Waren ze op die mooie zomerdag maar nooit naar het strand bij Zoutelande gegaan. En hadden ze dat knalgele rubberbootje maar nooit meegenomen. Maar ze gingen wel. En ze namen het opblaasbootje mee. Die dag aan zee eindigde inktzwart en het kwam nooit meer goed.
Halverwege de rechtszaak komt de moeder van de 15-jarige Mirthe naar voren om haar verhaal te doen. In haar handen rust een portret van haar meisje, omringd door een witte lijst. We zien een puber met lang bruin haar in een staart en een blauwe bril op haar neus. Ze lacht naar de fotograaf. Onwetend van haar gewelddadige einde.
Haar moeder zet het portret neer op een tafel vooraan in de rechtszaal, gedraaid in de richting van de verdachte.
Als ze begint te praten, stroomt onmetelijk verdriet de rechtszaal binnen. Over hoe ze vanaf het strand zag hoe haar dochter werd overvaren door een speedboot. Over hoe ze als eerste bij het rubberbootje was toen die naar het strand was gebracht. Dat ze schreeuwde naar het in bikini gehulde bewusteloze lichaam, dat onder het bloed en het zand op het strand lag. Naar het meisje dat er toen al niet meer was. In de rechterhand van de moeder rust een papieren zakdoekje. Ze richt het woord direct tot de man die verantwoordelijk wordt gehouden voor de dood van haar kind.
‘Eindelijk, na twee jaar, zit ik hier en kan ik je aankijken. Kan ik zeggen wat jij ons aangedaan hebt. Sinds die fatale dag bestaat mijn leven uit voor en na. Mijn allergrootste liefde is op afschuwelijke wijze uit mijn leven gerukt. Nooit meer een knuffel, nooit meer wang tegen wang, nooit meer haar verlegen lachje, nooit meer herinneringen maken. Gewoon een dagje naar het strand, niet weten dat het de zwartste dag ooit zou worden. Hoe haal je het in je hoofd om met een slok te veel op met een stoot gas in je speedboot weg te varen? Ongelooflijk!
Natuurlijk wilde je dit niet, maar je hebt je onvolwassen gedragen. Mensen zeggen dat Mirthe op de verkeerde plek was. Maar jij was op de verkeerde plek. Jij had daar niets te zoeken. Ik was er als eerste bij toen de boot op de wal lag. En ik zag het meteen. Ze was er niet meer. Ze reageerde niet meer op mijn geschreeuw. Hoe denk je dat het is om je kind zo levenloos op het strand te zien liggen? In haar bikini? Onder het bloed en het zand? Hoe denk je dat het is om haar vader te bellen om te zeggen dat zijn enige dochter is overleden? Ik denk niet dat de pijn in mijn hart ooit weggaat. Toen ik hoorde dat je ook een dochter hebt, was mijn eerste gedachte: ik zou wensen dat het jou ook overkomt. Maar natuurlijk wens je dit niemand toe. Dit wens je je ergste vijand niet toe. Want dit, dit komt nooit meer goed’
Strand
Op 23 juli 2019 komen de levens van twee families op gewelddadige wijze samen op het strand van Zoutelande. Die dag was Stephan gaan varen met zijn ouders en een vriend. Zijn vader en moeder wilden nog even bij een bekende langs en lieten zich daarom op een gegeven moment afzetten op het strand. De vader van Stephan stapte uit de boot en duwde de boeg richting open zee. Uit balorigheid gaf zijn zoon een stoot gas, om de woest rondwentelende schroef door het water te laten ploegen en zo zijn vader nat te sputteren.
Naar eigen zeggen voer hij daarna rustig door het gedeelte waar mensen aan het zwemmen varen, daarna drukte hij de gashandel van de speedboot tot 80% open, waardoor de boeg van de boot snel omhoogkwam en hij het zicht op dat wat voor hem lag kwijt was. Pas toen hij zijn passagier, die aan de linkerkant van de boot ineens twee kopjes zag dobberen hoorde schreeuwen, kwam hij in actie door de motor ‘in zijn achterruit te slaan’.
