Soms schrik ik wel eens van het kleine tellertje op mijn eigen weblog. Ruim drieduizend rechtszaken. Ruim drieduizend ellendige verhalen.
Over mensen die ontsporen. Omdat het leven ze minder geeft dan ze hadden gedacht. Of hadden gehoopt.
Of omdat ze simpel niet de bagage hebben om mee te komen.
En dan is de maatschappij hard. Op problemen zitten we niet te wachten. We moeten immers door. Succes kent vele vaders. Wie faalt, staat snel alleen. En waarom zullen we ons ook inzetten voor mensen die in de kantlijn van de samenleving doelloos heen en weer scharrelen? Wat hebben wij daar mee te maken?
Opzouten. En vlug een beetje.
Hoe durven ze ons geluk in de weg te staan? Die vervelende onaangepaste junks. Die onvoorspelbare psychiatrische patiënten. Die volkse sukkels die elkaar onderling naar het leven staan. De boeven en boefjes die onze wetten aan hun laars lappen.
We bedenken grootse plannen om ze af te straffen. Complete databanken met vingerafdrukken. DNA. We moeten de pakkans vergroten! Dat zal ze leren! Werkkampen. Landurige opsluiting.
Weg van ons. En rap een beetje.
Maak de weg vrij voor een veilige samenleving waar de succesvolle medemens ongestoord onder elkaar kan zijn. Waar falen geen optie is. Alles mogelijk. Waar we elkaar luidruchtig feliciteren met ons eigen succes. Kijk ons eens goed zijn. Wij hebben het gered.
Wij wel.
Misschien is het de moedeloosheid van een rechtbankverslaggever die al veel te lang verhalen hoort die hij al zo vaak heeft gehoord. Maar ik denk bij de zoveelste verdachte wel eens:
Te laat.
We zijn allemaal weer eens succesvol te laat.
Doe maar een suggestie Chris, hoe het wel aan te pakken.
Helemaal niets doen is geen optie.
Wat heb je nu voor kleur brilletje opgezet jochie.
Dat klinkt namelijk wel erg donker.
Ik geloof niet dat je gelijk hebt. Het mag tijdens die rechtzaken wel zo uitzien, en waarschijnlijk zie jij daar een prachtcollectie aan schorrie morrie, maar te laat hoeft dat niet te zijn…
Voor velen van hen zal het inderdaad te laat zijn, maar dat was het dan al voor die zitting.
Heeft die kantlijn, het er niet bij kunnen, willen of durven horen niet meer te maken met die persoon dan met de samenleving.
Je hoeft je maar om te draaien en terug die kring in te lopen. Dan ben je weg van die kantlijn.En als je dan goed kijkt, dan zie je door dat geschreeuw van “opzouten” dat stukje hunkeren naar succes.
Want hoe hopeloos is die zoektocht naar dat succes zoals jij dat beschrijft? Het maar lukraak afschrijven van levens “met een krasje op hun lei”,
terwijl er pas van succes sprake kan zijn als zulks niet nodig is.
Misschien breng ik jullie wel een stukje succes wat anders onbereikbaar zou zijn gebleven, misschien ben ik slechts zo’n verdwaasde idioot die gewoon weer midden in de kring staat, tussen al die andere hopeloze gevallen,… op zoek naar dat kleine stukje succes
n.b. Chris, als ik bedenk hoe jouw soortgenoten (de media) zich hebben laten misbruiken door politie en O.M. om mij en mijn toekomst de grond in te schrijven,
en ik kijk dan hoe ik hier kan staan en daarvoor waarschuwen, (soms de kachel met je aanmaken en toch weer welkom zijn), dan zie ik toch die kantlijn best wel op afstand komen…
Of dat nou komt omdat ik de kring in loop of omdat die kring niet van me wegloopt, misschien kunnen we dat ook beter in het midden laten
loveUall
Jean
@jmgopdenkamp – ‘Voor velen van hen zal het inderdaad te laat zijn, maar dat was het dan al voor die zitting’ – exact mijn punt.
Ik denk inderdaad dat het voor het grootste deel werkt zoals je beschrijft. Helaas.
