Mijn collega Rob Zijlstra haalt op zijn eigen weblog uit naar de rol van de media in sommige strafzaken.
Ik kan mij daar alleen maar bij aansluiten.
Juist in een tijd waarin allerlei politieke partijen garen spinnen bij ongenuanceerde berichtgeving, is het nodig om de nuance te blijven zien. Want wie paniek zaait, zal onvrede oogsten.
Ik zie dat met name gebeuren bij de rechtspraak. Mensen als Eerdmans, Wilders en Verdonk kunnen redelijk kritiekloos de meest waanzinnige plannen (minimumstraffen) lanceren zonder op enig weerwoord te hoeven rekenen.
Ik zag vorige week Joost Eerdmans doodleuk beweren dat hij in 250 strafzaken een gemiddelde had gevonden. De gemiddelde straf voor moord zou 6,6 jaar zijn. Eerdmans bracht zijn onderzoekje met trots en hevige verontwaardiging in zijn stem.
Ik kon alleen maar denken: daar zit nou precies het probleem. Eerdmans telt 250 strafzaken bij elkaar op en deelt die door 250.
In plaats van te kijken naar de daadwerkelijke inhoud van iedere strafzaak afzonderlijk. Elke moord is anders.
Maar het zou flauw en onjuist zijn om Joost Eerdmans de schuld te geven van het vertekende beeld dat velen hebben van de rechtspraak.
Het is deels de schuld van de media. Wij zijn er goed in om een uitvergroting te maken van de werkelijkheid. Om iedere dag te verhalen over het verschrikkelijke geweld in de samenleving. Er zijn kranten die dit geweld bewust aandikken en stelselmatig overbelichten.
Minder goed zijn wij in het vinden van de nuance. Daar verliest de journalistiek de interesse. Dan is het ineens niet meer interessant genoeg.
Een moord haalt alle voorpagina’s. De rechtszaak gaat naar pagina 3 en de behandeling van de zaak in hoger beroep haalt vaak niet eens de krant.
Je kunt je als rechtbankverslaggever blijven verbazen over de berichtgeving in misdaadzaken. En je kunt je blijven ergeren aan de uitgesproken mening van mensen die nog nooit een rechtszaal van binnen hebben gezien.
Maar feit is dat de mening van die mensen grotendeels rust op de informatie die wij als media verschaffen.
Feit is ook dat de journalistiek in de hoek zit waar de klappen vallen. Steeds minder journalisten moeten steeds multimedialer werken. Meer werk met minder mensen.
Ik ben er niet gerust op.