Rik heeft Nederland voorgoed verlaten. Hij kan de confrontatie met zijn verleden niet meer aan.
Het verre buitenland stelt hem fysiek in staat om zijn leven te leven. Maar geestelijk heeft hij nooit kunnen ontsnappen aan dat wat hem is overkomen. Concentreren kan hij zich niet. Een baan kan hij niet aan. Hij voelt zich een outlaw.
Voor altijd tussen wal en schip.
Hij is gevlucht voor de ellende. Maar in zijn hoofd is het nog altijd raak. Iedere dag denkt hij er aan. Wel een paar honderd keer. Gedachten vol wraakgevoelens. Zijn verleden domineert zijn heden. Altijd maar weer dat malende hoofd.
De oudere broer van Rik vertelt de rechtbank dat hij nooit iets heeft gemerkt. Dat zijn kleine broertje eigenlijk altijd vrolijk was. Iemand waar hij het goed mee kon vinden.
Maar de broer van Rik zag niet wat er werkelijk was.
Het 6-jarige jochie moederziel alleen in zijn kamertje. Met in zijn handjes een zelfgemaakte strop en een fles bleekmiddel. Nog maar zes jaar en dan al zeker weten dat je niet verder wil.
Niet verder kan.
En waarom zou hij ook? Wie kon hij nog vertrouwen? Zijn moeder? De vrouw die alles wist, maar hem vertelde dat hij er gewoon mee om moest leren gaan. Omdat haar ooit ook iets was overkomen.
Zo gaan die dingen nu eenmaal.
Zijn oudere broer? De jongen waar hij iedere dag mee speelde? Natuurlijk. Het was zijn broer. Maar ook de persoon waar hij voor door de knieën moest. Letterlijk. En altijd maar weer tot hij klaar was. Tot hij aan zijn gerief was gekomen.
De jaren gaan voorbij. De ellende is niet te stoppen. Tot de broer van Rik het huis verlaat. En hij eindelijk de kracht weet te vinden om het verhaal te vertellen.
De politie start de verhoren. En ook de moeder moet zich melden. Ze wil geen verklaring afleggen. Omdat ze naar eigen zeggen ‘van iets kleins niet iets groots wil maken’.
Rik zelf speelt ondertussen in het buitenland iedere dag een rol in zijn eigen leven. Daar is hij naar eigen zeggen goed in geworden. Net doen of hij vrolijk is.
De kans is groot dat de broer van Rik de gevangenis in moet. Omdat zijn broertje door hem nooit veilig is geweest in zijn eigen huis. Niet eens in zijn eigen bed. Omdat zijn hele jeugd verpest is.
De officier van justitie staat tijdens de rechtszaak stil bij de gevolgen voor het slachtoffer. Zijn strijd tegen het verleden. Ze probeert duidelijk te maken hoe zwaar slachtoffers van seksueel misbruik het kunnen hebben. Dat het broertje van Rik nu niet eens met zijn eigen zoontje onder de douche kan.
De officier schetst de gevolgen in de toekomst.
Maar net als het broertje van Rik kan ik het beeld uit het verleden niet loslaten. Dat jochie van zes met een zelfgemaakte strop en een fles bleekmiddel in zijn eigen kamertje.
Zes jaar.
En dan al weten hoe vreselijk eenzaam een mens kan zijn.
Rillingen pff
Heel heftig.
koude rillingen en kippenvel
Wat een drama. Die moeder ook…. was ze ten tijde van het misbruik op de hoogte?
Heel triest idd.
Dank
Ik sta letterlijk een paar meter voor aangifte te doen. Ik herken het zo verdraaide goed, ergens blij dat ik dit lees, het geeft mij nog meer aandrang om mijn ouders en broers voor het gerecht te dagen. Ik ben slachtoffer van klein kind denk 6 jaar tot eigenlijk nu nog. Ik ben Lichamelijk, seksueel en psychisch mishandeld.
Werd niet gehoord toe ik thuis vertelde dat ik misbruikt werkt, ik zou het gefantaseerd hebben, het zou wel mee gevallen zijn en erger nog, ik zou het ook nog gewild hebben. jaren van leed ellende is het gevolg van hun daden.
De onmacht van het feit dat mijn moeder verzonnen heeft dat ik Borderline heb, inmiddels is dit door psychiaters uitgesloten, maar de omgeving heeft mij van het moment dat ik de inhoud van ons gezin begon te vertellen als leugenaarster, gestoord mens neergezet., Men moest mijn verhalen vooral niet serieus nemen. Je begrijpt dat dit een hel is, niemand die iets weet of toen geloofde. jaren heeft het gekost om alles te verwerken, om los te komen en schijt te hebben aan wat anderen vinden, geloof me, dat is niet gemakkelijk. Ik heb bijna alle bewijsstukken op papier, en nu maandag krijg ik nog een dossier en gesprek met een arts die mij onderzocht heeft 21 jaar geleden. Sinds het weekend is er bij mij iets doorgebroken en zeg ik nu.. Ik wil zover het kan mijn leven terug. Ik wil rechtvaardigheid en ben het beu nog altijd slachtoffer te zijn. Ze zwijgen alles en ontkennen ook nog. echter één van mijn broers heeft in bijzijn van mijn man, al huilend verteld dat hij last had van nachtmerries en dat hij heel zijn leven met een schuldgevoel loopt om dat hij mij liet doen en bij mij heeft gedaan.
Mijn vader is al getuige geweest van een seksueel voorval maar ook dat is nu zomaar verdwenen uit zijn hoofd, niemand weet iets. Wel, ik ben niet gek, en ga kijken hoe ik dit openbaar kan maken het hele proces van het begin tot het eind. Klaar met deze ellende.
Hoeveel, mannen, vrouwen, kinderen zijn de dupe? Mijn verjaring is bijna uit dus ik heb nog 2 jaar. Ik ga zo de advocaat bellen. Alle hulp en informatie ondersteuning is welkom.
Veel mensen hebben geen idee wat het met je doet en dat de gevolgen voor altijd zijn, zelfs nog voor onze kinderen, want mijn verdriet en verwerking hebben zij moeten meemaken.
Groet
verbijsterd door dit verhaal, ik wens je veel kracht toe.
de eenzaamheid is verschrikkelijk…..
ik kan wel janken om dit verhaal
Triest en inderdaad angstaanjagend. In mijn ogen zijn het zo op het oog geen ‘normale’ jongeren die achter die held aanlopen inclusief de “held’!, Normaal doe je zoiets niet. Het feit dat je er al naar toe gaat. Je hebt altijd een keuze. Nog erger dan oorlog! Er is dan ook iets goed mis met een deel van onze jeugd! En hoe lossen we dit op! Ouders- Politiek- Onderwijs!?
Para el mundo siempre el problema fue la juventud .La juventud da miedo por ser el espejo del adulto en su miñez.
MUY BUEN BLOG
en dit gebeurt nog te veel….