Op 2 september stopt vrachtwagenchauffeur Henk zijn zware combinatie omdat hij weerstand voelt onder zijn wielen.
Die weerstand heeft een naam.
En ze heet Lydia.
Lydia (59) sterft op die nazomerdag op het harde asfalt in zomaar een straat in zomaar een wijk in Groningen. Ze wist te ontsnappen aan de etnische zuiveringen in haar land, maar verloor de strijd van een Aldi-vrachtwagen. Eeuwenoude menselijke haat kreeg haar er niet onder. Maar een Duitse prijsstunter wel.
Hoe banaal kan het leven zijn?
De begrafenis van Lydia is enkele dagen later. Vrachtwagenchauffeur Henk is er bij. Hij is er al met al kapot van en raakt zes weken lang het stuur van zijn truck niet aan.
Op maandag 12 april ontmoeten de nabestaanden en Henk elkaar weer op de rechtbank in Groningen. De nabestaanden in hun rol als slachtoffer. En Henk als de verdachte.
Als de rechter voor de daadwerkelijke aanvang van de zaak zijn medeleven overbrengt aan de familie, slikt Henk een brok uit zijn keel. Even later breekt hij.
De indrukwekkende rechtszaak wordt nog een graadje heftiger als de slachtofferverklaring van de dochter van Lydia aan bod komt. De nabestaanden schetsen een wereld aan Leed en wensen dan ineens Henk oprecht sterkte met het verwerken van zijn trauma.
De rechter – toch wel wat gewend – spreekt van een dappere en indrukwekkende slachtofferverklaring. Respect.
En dan begint de rechtszaak. En blijkt dat de Aldi-truck van Henk voorzien was van een camera-systeem. Een test van Aldi-Nederland. Alles om de verkeersveiligheid te vergroten. De truck van Henk had letterlijk geen dode hoek.
Spijtig voor Henk. Want Henk stelt simpel niemand gezien te hebben. Hij heeft Lydia -ondanks een minuten durende wachttijd voor het stoplicht- niet zien staan en kon haar bij het afslaan dus ook geen voorrang verlenen. Op de monitor van de camera – niet bij wet verplicht- had hij niet gekeken. Hij vertrouwde op zijn spiegels.
Getuigen zien het anders. Zij hebben het over maar liefst drie vrouwen die naast de vrachtwagen hebben gestaan. En dus niet door Henk zijn gezien.
Justitie doet er nog een schepje bovenop. Uit onderzoek van de ‘ongelukspolitie’ blijkt dat Lydia absoluut en op welk moment dan ook zichtbaar was voor Henk. Een proefpersoon en een reeks foto’s bewijzen die stelling.
En dus is Henk volgens justitie schuldig aan de dood van Lydia. Geen opzet, maar dat hoeft ook niet voor het verkeersrecht. Schuld is afdoende. Henk had simpel beter op moeten letten. Als beroepschauffeur heb je een extra verantwoordelijkheid. Een zware vrachtwagen in een stad. Dat is driedubbel opletten.
Dan komt de moeilijkste vraag die een rechter kan stellen in een verkeerszaak: ‘heeft u inmiddels uw rijgedrag aangepast?’
Een nachtmerrie van een vraag. Wie ontkent, zegt direct niets geleerd te hebben van een gruwelijk ongeluk. Wie bekent, geeft meteen aan schuld te hebben aan dat vreselijke ongeluk.
En wie wil er nu schuldig zijn aan de dood van een ander?
Uiteindelijk komt justitie met een eis. Een werkstraf en een voorwaardelijke rijontzegging van achttien maanden. Justitie ziet ook wel in dat Henk zijn leven lang met gewetenswroeging rond zal lopen.
Na de rechtszaak zoeken nabestaanden en verdachte elkaar weer op. Een hoop verdriet bij elkaar.
Verkeerszaken.
Je went er nooit aan.