Kun je begrip opbrengen voor een vader die zijn babydochter zo hard slaat dat ze vijf ribben breekt? En haar op een commode gooit, waardoor ze haar onderarmpje op twee plaatsen breekt?
Ja, dat kan (deels)
Op 15 mei 2007 pakt vader Karl zijn 1 maand oude dochtertje uit haar wieg. Het zieke meisje (kinkhoest) heeft opnieuw haar fles melk opgehoest. Karl is moe. En Radeloos. Oververmoeid. Druk op het werk. Stress. Waarom kan ze haar zo broodnodige voeding niet binnenhouden? Hij is boos en gooit haar hardhandig (‘met een bats’) op de commode. Uit frustratie. Hij weet gewoon niet meer wat hij nog moet doen. Waarschijnlijk breekt ze op dat moment haar armpje. Karl zwijgt, uit schaamte.
Op 17 mei gaat het opnieuw mis. De babydochter trekt blauw weg. Door het slijm van de kinkhoest, zo denkt de vader, zit haar keel dicht. Met enkele forse klappen op haar rug weet hij de ademhaling van het meisje weer op gang te brengen. Waarschijnlijk breekt ze hierdoor vijf ribben.
Pas op 31 mei constateert het UMCG (ziekenhuis) in Groningen het letsel. Een ziekenhuis in Delfzijl zag het eerder niet. Via het meldpunt kindermishandeling komt de zaak aan het licht. Karl moet naar de rechter.
Daar spreekt de officier van justitie van zware mishandeling. En eist een werkstraf van 120 uur (en twee maanden voorwaardelijke celstraf). De officier ziet de ernst van de situatie, maar weet ook wat jonge ouders soms moeten doorstaan als kinderen kinderen zijn. Hij heeft begrip voor de radeloosheid, zelfs ‘wellicht’ voor de kwaadheid. Hij stelt bovendien vast dat Karl zijn dochter nooit bewust pijn wilde doen.
Maar zijn forse klappen, die klap op de commode…daar is een grens overschreden. Een celstraf is volgens de officier absoluut niet aan de orde. Niet passend. De impact op Karl en op zijn gezin (ze waren na de incidenten een jaar gescheiden op last van hulpverleners), het dreigende verlies van een baan. Een celstraf zou volstrekt niet passend zijn. Er is geen kans op recidive. De voorwaardelijke straf is er om de maatschappij te laten zien dat kindermishandeling serieus wordt genomen door justitie.
Ik ben een jonge vader. Ik weet wat huilende, krijsende, schreeuwende baby’s kunnen doen met je gestel. Het valt soms niet mee om rustig te blijven. Het chronisch wegvallen van de nachtrust doet gekke dingen met je. Soms wil je zo graag dat het gehuil/gezeur stopt.
Ik heb in deze (en niet alleen omdat ik vader ben) enig begrip voor de dader en dat zeg ik zonder schroom. Begrip is een raar fenomeen. Ik heb voor bijna alle daders ergens wel begrip. Dat wil niet zeggen dat ik hun daden goedkeur. Maar vaak zie ik wel waarom iemand doet wat hij doet, hoe afkeurenswaardig ook. En zeer zelden doen mensen iets omdat ze gewoon in en in slecht zijn.
Karl is niet in en in slecht. Voor de klappen op de rug van het kind kan ik zelfs begrip opbrengen. Als het is gegaan zoals hij zegt, dan begrijp ik waarom hij deed wat hij deed. Als je echt denkt dat je vier weken oude kindje niet meer ademt en dood gaat, denk je dan na over de kracht van je handelingen?
Dit had meer mensen kunnen overkomen. Helaas