@Chris,
Wat zouden we dan moeten zien te bereiken als we ons dit realiseren en daar tegenover ook zien dat het zelf met die zitting eigenlijk niet te laat voor hen hoeft te zijn
Beste heer Klomp,
Ik lees uw blog al een tijdje en heb, eerder een reactie gestuurd.
In dit stuk vind ik u, zoals al eerder gezegd donker.
In mijn visie is het zo dat wij als maatschappij niet verantwoordelijk zijn voor het individu tenzij de maatschappij er last van heeft.
Een gewaagd voorbeeld:
Een pedofiel, is nou eenmaal pedofiel. Hij (of zij) houdt van kinderen en wil meer van ze dan de maatschappij accepteerd.
Maar wat nou als deze pedofiel, weet dat zijn seksuele voorkeur maatschappelijk afgekeurd wordt en dus, daardoor zich weerhoudt van enig contact met minderjarigen.
De maatschappij heeft er geen last van DUS is er geen probleem…
Een pedofiel WEET dat hij pedofiel IS. Hulp kan hij ten allen tijden krijgen ook zonder dat het fout is gegaan.
Wij als maatschappij zijn niet te laat maar in dit geval is HIJ te laat.
Ook al zijn er wachtlijsten (denk ik) maar er is hulp. Ik vind het vreemd dat de persoon zelf, of zijn omgeving niet eerder aan de bel heeft getrokken.
@Andra,
Je visie is me duidelijk. Maar ik heb de stellige indruk dat je helemaal geen besef hebt van het immense gebrek aan kennis over het functioneren van die pedofiel bij (het leeuwendeel van)die hulpverlening
En juist bij dat in een hoek jagen van pedofielen, zelfs al voor ze de fout in gaan, daar ligt wel degelijk een stuk verantwoording van deze maatschappij
Voor de duidelijkheid, ik ben veroordeeld pedoseksueel, ik heb eerder die hulp gezocht en helaas pas gevonden toen het te laat was.
En nee, dat was niet die gedwongen hulpverlening die aan het vonnis was gekoppeld. Dat werkte namelijk niet.Er zit hartstikke veel hartstikke fout in die behandelingen… en het kan zo anders… gelukkig.
@jgmopdenkamp
Dus u bent met mij eens dat behandelen nadat het fout is gegaan en dus gekoppeld is aan een vonnis niet zoveel uithaald?
Ik ben er juist voor dat een pedofiel zich laat behandelen voordat het fout gaat.
Maar dit is dan echt de verantwoordelijkheid van de pedofiel zelf.
@Andra
Dat kan ik ook omdraaien Andra!!!
Als het tijdens de kindheid van iemand volledig uit de klauw loopt met zijn emotionele ontwikkeling, dan is dat tot het moment dat hij/zij volwassen wordt NIET zijn verantwoording.
Dat hij/zij vanaf dat moment zelf niet inziet hoe hard die aanpak van die problemen nodig is komt vervolgens voort uit een gestoorde emotionele ontwikkeling.
Als dat de verantwoordelijkheid is van de pedofiel zelf,of liever als jij dat zo éénzijdig wilt stellen, dat krijgt de maatschappij de rekening van die ellende -zoals dat nu dus gebeurt- en dan kan ik dat ook eigen schuld dikke bult noemen.
Op http://www.brokentulip.nl proberen we (daders en slachtoffers) er samen uit te komen. Dat is een inzet van mensen uit die verschillende kanten die enorm energie vreet en doorzettingskracht vraagt…
En dat dus met dat doel voor ogen: Minder slachtoffers in de toekomst.
Ik zal je eens een vraag herhalen, die ik intussen heel vaak heb gesteld, en waar ik geen keer antwoord op krijg….
Ga er eens van uit dat pedofilie een aangeboren geaardheid, en dat we zouden kunnen vaststellen bij de geboorte wie die aanleg heeft………
Op honderd van die schattige kleine ukken zijn er tien met die “ziekte”
Wat doe je, laat je ze nu doodvallen of later pas????
