Ze gaat geruisloos zitten in de rechtszaal, naast haar advocaat. Een jonge vrouw met lange, bruine haren. Achter haar in de zaal zit haar moeder. Als ze praat is ze nauwelijks te verstaan. Dit is een verhaal over hoe blind de liefde een mens kan maken.
Ze was nog minderjarig toen ze een relatie met hem kreeg, nu vier jaar geleden. Uit haar zachte relaas voor de politierechter valt tussen de regels door op te maken dat ze nog steeds gevoelens voor hem heeft. In het begin is ze niet eens te verstaan, als ze de microfoon op verzoek van de officier van justitie naar zich toe buigt klinkt haar zachte stem slechts een fractie luider. Op vragen van de rechter komen geen stellige teksten. Of ze nog steeds iets voor hem voelt? Een zware ontkenning valt er niet te bespeuren. Ze zegt zacht dat ze zich nu aan het concentreren is op haar eigen leven, op haar eigen opleiding.
‘Ik ben nu meer met mijzelf bezig’
Gevangenisstraf
De man waar ze ooit haar hart aan gaf, is die ochtend door dezelfde politierechter veroordeeld tot een gevangenisstraf van negen maanden. Onder meer voor drugs- en vuurwapenbezit. De verdovende middelen en het vuurwapen waren na een anonieme tip aangetroffen in de kleine woning van de jonge vrouw. Ze wil er eigenlijk helemaal niet over vertellen. De twee weken voorarrest zijn haar zwaar gevallen.
Rechter: ‘Hoe zat dat met het wapen?’ Verdachte (heel zacht): ‘Het wapen is niet van mij’. Rechter: ‘Van wie wel?’ Verdachte nog steeds heel zacht: ‘Dat wil ik niet vertellen’
Veel noodzaak om er omheen te draaien is er niet voor de jonge vrouw. Al eerder heeft haar (ex)vriend aangegeven dat het vuurwapen van hem is. Inclusief de bijbehorende scherpe munitie. Als de rechter haar vraagt of ze er nog steeds niets over wil vertellen, klinkt er heel zacht een nee uit de richting van de vrouw. Of ze ooit in het doosje heeft gekeken waar het vuurwapen in lag?
‘Daar wil ik geen antwoord op geven’
De politierechter is bepaald niet van gisteren en dat laat hij merken ook. Als de rechtszaak tien minuten oud is, vraagt hij het gewoon aan de jonge vrouw. ‘Maakt hij misbruik van u?’ De vrouw geeft een veelzeggend antwoord. ‘Dat is een beetje dubbel, de relatie is complex’.
Moordkuil
De rechter maakt op zitting van zijn hart bepaald geen moordkuil, hij heeft de (ex)vriend eerder die dag gezien en weet genoeg. ‘Als ik hem zo zie en ik zie jou, dan denk ik dat hij misbruik maakt van je. Dat is niet eerlijk. Jij zit nu hier. Ik ga niet over je liefdesleven, maar denk eens na of het verstandig is of je iets met hem zou willen’
Haar advocaat is een stuk stelliger en brengt helderheid in de wat vage antwoorden van de verdachte.
Het is jammer dat de liefde hier verblindend heeft gewerkt, het heeft haar in een wereld van de drugs gebracht. Ze wilde haar vriend in bescherming nemen. Hoe de liefde ook is geweest, het heeft haar veel shit gebracht. Het is nogal wat om te vragen om je vriend te verraden. Daarmee misken je de relatie. Ze was kwetsbaar en afhankelijk en dat vind ik wel heel bepalend in deze zaak. Dit kan haar niet zwaar aangerekend worden’, aldus de raadsman met gevoel voor realiteitszin.
Brief
Als haar advocaat een brief voorleest die de jonge verdachte zelf aan de rechtbank schreef, komen bij haar de tranen. In de brief schrijft ze onder meer het volgende.
‘Ik ben een zorgzaam persoon die veel meegemaakt heeft. Ik zocht liefde in de verkeerde persoon. Deed alles voor waardering. Ik wil nooit meer terug in de situatie waarin ik zat. Het is tijd om mijn leven te beteren, daar ga ik alles aan doen’
Als de politierechter tot zijn oordeel komt, kan hij het niet laten om de jonge vrouw opnieuw van wat advies te voorzien. ‘Er zit in deze zaak een groot verschil tussen jou en je vriend. Ik denk dat hij vreselijk misbruik heeft gemaakt van je door die spullen in je woning op te slaan. Dat reken ik je wel een beetje aan, maar ik hou rekening met wie je bent en hoe het is gegaan. Blijf weg van hem. Hij is echt niet eerlijk tegenover je geweest. Hij is jouw vriendje niet, anders had hij dit niet gedaan. Maar goed, ik ga niet over je liefdesleven’
In de straf klinkt de bijna vaderlijke mildheid van de rechter door. Hoewel het Openbaar Ministerie nog ruimte zag voor een voorwaardelijke celstraf en de maximale werkstraf van 240 uur, komt de politierechter niet verder dan een geheel voorwaardelijke taakstraf van 80 uur.
De liefde kan in een relatie dan wel complex zijn, in de rechtszaal is er altijd nog het mededogen van een rechter die goed kijkt naar hoe iets kan ontstaan en welke straf nou echt passend en geboden is.
Rechtspraak is maatwerk.
Waardeer dit artikel!!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Je kunt mij ook met een vast bedrag per maand steunen: klik dan hier. Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.