Waarom trekt iemand op een autoweg met 100 kilometer per uur aan de handrem terwijl zijn meest waardevolle bezit achter hem in twee kinderstoeltjes zit?
De stress van een veel te druk leven? De verantwoordelijkheid voelen om het iedereen naar de zin te maken?
Meer uren nodig hebben dan je hebt?
Mark is depressief. Vader van twee kinderen. Van drie maanden en vier jaar. Gitarist in een band. Op zijn werk loopt het niet zoals het gaan moet. Conflict met zijn baas. Mark heeft mensen met een burn-out onder zijn hoede. Hij voelt de verantwoordelijkheid en draagt die ook. Meer voor anderen dan voor zichzelf.
Mark is overspannen. De geboorte van zijn tweede zoon. Het slaapgebrek. De problemen op zijn werk. Het uurtje sport. Een uurtje mediteren. Pappa-dag. Hij wil alles, maar heeft simpel niet genoeg uren in een dag.
Begin dit jaar barst de bom. Mark zit naast zijn vriendin. Zij heeft het stuur in handen. Hij heeft een paar glazen wijn gedronken. Ruzie in de auto. Verwijten over en weer. Het hoofd van Mark zit vol. De stress, de spanning. Hij kan het niet meer aan. Wil letterlijk en figuurlijk dat het stopt. Hij schreeuwt:
‘Nu is het genoeg!!!!’
En hij trekt in een explosieve impuls met kracht aan de handrem. Daar op de Eemshavenweg. Met honderd kilometer per uur. De achterwielen van de auto blokkeren. De auto slipt naar de verkeerde kant van de weg. Slipt terug, gaat door het gras en komt half boven een sloot tot stilstand.
Het gezin komt met de schrik vrij.
Poging tot doodslag. Zegt de officier van justitie.
Niet de intentie om zijn gezin te doden. Maar wel bewust het risico genomen. Werkstraf, voorwaardelijke celstraf en een rijontzegging van een jaar. Dit had heel anders af kunnen lopen.
Mark is emotioneel tijdens de rechtszaak. Achter hem zit zijn vriendin met natte ogen. Mark heeft het nodige voor de kiezen gehad. Is nu zijn baan kwijt. Zit in therapie. Hij zoekt naar een verklaring.
En die heeft hij gevonden.
Het was een ontlading. Vlaag van verstandsverbijstering. Onmacht. Paniek. Spanningen. Mark voelde zich verantwoordelijk voor alles en iedereen om hem heen. Zijn gezin, zijn bandje, de mensen die hij op zijn werk van een burn-out moest redden.
Voor iedereen verantwoordelijk, behalve voor zichzelf. Overbelasting. Doorgaan terwijl je hulp moet zoeken. Wanhopig de greep op je leven houden. Deelnemer aan die maatschappelijke race waar we allemaal in zitten: nog harder werken om nog meer geld te verdienen. En toen de ontlading. De niet doordachte actie om letterlijk en figuurlijk aan de handrem te trekken. Om even te ontsnappen aan het overvolle hoofd.
Je kunt van alles vinden van zo’n verklaring.
Ik vind het vooral een menselijke.
Kan me er alles bij voorstellen. Het heeft gelukkig geen mensenlevens gekost. Maar ik kan het (helaas) goed begrijpen. En ik leef gelukkig ook nog.
Pingback: Tweets that mention De stress van het leven « Rechtbankverslaggever -- Topsy.com
Heel goed voorbeeld van hoe het kan lopen als je niet goed voor jezelf zorgt en overwerkt bent. Al die burn-out gevallen in Nederland hebben in die zin nog geluk, die konden gewoon niet meer. Mark kon blijkbaar nog door, zij het op zijn (bijna) laatste adem en dat eiste tol. Naar hoor. Ben dan nog jong, maar hoop dat ik het op tijd doorheb als ik mezelf te hard voorbij loop (en dan even vriendelijk zwaai). Wens Mark en familie veel sterkte (al betwijfel ik of hij dit leest).
Pfff, heftig zeg en idd begrijpelijk, maar gevaarlijk. Niet de actie op zich, maar dat een mens zo ver gedreven kan worden, dat door een impuls, een seconde, je hele leven op z’n kop kan staan. En helaas, laat je je emoties sneller varen bij je dierbaren. Fout, ja, maar logisch. Ik las het met tranen in m’n ogen, want iedereen heeft wel eens zo’n moment gehad, niet zo heftig als deze meneer, maar da’s misschien meer geluk, dan rationeel nadenken. Niemand kan volgens mij, als die in een heftige periode zit, op een bepaald moment nog nuchter nadenken. De truc is het op tijd signaleren en tja, dat lukt helaas niet iedereen.
Beetje lange reactie, maar het deed me iets.
Mooi verslag en heel menselijk. Er zit zoveel meer achter een persbericht of kop in de krant, dat blijkt wel weer.
“Heel goed voorbeeld van hoe het kan lopen als je niet goed voor jezelf zorgt en overwerkt bent”
Alsof nje altijd alles in de hand zou hebben, als je maar goed voor jezelf zorgt. Ons door de strot geduwd door de Viva, Libelle en de verzekeringsmaatschappij. Dat het vooral altijd toch je eigen schuld is als het fout gaat. Arme Mark, arme vriendin en arme kinderen.