[quote]Dus u bent met mij eens dat behandelen nadat het fout is gegaan en dus gekoppeld is aan een vonnis niet zoveel uithaald?[/quote]
Die conclusie gaat te ver. Ik wens eerder te stellen dat men inzake de persoonlijkheid van een pedofiel de plank volkomen misslaat. maw die behandeling raakt niet…
Ik heb eerder al diverse keren de mogelijkheid geopperd dat men het systeem eens zou kunnen aanpassen.
Geef mensen die op deze manier de fout in zijn gegaan de kans om te kiezen voor eerst behandelen (achter gesloten deuren) en stel dat veroordelen uit tot ze zelf aangeven dat ze daar klaar voor zijn.
Dan heb je gemotiveerde kandidaten in je behandelings traject, dan kunnen ze terechtstaan als een “vent” en niet als een jammerend stukje zelfbeklag. De rechter en de slachtoffers hebben een duidelijker beeld van de vooruitgang en de kansen op herhaling, wat in het uiteindelijke vonnis kan worden mee gewogen.
Daarbij kunnen ze mogelijk hun straf aanvaarden en ondergaan en niet uitsluitend wegkwijnen in hun zelfmedelijden….
De faciliteiten voor deze aanpak zijn er, er ontbreekt alleen de wil om het roer eens drastisch om te gooien en te kijken naar een compleet andere aanpak
Ik zal je morgen op die andere draad eens antwoorden op die schandpalen en een stukje inzicht bieden in dat bijzondere binnen mijn behandeling….
en daarmee misschien wel dat wezenlijke verschil in die aanpak blootleggen
loveUall
Jean
@jgmopdenkamp
Allereerst zal ik je antwoord geven op je vraag. Altahans ik niet van mening ben dat ik alle wijsheid in pacht heb om erover een deskundig oordeel te vellen.
vraag:
“Ga er eens van uit dat pedofilie een aangeboren geaardheid, en dat we zouden kunnen vaststellen bij de geboorte wie die aanleg heeft………
Op honderd van die schattige kleine ukken zijn er tien met die “ziekte”
Wat doe je, laat je ze nu doodvallen of later pas????”
Antwoord:
Allereest zouden we dus moeten accepteren dat pedofillie een ziekte is…. Laten we het even gelijkstellen aan homo/lesbo’s. Sexuele voorkeur heb je nou eenmaal, je wordt er immers mee geboren en kan er niks aan doen.
Aangezien het hier dus niet gaat om een lichamelijke ziekte moeten we dit dus onderbrengen in het rijtje geestelijke ziektes. Geesteziek…
Geesteziek oftewel Ontoerekeningsvatbaar.
Ontoerekeningsvatbaarheid is volgens artikel 39 wetboek strafrecht een strafuitsluitingsgrond… Dus verdachte is niet strafbaar. Kan derhalve ook niet schuldig worden verklaart en dus gaat verdachte vrijuit. Ik denk dat we (Nederland) dat niet willen.
We kunnen ook net zoals we accepteren dat net zoals homosexuelen, ze dezelfde rechten hebben. Immers vrijheid van sexuele geaardheid. Ik ben van mening dat ook dit niet gewenst is.
De enige oplossing die ik zie, is het toch strafbaar stellen (zoals het al geregeld is) maar TBS eisen en desnoods dit ook verplicht te stellen. Kan ambulant maar ook gesloten. Aangezien dit een geesteziekte is zou deze TBS voor het leven moeten worden opgelegd. Dit hoeft niet ten alle tijden in een gesloten setting te zijn.
Kortom strafbaarheid stelling behouden en de mogelijkheid hebben om een verdachte te veroordelen tot TBS voor het leven. Het is dan aan de kliniek om aan de TBS-behandeling invulling te geven. Waarom voor het leven? Sexuele voorkeur is niet te behandelen ermee omgaan wel. Echter wil ik en daarmee de maatschappij dat we ten all tijden een flinke vinger aan de pols houden.
Ingaande op jouw verhaal laten we ze niet barsten maar geven een duidelijk signaal aan mensen die wel met gevoelens rondlopen en zich niet laten behandelen.
Gaat het fout? Levenslang begeleiding en verplicht.
Geen huilie huilie omtrent ik ben pedofiel en daardoor zielig. Meteen gedwongen behandelen maar levenslang.
Voel je daar iets voor?
