De stress van het leven

 

Waarom trekt iemand op een autoweg met 100 kilometer per uur aan de handrem terwijl zijn meest waardevolle bezit achter hem in twee kinderstoeltjes zit?

De stress van een veel te druk leven?  De verantwoordelijkheid voelen om het iedereen naar de zin te maken?
Meer uren nodig hebben dan je hebt?

Mark is depressief. Vader van twee kinderen. Van drie maanden en vier jaar. Gitarist in een band. Op zijn werk loopt het niet zoals het gaan moet. Conflict met zijn baas. Mark heeft mensen met een burn-out onder zijn hoede. Hij voelt de verantwoordelijkheid en draagt die ook. Meer voor anderen dan voor zichzelf.

Mark is overspannen. De geboorte van zijn tweede zoon. Het slaapgebrek. De problemen op zijn werk. Het uurtje sport. Een uurtje mediteren. Pappa-dag. Hij wil alles, maar heeft simpel niet genoeg uren in een dag.

Begin dit jaar barst de bom. Mark zit naast zijn vriendin. Zij heeft het stuur in handen. Hij heeft een paar glazen wijn gedronken. Ruzie in de auto. Verwijten over en weer. Het hoofd van Mark zit vol. De stress, de spanning. Hij kan het niet meer aan. Wil letterlijk en figuurlijk dat het stopt. Hij schreeuwt:

‘Nu is het genoeg!!!!’

En hij trekt in een explosieve impuls met kracht aan de handrem. Daar op de Eemshavenweg. Met honderd kilometer per uur. De achterwielen van de auto blokkeren. De auto slipt naar de verkeerde kant van de weg. Slipt terug, gaat door het gras en komt half boven een sloot tot stilstand.

Het gezin komt met de schrik vrij.

Poging tot doodslag. Zegt de officier van justitie.

Niet de intentie om zijn gezin te doden. Maar wel bewust het risico genomen. Werkstraf, voorwaardelijke celstraf en een rijontzegging van een jaar. Dit had heel anders af kunnen lopen.

Mark is emotioneel tijdens de rechtszaak. Achter hem zit zijn vriendin met natte ogen. Mark heeft het nodige voor de kiezen gehad. Is nu zijn baan kwijt. Zit in therapie. Hij zoekt naar een verklaring.

En die heeft hij gevonden.

Het was een ontlading. Vlaag van verstandsverbijstering. Onmacht. Paniek. Spanningen. Mark voelde zich verantwoordelijk voor alles en iedereen om hem heen. Zijn gezin, zijn bandje, de mensen die hij op zijn werk van een burn-out moest redden.

Voor iedereen verantwoordelijk, behalve voor zichzelf. Overbelasting. Doorgaan terwijl je hulp moet zoeken. Wanhopig de greep op je leven houden. Deelnemer aan die maatschappelijke race waar we allemaal in zitten: nog harder werken om nog meer geld te verdienen.  En toen de ontlading. De niet doordachte actie om letterlijk en figuurlijk aan de handrem te trekken. Om even te ontsnappen aan het overvolle hoofd.

Je kunt van alles vinden van zo’n verklaring.

Ik vind het vooral een menselijke.

Delen

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *