Ik heb ooit een kistdienst meegemaakt bij een uitvaartbedrijf in Groningen. Wachten op de dood. Om er vervolgens een kist omheen te leggen. De geharde medewerkers waren wel wat gewend. Maar konden nog altijd slecht tegen de kleinste kistjes.
De kinderkisten.
De dood van kinderen wensen wij niet te accepteren. Te jong. Niet rechtvaardig. Kan niet.
Misschien is dat wel de reden dat lezers van landelijke dagbladen nog niet zo lang geleden in de pen klommen toen ze hoorden dat er ‘slechts’ een werkstraf werd geeist tegen de man die op 12 juni 2010 twee 10-jarige meisjes uit het leven reed. De meisjes speelden achter een hoge brug. De automobilist had ze niet gezien.
Justitie vond dat de man de kinderen wel had moeten zien. Hij zou te ver onderuitgezakt in zijn stoel hebben gezeten en te hard hebben gereden voor de onoverzichtelijke situatie ter plekke, ook al hield hij zich waarschijnlijk wel ongeveer aan de maximaal toegestane hoeveelheid van 30 kilometer per uur.
De rechtbank komt echter tot een ander oordeel.
En stelt dat de automobilist met de beste wil van de wereld deze unieke situatie niet had kunnen voorzien. De slachtoffers zaten simpel te laag op het wegdek. Ze waren waarschijnlijk ook dood geweest als de man iets hoger in zijn auto had gezeten. Al is het volgens de rechters niet eens zeker of hij wel zo laag zat. Alleen de man zelf verklaart daar over.
En de snelheid? Niet meer vast te stellen. Geen remspoor.
Al met al is de juridische kwalificatie niet eens van belang. Een straf of geen straf. Wat doet het er toe?
Wat er wel toe doet is de constatering dat de automobilist in kwestie waarschijnlijk niet zo gek veel afwijkt van honderdduizenden collega’s.
Die allemaal in staat zijn tot de uiteindelijk inzet van doodskistjes die kleiner zijn dan ze horen te zijn.