Voel ik daar iets voor???
@Andra, zoals je het in deze context vraagt is dat voor mij erg moeilijk te beantwoorden.
Ik haal de vraag liever naar mijn situatie en ervaring.
Voor mij was het in elk geval geen seksuele geaardheid en ook niet een expliciete voorkeur. Ik geef het liever aan als een emotionele ontwikkelingsstoornis.
Dan moet ik je gelijk geven in dat: Niks geen huillie huillie en niks geen zielig. Gedwongen behandelen was niet nodig, ik koos mijn eigen weg.
Toeval maakte dat ik die hulpverlening binnen rolde met de vaste mededeling: “Van mijn gevoelens voor kinderen blijven jullie af!!!”
Ik zat emotioneel in de knoop en toen ik door die chemocastratie ook nog eens met tal van emoties te maken kreeg die ik nooit had gekend (zeker niet in die mate)toen zocht ik hulp… en ik vond die.
In het vertrouwen wat tijdens die behandeling groeide kwam dat moment om naar die proffesionele mening te vragen inzake mijn omgang met mijn adoptie zoon.
Ik kreeg de kans om die volledige power van dat pedobehandelingsprogramma te ondergaan, alweer vrijwillig en ik heb het lef gehad om daar mijn vrijheid om wel of niet nog naar Vietnam te gaan aan te verbinden.
Levenslang begeleiden Andra, dat zit er niet in. Dat is de waanzin van die maatschappij waar jij van droomt. Leg de verantwoording maar bij anderen, bij een instelling. Dan kunnen mensen zo lekker met dat vingertje wijzen als het toch mis gaat.
Mijn behandeling, en het positieve resultaat daarvan houdt een herstel in van die sociale omgang. Als je de resultaten hebt gezien van die tv opnames bij mij in de straat, artikel in de Spits etc, dan kun je dat zien…
Mensen, de maatschappij,zij zijn het die mij niet dood laten vallen. Die hernieuwde contacten, dat vertrouwen, die vormen gelijktijdig het toezicht en maken dat dat toezicht niet meer nodig is.
Ik zie mijn wereld veranderen, mijn contacten verbeteren. Ik groei elke dag verder in die nieuwe situatie en die zogenaamde “geaardheid” zie ik meer en meer uit het zicht verdwijnen. Terwijl mijn vertedering voor kinderen gelukkig gewoon blijft bestaan. Terwijl kinderen wel degelijk nog altijd een deel van mijn leven zijn… op de normale manier, zoals het hoort
Hoe is het Andra, mag ik mijn vraag herhalen…
Krijg ik van jou een kans? Ben je iemand die dat mee in de gaten durft te houden. Iemand die allert blijft.
Durf je me op mijn fouten te wijzen als ik afdwaal…
of laat je me doodvallen, moeten die zieleknijpers met witte jassen maar op me passen… Dan, staat iemand niet in het leven, dan is het bij elke fout of verslappen van dat toezicht grote kans op nieuwe missers. Heb ik geluk met die mensen om mij heen? Is Zeeland / Goes werkelijk zo uitzonderlijk of zou dit in Wijk bij Duurstede ook mogelijk zijn geweest als die hetze werd doorbroken??? IK, ik durf je dat niet met zekerheid te zeggen, maar ik geloof wel in het goede in mensen. Ik hoop dat er kansen komen voor pedo’s die zoals ik voor die verandering durven te knokken… het is het namelijk meer dan waard, voor alle partijen.
Dat ik de openheid niet meer vrees kun je hier alvast inlezen. http://www.brokentulip.nl/forum/viewtopic.php?p=5181#p5181
Mijn aankomst op Schiphol en die controlle op kinderporno…
Europol is om reactie gevraagd en die zouden ze maandag geven. Dat wil zeggen dat je dinsdag een artikel mag verwachten in de Spits. Derde keer dan dat ik te kijk sta in die krant. Ik loop niet meer weg.
En ik verlies niets meer door op deze manier open met mijn kritiek naar buiten te komen.
Daarvoor mijn dank aan die vele mensen die me vanaf het begin van die openheid niet dood hebben laten vallen. Zonder hen was dit nooit mogelijk geweest.