Ik heb ooit een kistdienst meegemaakt bij een uitvaartbedrijf in Groningen. Wachten op de dood. Om er vervolgens een kist omheen te leggen. De geharde medewerkers waren wel wat gewend. Maar konden nog altijd slecht tegen de kleinste kistjes.
De kinderkisten.
De dood van kinderen wensen wij niet te accepteren. Te jong. Niet rechtvaardig. Kan niet.
Misschien is dat wel de reden dat lezers van landelijke dagbladen nog niet zo lang geleden in de pen klommen toen ze hoorden dat er ‘slechts’ een werkstraf werd geeist tegen de man die op 12 juni 2010 twee 10-jarige meisjes uit het leven reed. De meisjes speelden achter een hoge brug. De automobilist had ze niet gezien.
Justitie vond dat de man de kinderen wel had moeten zien. Hij zou te ver onderuitgezakt in zijn stoel hebben gezeten en te hard hebben gereden voor de onoverzichtelijke situatie ter plekke, ook al hield hij zich waarschijnlijk wel ongeveer aan de maximaal toegestane hoeveelheid van 30 kilometer per uur.
De rechtbank komt echter tot een ander oordeel.
En stelt dat de automobilist met de beste wil van de wereld deze unieke situatie niet had kunnen voorzien. De slachtoffers zaten simpel te laag op het wegdek. Ze waren waarschijnlijk ook dood geweest als de man iets hoger in zijn auto had gezeten. Al is het volgens de rechters niet eens zeker of hij wel zo laag zat. Alleen de man zelf verklaart daar over.
En de snelheid? Niet meer vast te stellen. Geen remspoor.
Al met al is de juridische kwalificatie niet eens van belang. Een straf of geen straf. Wat doet het er toe?
Wat er wel toe doet is de constatering dat de automobilist in kwestie waarschijnlijk niet zo gek veel afwijkt van honderdduizenden collega’s.
Die allemaal in staat zijn tot de uiteindelijk inzet van doodskistjes die kleiner zijn dan ze horen te zijn.
Mooi geschreven. Dit had iedereen kunnen overkomen. Je verwacht gewoon niet dat er twee kinderen op de weg liggen als je een brugje op rijdt.
Je weet me weer te raken. Verder geen oordeel.
Ondanks dat er alleen maar verliezers zijn in deze zaak (klinkt verschrikkelijk) maar er is altijd een schuldige.
De wegbeheerder (gemeente?) heeft in dit geval gefaald.
Die is verantwoordelijk voor een goede inrichting van de openbare weg.
@Andra
Los van de vraag of in deze zaak de verdachte schuldig is, ben ik het volstrekt niet eens met jouw stelling dat er altijd een schuldige is. Veel ongevallen zijn het gevolg van een ongelukkige samenloop van omstandigheden. In de keten van gebeurtenissen die aan een dergelijk ongelukkig toeval is voorafgegaan, is altijd wel een handeling aan te wijzen die heeft ‘bijgedragen’ aan de oorzaak. Maar dat wil nog niet zeggen dat degene die deze handeling heeft uitgevoerd ook verwijtbaar heeft gehandeld. Je gooit oorzakelijk verband en verwijtbaarheid op één hoop.
Als je bij elk ongeval een schuldige moet aanwijzen omdat die wel ergens móet zijn, leidt dat tot een samenleving met torenhoge verzekeringspremies, eindeloze aansprakelijkheidsprocedures, een woud van absurde regels en voorschriften (‘stop geen huisdier uw magnetron’), dichtgetimmerde contracten en burgens, bedrijven en instanties die geen initiatieven ontplooien of die verantwoordelijkheid ontwijken omdat ze achteraf wel eens als ‘schuldige’ zouden kunnen worden aangesproken wanneer onvoorzien een ongeval gebeurt. In zo’n samenleving – ik denk aan de doorgeslagen juridisering in de VS – wil ik niet leven.
@ Hans
Dat is het vervelende in Nederland. Alles zit vast aan regeltjes. Artikel 5 WvW is een tekenent voorbeeld.
Ook de wegbeheerder in dit geval te maken met wetgeving in deze heeft het verzuimt om snelheidsbeperkingen aan te brengen of de max snelheid naar beneden te brengen.
Het spijt me oprecht, je te moeten mededelen, je leeft al in een zoals jij dat noemt doorgeslagen juridisering.
Ik ben het wel met je eens een ongeluk zit in een klein hoekje maar lees de gemiddelde rechtbankuitspraken erop na. Er wordt veel verwacht van een bestuurder misschien haast wel onmenselijke verwachtingen.
Hoe vaak is er niet gezegd: “Ja, de max snelheid is 50 km/u maar omdat het regende hád u uw snelheid moeten aanpassen.
@Andrea
Begrijp ik nu goed dat jij stelt dat de wegbeheerder hier blaam treft? Maar als al onzeker is of een bestuurder met deze situatie rekening moest houden, hoe kun je dan van de wegbeheerder verwachten dat die op dit uitzonderlijke geval anticipeerde en de weg daarop aanpaste?
Als je dat van een wegbeheerder verlangt, zal die wegbeheerder zich tegen zulke verwijten indekken door op elke eventueel onveilige lokatie – en daarvan zijn er heel veel – diverse verkeersdrempels, lage snelheidslimieten en flitskasten realiseren. Ik geloof niet dat de gemiddelde Nederlander daar tevreden mee zal zijn…
Deelnemen aan het verkeer is meer dan alleen maar op de borden letten en je daar aan houden.
Verkeer is anticiperen op situatie’s die zich voordoen.
Als er ergens staat dat je 50 klm p/u mag betekent dat niet automatisch dat het altijd mogelijk is om dat te kunnen doen.
In deze situatie in wildervank vind ik persoonlijk zelf(maar dat is hoe ik erover denk) dat deze brug met 30 klm p/u nog te snel is, omdat je niet kan zien wat je aan de andere kant van de brug tegen komt.
En kinderen zijn nu eenmaal vaak impulsief en zien vaak het gevaar niet in het verkeer.
Als bestuurder van een auto behoor je hier rekening mee te houden hoe je het ook ziet.
Deze bestuurder draagt dit vreselijk ongeval voor de rest van zijn leven met zich mee, net als de ouders van deze te jong omgekomen kinderen.
Een werkstraf zou hier wel op zijn plaats zijn geweest voor mijn gevoel, al zou het verlies voor de ouders er niet minder om worden.
Gr