Maar het was te laat. Toen Stephan omkeek zag hij dat hij tegen een rubberbootje was gevaren. Een knalgeel bootje waaruit de stiefbroer van Mirthe nog net had kunnen ontsnappen toen hij de speedboot op zich af zag denderen. Voor Mirthe was het echter te laat. Ze overleefde de klap niet. Haar familie bleef reddeloos achter.
Strafproces
Ook voor de verdachte braken moeilijke tijden aan. Zo vertelde hij de rechtbank in Amsterdam begin augustus 2021. Het leven was de afgelopen twee jaren voor hem ook niet makkelijk geweest. Hij sliep slecht en heeft nooit meer in een boot gevaren na de klap. Hij weet ook dat hij verantwoordelijk is voor de dood van Mirthe, maar spreekt consequent over een ongeluk.
‘Het staat vast dat ik de bestuurder was van het bootje en dat ik haar helaas over het hoofd had gezien. Het is heel simpel, als ik haar had gezien, dan had ik haar nooit geraakt. Natuurlijk voel ik mij verantwoordelijk. Maar ik heb het niet opzettelijk gedaan. Het was een ongeluk. Dat moet als een paal boven water staan. Niemand wil dit meemaken. Het is voor mij ook een nachtmerrie van twee jaar. Nogmaals mijn medeleven. Het spijt mij verschrikkelijk’
Volgens het Openbaar Ministerie is Stephan verantwoordelijk voor de dood van de nog jonge Mirthe uit het Limburgse Neer. Hij had met zijn snelle speedboot beter moeten weten. Hij had in de drukte op die mooie zomerdag beter op moeten letten. Door niet zo hard te varen. Door die dag niet een paar biertjes te drinken en de boeg van zijn boot niet zo hinderlijk in de weg te laten zitten van zijn blikveld.
Officier van Justitie: ‘Het was die dag druk op het strand en in het water. Komt bij dat de verdachte een speedboot had. Dus nog meer verantwoordelijkheid. Hij was een ervaren schipper en had extra uit moeten kijken en langzamer moeten varen. Dan had hij beter zicht gehad. Geen enkele eis doet recht aan wat de nabestaanden ervaren. Geen enkele eis brengt Mirthe terug. Maar het kan ook niet onbestraft blijven, al is het voor de verdachte ook een verschrikkelijke gebeurtenis’
Schuldvraag
Natuurlijk is er geen opzet in het spel, dat weet het Openbaar Ministerie ook wel. Maar de schuldvraag valt wel degelijk nadelig uit voor de verdachte. Het fatale ongeluk had simpelweg voorkomen kunnen worden als Stephan voorzichtiger was geweest. Als hij rustiger weg was gevaren, zodat hij het knalgele en rustig op de zee dobberende rubberbootje wel had gezien en er gewoon omheen was gevaren. Het OM eiste dan ook een werkstraf van 240 uur, een voorwaardelijke celstraf van twee maanden en een vaarverbod voor de duur van drie jaren.
Echte ongelukken waar helemaal niemand enige blaam treft bestaan wel degelijk, maar ze zijn best wel zeldzaam. In het echte leven is er bijna altijd iemand die ergens in het hele proces een fatale fout begaat. Door iets niet te zien wat wel gezien had moeten worden. Door een moment van onachtzaamheid of onvoorzichtigheid. Een onverantwoordelijke beslissing of een gemakzuchtige inschattingsfout. Een moment van onoplettendheid met als resultaat onnoemelijk en ondraaglijk leed voor iedereen die geraakt wordt door de dood van een geliefde.
Waardeer dit artikel!!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Je kunt mij ook met een vast per bedrag per maand steunen: klik dan hier. Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.