‘Hoe eenzaam zou een 15-jarige jongen zich voelen als de penis van zijn opa achterin zit?’
Ik geef toe dat dit een beetje een raar begin is. Maar ik heb deze enigszins retorische vraag niet zelf bedacht.
Deze vraag werd vandaag in deze bewoordingen (of woorden van gelijke strekking) door een rechter gesteld aan een 72-jarige verdachte van seksueel misbruik. Van vijf jonge jongens. Stiefkleinkinderen. (De familieverhoudingen lagen wat gecompliceerd, opa was geen echte opa, maar een ‘opa-noemer’). In de periode van 1992 tot 2008. Opa filmde en fotografeerde het misbruik zelf.
En liep tegen de lamp toen een volwassen zoon een onbekend en titelloos dvd’tje vond in het huis van zijn vader. Hij had wel zin in een filmpje en drukte de dvd in zijn laptop.
Het beeld van een blote vader (gewezen hopman en ooit sinterklaas) met een van zijn jonge familieleden moet een schok van formaat zijn geweest. Opa en kind waren bepaald niet aan het ganzenborden.
Daar kun je best een paar pittige vragen aan wijden.
Het gevoel alleen te zijn als er een geslachtsdeel ‘achterin’ zit. Hoe komt een rechter bij een dergelijke vraag?
Op zich best begrijpelijk. De 72-jarige verdachte van het misbruik bracht namelijk naar voren dat eenzaamheid en het gebrek aan warmte en genegenheid hem bracht tot het verregaande fysieke contact met zijn stiefkleinkinderen en de zoon van een huisvriend. Sinds zijn moeder in 1953 bij een auto-ongeluk om het leven kwam, heeft hij dat warme gevoel gemist. Hij was, ondanks een heteroseksueel huwelijk, eenzaam en alleen. Bij de jongens vond hij wat hij al die tijd had gezocht. Vel op vel.
‘Dat gevoel van geluk met je moeder zag ik in die kinderen terug. Als ik ze aanraakte kreeg ik het gevoel van ’53 terug’
De rechter hoorde het verhaal aan. En sloeg aan op het gegeven dat de man het slechts had over zijn eigen pijn.
Daar houden rechters niet van. Een verdachte moet stilstaan bij het leed van slachtoffers. Berouw tonen. Oprechte spijt. Niet alleen over zichzelf praten.
En dus probeerde hij tot hem door te dringen. Door de rationele muur te breken. Niet op een fijnzinnige manier, maar met de botte bijl.
De verdachte had tot dat moment nogal obligaat gereageerd. Hij wist te melden dat zijn gedragingen van toen nu afschuw veroorzaakten bij hem. En dat het fout was. Dat hij als volwassene beter had moeten weten.
Allemaal waar, maar ook allemaal erg rationeel.
Daar ging de rechter niet mee akkoord. Te obligaat.
En dus ging de botte bijl er in. U heeft het over uw eenzaamheid. Hoe zou een 15-jarige zich voelen als de penis van zijn opa….
De tactiek werkte niet. De verdachte bleef proberen een rationeel antwoord te geven op een vraag waar hij eigenlijk geen passend en bevredigend antwoord op had. In ieder geval niet voor de rechter.
Wat bleef hangen, was een best wel heftige vraag.
En de vraag of eenzaamheid de juiste gevoelsomschrijving is als je dit als 15-jarige overkomt.
Na enkele uren leed eiste justitie uiteindelijk een celstraf van zes jaar tegen de man. Omdat hij ongeneeslijk ziek is, betekent dat waarschijnljk levenslang.
Zijn vrouw heeft hem inmiddels verlaten.
Alleen sterven in een cel. Aan kanker.
Over eenzaamheid gesproken.