Het is tegenwoordig in de journalistiek erg modern om multimediaal te werken. Hoofdredacties sturen journalisten met bandrecorder, blocnote, fototoestel en het liefst ook nog een videocamera op pad om de lezer/luisteraar/kijker op alle mogelijke manieren te bedienen.
Ik draag sinds april 2002 mijn bescheiden steentje bij. Mijn verhalen halen de papieren krant, het internet, de radio (RTV Noord) en de televisie (als teletekst, dat dan weer wel).
De radio is een beetje een vreemde eend in de bijt. Ik beschouw mezelf namelijk als typische krantenman. Niets zo mooi als vanuit het niets een geschreven verhaal op te bouwen, in alle rust achter je toetsenbord.
Ik moet echter zeggen dat er een onbedwingbare verslaving zit achter het werk voor de radio. De spanning van live op de zender, de mogelijkheid om in krap twee minuten met je eigen stem een verhaal neer te zetten…
Het heeft wat.
Maar het medium maakt het werk van een rechtbankverslaggever er niet makkelijker op. Rechtszaken zijn complex en kennen vele waarheden. Bovendien verdwijnt de nuance als een rechtszaak van dik drie uur moet worden teruggebracht tot nauwelijks twee minuten zendtijd.
En dan is er nog de toon.
Hoe praat je als je het hebt over een walgelijke zedenzaak of een verschrikkelijke moord? Welke toon sla je aan?
Vandaag vertelde ik live op de zender over twee ontvoerde hondjes. Denk scheiding. Man verlaat echtelijke woning met twee hondjes. Vrouw wil hondjes terug.
Met dergelijke rechstzaken heb ik altijd wat moeite. Na een echtscheiding begint het grote gooien met modder. Verwijten denderen door de rechtszaal en ik heb dan altijd last van plaatsvervangende schaamte. Denk eigenlijk: wat doe ik hier? Waarom moet de wereld dit weten?
En dan gaat het ook nog over hondjes. Toch al niet echt mijn favoriete beesten. Ik ben meer een kattenmens.
Opvallend genoeg merkte presentator Henk Binnendijk mijn stemming feilloos op. Sterker nog: hij ging er op in en ‘confronteerde’ mij met mijn toon.
Volgens mij leverde het leuke radio op. Anders dan anders. Losser. Even weg van die serieuze wereld van de rechtbank.
Maar wie ben ik? Misschien was de toon wel helemaal verkeerd. Veel te los voor een zaak, waar de betrokkenen wellicht veel pijn van hebben.
Ik weet het niet.
Misschien kunnen de lezers van dit blog meer duidelijkheid verschaffen in deze.
De radiobijdrage is hier te beluisteren:
Roept u maar!