Frank R. is in het nieuws. Driehonderd kinderen misbruikt. Beweerdelijk. Al dan niet achter de webcam. Meteen valt het woord pedofiel. Man versus kinderen. Dat moet een pedofiel zijn. Maar is dat wel zo?
Ik ben geen wetenschapper. Verre van dat. Maar ik heb als journalist wel akelig veel zedenzaken aangehoord. En ik moet zeggen dat ik zelden echte pedofielen tref. De werkelijkheid is veel gecompliceerder dan wij wellicht willen geloven.
Ik zie vaders en familieleden. Badmeesters en opa’s. Op het oog gezonde mannen die zich vergrijpen aan kinderen. De reden is vaak belachelijk banaal.
Veel daders vallen niet standaard op kinderen. Ze hebben last van ongeremde lust. Genieten van de macht of zijn simpel zo gestoord in hun ontwikkeling dat ze makkelijker aansluiting vinden bij kinderen dan bij volwassenen. Niet zelden komt die ‘stoornis’ omdat ze zelf misbruikt zijn.
De samenleving wil kindermisbruikers het liefst zien als ‘vieze pedofielen die voor eeuwig in een kelder weg dienen te rotten’. Ze het liefst ver van onszelf houden. In een hokje stoppen waar makkelijk een ferme mening op losgelaten kan worden. Onmensen met een ziekelijke geest.
De werkelijkheid is dat onze buurman, vader, badmeester of oom net zo makkelijk dader kan zijn. Een ongemakkelijke waarheid misschien en moeilijker om van ons af te schudden.
Maar wel een waarheid.