Rik heeft Nederland voorgoed verlaten. Hij kan de confrontatie met zijn verleden niet meer aan.
Het verre buitenland stelt hem fysiek in staat om zijn leven te leven. Maar geestelijk heeft hij nooit kunnen ontsnappen aan dat wat hem is overkomen. Concentreren kan hij zich niet. Een baan kan hij niet aan. Hij voelt zich een outlaw.
Voor altijd tussen wal en schip.
Hij is gevlucht voor de ellende. Maar in zijn hoofd is het nog altijd raak. Iedere dag denkt hij er aan. Wel een paar honderd keer. Gedachten vol wraakgevoelens. Zijn verleden domineert zijn heden. Altijd maar weer dat malende hoofd.
De oudere broer van Rik vertelt de rechtbank dat hij nooit iets heeft gemerkt. Dat zijn kleine broertje eigenlijk altijd vrolijk was. Iemand waar hij het goed mee kon vinden.
Maar de broer van Rik zag niet wat er werkelijk was.
Het 6-jarige jochie moederziel alleen in zijn kamertje. Met in zijn handjes een zelfgemaakte strop en een fles bleekmiddel. Nog maar zes jaar en dan al zeker weten dat je niet verder wil.
Niet verder kan.
En waarom zou hij ook? Wie kon hij nog vertrouwen? Zijn moeder? De vrouw die alles wist, maar hem vertelde dat hij er gewoon mee om moest leren gaan. Omdat haar ooit ook iets was overkomen.
Zo gaan die dingen nu eenmaal.
Zijn oudere broer? De jongen waar hij iedere dag mee speelde? Natuurlijk. Het was zijn broer. Maar ook de persoon waar hij voor door de knieën moest. Letterlijk. En altijd maar weer tot hij klaar was. Tot hij aan zijn gerief was gekomen.
De jaren gaan voorbij. De ellende is niet te stoppen. Tot de broer van Rik het huis verlaat. En hij eindelijk de kracht weet te vinden om het verhaal te vertellen.
De politie start de verhoren. En ook de moeder moet zich melden. Ze wil geen verklaring afleggen. Omdat ze naar eigen zeggen ‘van iets kleins niet iets groots wil maken’.
Rik zelf speelt ondertussen in het buitenland iedere dag een rol in zijn eigen leven. Daar is hij naar eigen zeggen goed in geworden. Net doen of hij vrolijk is.
De kans is groot dat de broer van Rik de gevangenis in moet. Omdat zijn broertje door hem nooit veilig is geweest in zijn eigen huis. Niet eens in zijn eigen bed. Omdat zijn hele jeugd verpest is.
De officier van justitie staat tijdens de rechtszaak stil bij de gevolgen voor het slachtoffer. Zijn strijd tegen het verleden. Ze probeert duidelijk te maken hoe zwaar slachtoffers van seksueel misbruik het kunnen hebben. Dat het broertje van Rik nu niet eens met zijn eigen zoontje onder de douche kan.
De officier schetst de gevolgen in de toekomst.
Maar net als het broertje van Rik kan ik het beeld uit het verleden niet loslaten. Dat jochie van zes met een zelfgemaakte strop en een fles bleekmiddel in zijn eigen kamertje.
Zes jaar.
En dan al weten hoe vreselijk eenzaam een mens kan zijn.