Soms schrik ik wel eens van het kleine tellertje op mijn eigen weblog. Ruim drieduizend rechtszaken. Ruim drieduizend ellendige verhalen.
Over mensen die ontsporen. Omdat het leven ze minder geeft dan ze hadden gedacht. Of hadden gehoopt.
Of omdat ze simpel niet de bagage hebben om mee te komen.
En dan is de maatschappij hard. Op problemen zitten we niet te wachten. We moeten immers door. Succes kent vele vaders. Wie faalt, staat snel alleen. En waarom zullen we ons ook inzetten voor mensen die in de kantlijn van de samenleving doelloos heen en weer scharrelen? Wat hebben wij daar mee te maken?
Opzouten. En vlug een beetje.
Hoe durven ze ons geluk in de weg te staan? Die vervelende onaangepaste junks. Die onvoorspelbare psychiatrische patiënten. Die volkse sukkels die elkaar onderling naar het leven staan. De boeven en boefjes die onze wetten aan hun laars lappen.
We bedenken grootse plannen om ze af te straffen. Complete databanken met vingerafdrukken. DNA. We moeten de pakkans vergroten! Dat zal ze leren! Werkkampen. Landurige opsluiting.
Weg van ons. En rap een beetje.
Maak de weg vrij voor een veilige samenleving waar de succesvolle medemens ongestoord onder elkaar kan zijn. Waar falen geen optie is. Alles mogelijk. Waar we elkaar luidruchtig feliciteren met ons eigen succes. Kijk ons eens goed zijn. Wij hebben het gered.
Wij wel.
Misschien is het de moedeloosheid van een rechtbankverslaggever die al veel te lang verhalen hoort die hij al zo vaak heeft gehoord. Maar ik denk bij de zoveelste verdachte wel eens:
Te laat.
We zijn allemaal weer eens succesvol te laat.