Ik schrijf over rechtspraak. Over rechters en straffen. Advocaten en verdachten.
Maar nu even niet.
Ik schrijf nu omdat ik zwaar onder de indruk ben. Van een man die ik niet ken. Nog nooit heb gezien.
Van iemand die tijdens een onbelangrijke buurtbijeenkomst ineens van zijn stoel kwam en sprak.
In enigszins gebroken Nederlands. Geen spoor van voorbereiding. Niet nagedacht. Geen woorden op het puntje van zijn tong. Geen ingesleten ritme in zijn zinnen.
De kracht van uitgesproken emotie.
In de zaal zaten zestig verontwaardigde Nederlanders. Armen over elkaar. Gezicht op onweer. In volle overtuiging van het eigen gelijk en vastberaden om de eigen rechten eens flink te laten gelden. Bijna allemaal vergenoegd naar binnen gekeerd. Want daar zit immers wat zo godvergeten belangrijk is. Je eigen rechten.
En die moeten natuurlijk uitgesproken worden. Want daar zijn wij mondige Nederlanders voor.
Onderwerp van gesprek was de overlast van een kabelbaan. Een speeltuig veel te dicht op woningen geplaatst. Tegenstanders zeggen geen rustig leven meer te hebben. Voorstanders vinden dat tegenstanders zeuren. Hoezo overlast? Spelende kinderen geven geen overlast. Al gillen ze van 09.00 tot 22.00 uur.
De enige allochtoon in de triest ingerichte zaal nam het woord en zette de grommende, zelfingenomen autochtonen binnen twee seconden in de schaduw. Reduceerde de zaal tot vervelende, kleinzielige, burgerlijke zeurpieten. Met ons eeuwige gelijk.
Omdat hij weigerde een oordeel uit te spreken over de individuele perceptie van overlast. Omdat hij vond dat het probleem van het individu altijd het probleem van de groep is. En de oplossing de verantwoordelijkheid van allen.
Maar dan mooier. Was mijn geheugen maar sterker dan zijn overtuiging.
De zaal zeurde verder. Over geld. De inzet van ambtenaren. Meer struiken in de wijk. Verplicht verhuizen. En over vroegers die beter waren en zonder gezeur.
En ik bleef achter bij die onbekende man. Bij zijn kracht.
En dacht na over het waarom. Zijn boodschap was niet eens zo schokkend briljant.
Maar zijn verschil wel.
Hij liet in minder dan 20 seconden zien waarom emotie zo krachtig kan zijn. En waarom wij met onze rationaliteit louter onze eigen bekrompen doelen dienen.
Held.