mijn verhaal in het Algemeen Dagblad confronteerde met feiten die hij niet langer kon weerleggen.
Nog wonderlijker: bedragen werden betaald vanaf een rekening van een vrouwelijk raadslid uit Roermond.
Inhoudelijk kwam er verder weinig uit Spekkers. Hij vertrouwde mij niet, zo zei hij zelf. Ik moest vooral doorgaan met ‘leugens verkopen’ en hem ‘zwart maken’. Ik vond dat typerende stellingen voor Spekkers zelf. Hij schreef zelf ooit over zijn verblijf in De Waag (Centrum voor Ambulante Forensische Psychiatrie), dat artikel begon zo:
‘Toen ze de dokter vroeg om literatuur over mijn aandoening gaf hij mijn moeder het boek ‘Gewetenloos – De onrustbarende wereld van de psychopaten onder ons’
In de periode na de publicatie heb ik op gezette tijden op Twitter de verdere bevindingen van mijn speurtocht wereldkundig gemaakt. Dat is mijn werk, publiceren wat ik heb gevonden. Dat deed ik ook toen bleek dat Spekkers, tot groot ongenoegen van een nabestaande, een accreditatie had gekregen voor het MH17-proces. De nabestaande was geschokt en wilde van mij weten hoe het toch mogelijk was dat iemand die eerder menselijke resten van de ramp naar Nederland had gesmokkeld (hier de link), nu aanschoof als journalist.
Het beeld dat Spekkers van mij neerzet (alsof ik een stalker zou zijn) is bepaald niet correct. Zo is hij op Twitter druk in gesprek met de bekende roeptoeters Jan Dijkgraaf en (in mindere mate) Erik de Vlieger (die nooit te beroerd zijn laster en leugens een podium te geven) en geeft hij aan dat ik eind 2018 druk foto’s van naambordjes (meervoud) van zijn naasten zou hebben gedeeld.
Ook dit verhaal is aantoonbaar onzin. Ik zou zelfs zeggen: strafbare laster. Hier is wat er werkelijk gebeurde:
Via een bron kwam ik er achter dat Spekkers bij de gemeente subsidie (bijzondere bijstand) had aangevraagd voor een project. Wat op zich prima is, ware het niet dat Spekkers er ‘facturen’ bij leverde (om aan te geven dat hij omzet draaide) die niet konden kloppen (zo zat er een factuur bij voor columns in NRC (waar Spekkers bij mijn weten nooit columns voor schreef) en artikelen voor Reporters Online. Wat gek is, want die organisatie stuurt geen facturen…
Bovendien bleek dat de subsidie was aangevraagd op een adres waar Spekkers naar eigen zeggen helemaal niet woonachtig was…
De bron leverde ook een foto van een naambordje (enkelvoud) waar een huisnummer en een naam op was te zien. Het was niet de naam van Spekkers, maar wel het adres waar de bijstand was aangevraagd. Omdat wederhoor nu eenmaal een plicht is in de journalistiek, stuurde ik Spekkers in de dm van Twitter (de privé-berichtenbox) de foto en de letterlijke tekst:
‘Waarom vraag jij een bbz aan op het adres van (naam vrouw)’
Voor Spekkers is dat blijkbaar een reden om boos te worden. Alsof ik persoonlijk zijn adres of een adres van een naaste wereldkundig had gemaakt. Ik bracht hem naar eigen zeggen in groot gevaar. Op Twitter vertelde Spekkers deze week dan ook dat mensen in zijn omgeving zich onveilig hadden gevoeld door het ‘doorsturen van foto’s’ (opnieuw meervoud..). Hoe dat kan met een niet openbaar privé-bericht op Twitter aan Spekkers, waarin ik hem simpel een normale en niet bedreigende vraag stel, is mij niet duidelijk. Sterker nog: Spekkers zelf openbaarde daarna een deel van onze dm-conversatie.
Wonderlijk.
Misschien nog wonderlijker is wel dat de ‘dreiging’ van een dm in december 2018 blijkbaar zo heftig was dat Spekkers in mei 2020 de noodzaak voelde om aangifte te doen…
En dan is er nog iets. Gaandeweg ons contact werd Spekkers paranoïde. Hij verweet mij hem onder een valse naam een verzoek te hebben gestuurd. Een voorstel om in hem te investeren. Ook dit is volstrekte nonsens. Later vertelde een bron mij dat deze bron dat had gedaan. Om te kijken of Spekkers zijn woord (Ik werk niet meer met investeringen) zou houden.
Omkering
Volgens Michel Spekkers is hij door mij vrienden kwijtgeraakt en heeft hij zijn ‘goede werk’ niet voort kunnen zetten. Maar dat is wel een behoorlijke omkering van de feiten. De werkelijkheid is dat ik mijn werk heb gedaan door uit te zoeken waar het ingezamelde geld van Spekkers is gebleven, hoe hij zelfs van vrienden geld en diensten afnam zonder te betalen en feitelijk zijn eigen hobby en zucht naar avontuur financierde met geld van anderen.
Tijdens die werkzaamheden heb ik Spekkers telkens de bevindingen van mijn werk voorgelegd. Om hem de gelegenheid te geven te reageren.
Als dat lastigvallen is, dan zijn alle journalisten in Nederland per vandaag allemaal stalkers. Het is wat mij betreft ook ironisch. Als ik hem namelijk niet bij herhaling had gevraagd om te reageren op nieuwe feiten, dan zou Spekkers mij probleemloos aangepakt kunnen hebben op het ontbreken van wederhoor.
Maar goed. Wat mij betreft nodigt de politie mij zo snel mogelijk uit om eens te komen praten over Michel Spekkers. Mijn dossier is klaar. Dan kan ik meteen even vragen waarom zoveel gedupeerden nog steeds op hun geld moeten wachten.
Waardeer dit artikel!!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Je kunt me ook met een vast per bedrag per maand steunen: klik dan hier. Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.