Ik ben wel eens een woordridder genoemd.
Iemand die van alles roept op zijn weblog en via zijn Twitter-account. Kritiek heeft op anderen. Veilig achter zijn toetsenbord. Rustig nadenken over vileine zinnen.
Ik kan niet ontkennen dat die term me soms past. Maar ik ben niet bang voor discussie. Ook niet in persoon.
Afgelopen vrijdag sprak ik op uitnodiging van Rutger van Zuidam en Studio Frank & Lisa op ‘Performing Arts Festival’ Noorderzon over het strafrecht. Nirvana Talks.
Na afloop van mijn betoog(je) over het afschaffen van de kale celstraf ontstond er een korte, maar boeiende discussie over het strafrecht.
Gewoon face to face. Zonder geschreeuw of puberaal op de man spelen. Zonder die hinderlijke ballast van digitale hooligans die op het internet de discussie zo snel en gemakzuchtig vervuilen.
Een open discussie. Heerlijk. Mensen die het niet met me eens zijn en dat ook in zo’n zaal durven te zeggen. Met doordachte argumenten komen.
En mensen die het er wel mee eens zijn en meedenken.
Alleen zo kom je verder.
Ik wil meer.