@Chipo, dat is niet wat ik bedoel. Ik zeg zeker niet dat het zijn eigen schuld is. Maar hij maakt wel zelf de keuze om zoiets zover te laten komen, hoe je het oo wendt of keert. Natuurlijk: misschien hadden anderen om hem heen iets kunnen signaleren en hem kunnen helpen, maar zelfs dan nog moet iemand hulp willen en in staat zijn iets wezenlijk te veranderen. Dat blijkt hieruit niet, of dat zo was. Feit is volgens dit stuk dat hij niet de verantwoordelijkheid voor zichzelf nam (in andere woorden: niet voor zichzelf zorgde) en ook overwerkt was (door stress thuis, drukte op t werk, anyhow, overwerkt). Ik zeg dus niets raars en dit bewijst dat het fout kan gaan, wie daar ook debet aan is, hijzelf of de mensen om hem heen. Er spelen altijd meerdere factoren mee.
En “arme hij of zij” roepen draagt ook verder niets bij, het is sneu, vanzelfsprekend, maar allemachtig, hij trekt toch zelf aan die hendel zeker. Daar kiest ie echt zelf voor, al is het in een flits. Kun je wel iedereen onwijs zielig gaan vinden, de zwervers op straat en de honger lijdende kindjes in Afrika zijn ook zielig en wat doe je daaraan? Als iedereen meer aandacht had voor elkaar en structureel probeerde een medemens te helpen dan was het met Mark ook niet zover gekomen. Dus kap met dat “o wat zielig” en doe zelf meer om te voorkomen dat zoiets vaker gebeurt. Zo simpel is het dan ook wel weer.
“Maar hij maakt wel zelf de keuze om zoiets zover te laten komen” zegt Annelies.
Dat zal voor sommige mensen zeker zo zijn. Maar als je ziek/depressief/overspannen bent kom je ook op een punt waarop je die keuze niet meer maakt. Niet meer kunt maken. Omdat je dingen niet meer goed kunt beoordelen en inschatten. Ik behoor tot de omgeving van iemand die op sommige punten in zijn leven niet meer zelf de keuze kan maken om op tijd STOP te zeggen. En zelfs als je het als omgeving keihard roept heeft dat niet altijd het gewenste effect.
Ik zie het meer als een combinatie van een veel te zwaar leven in een wereld die voor sommigen niet meer bij te houden is en een hoge prijs vraagt.
Die prijs kan van alles zijn. Ga maar eens soep en koffie schenken bij de nachtbus voor daklozen, junks en hoeren. Lees eens het boekje: De deftige zwerver van Jacob Sleutelberg. Klein boekje. Kost weinig maar je zult nooit meer zeggen dat mensen zelf op tijd moeten ingrijpen.
Helaas overkomt mensen dit wel eens. Ik heb geen oordeel over de schuldvraag. Kan wel zien dat hij dit heeft gedaan terwijl hij heel goed wist wat er door zijn handeling kon gebeuren en dat daarvan niet hij alleen (dat maakt m.i. het verschil), maar ook anderen in gevaar bracht met misschien wel zeer ernstige gevolgen. Dergelijke handelingen zijn in zijn geval m.i. niet te voorspellen, waardoor ingrijpen vooraf niet verwacht mag worden. Triest voor alle inzittenden.
Hoe komt het eigenlijk dat Justitie op dit soort nmenselijke onvermogende reacties alleen “straffen” als antwoord heeft?
Hoeveel mensen zouden er dagelijks met spanning door het leven gaan? Iedereen kan immers een potentiële tijdbom zijn.
In onze stressvolle (en door geld en macht gedreven) samenleving wordt ons niet geleerd om met (toenemende) stress om te gaan en om anderen hiermee te kunnen helpen.
De overheid en de media vinden het kennelijk veel belangrijker om ons te beïnvloeden door te waarschuwen voor allerlei mogelijke rampen en deze boodschappen ook nog eens vaak te herhalen.
Een verdiepende cursus is een goede investering in jezelf (en indirect ook voor je omgeving) zoals; http://www.bksa.org/CURSUS/nostress.htm
De persoon (en zijn omgeving) in dit verhaal zou dan ook weleens het meest gebaat kunnen zijn als hij handvatten krijgt aangereikt om zijn problemen op te lossen.
@Gerrit van Leeuwen
Mee eens. Ik heb vaak de indruk dat OvJ’s niet kijken naar welk verwijt bij de zaak past, maar naar wat het meest verstrekkende verwijt is dat juridisch wellicht nog gemaakt zou kunnen worden.
Als je als OvJ vindt dat de man zijn vrouw en kinderen niet opzettelijk wilde doden, wat is dan de zin om hem te willen laten veroordelen voor poging tot doodslag?
Welk belang wordt geschaad als je deze man ‘slechts’ voor bewuste roekeloosheid (=culpa)vervolgt? Gaat de maatschappij stijgeren? Dreigt er dan recidivegevaar? Is dan het hek van de dam? Ik snap het niet.
@Hans
en ‘steigeren’ schrijf je met e-i. Foei!
Heel mooi artikel!