Rick komt gebogen de rechtszaal binnen en gaat zitten alsof hij er niet is. Ondanks zijn forse lichaamsbouw oogt hij opvallend klein. Alsof zijn lijf zo min mogelijk ruimte in beslag wil nemen.
Uit zijn houding straalt schaamte en spijt. En angst.
Op vragen van de rechters volgt standaard een lange stilte. Aan de antwoorden lijkt het niet te liggen. Die heeft hij misschien wel ergens paraat. Ze willen er alleen niet uit. Niet hier. Niet in deze zaal.
Op de publieke tribune zit – helemaal achterin- een vrouw. Armen en benen over elkaar. Ze kijkt serieus. Gespannen.
Op de stoel schuin voor haar zit een man. Benen uit elkaar. Bozig.
De rechters lezen voor uit het strafdossier. Over sms en msn-verkeer. Met geile teksten over verwennen. En meer.
Rick (37) krijgt de vraag waarom hij een foto van zijn geslachtsdeel aan een meisje van vijftien stuurt. Waarom hij met haar af wil spreken in het slagwerkershok. En of hij echt op meisjes valt.
Het duurt even. Maar dan zegt hij van niet. Maar hij heeft het meisje inderdaad aangeraakt. Met zijn handen. Met zijn tong. In haar mond. Het tweede meisje kreeg alleen een foto. Dezelfde foto.
Rick lijkt zich geen raad te weten met de vragen van de rechtbank. Hij zegt dat hij in therapie is en dat de antwoorden daar wel komen. Dat hij samen met zijn collega-misbruikers rollenspellen speelt. De een mag de dader zijn. De ander slachtoffer. En dat het allemaal heel erg confronterend is.
De officier van dienst gaat een paar stappen verder. Zegt onomwonenden dat Rick een jaar lang een meisje van 15 heeft bewerkt. Met tekst. Met het openbaren van zijn dromen. Alles om haar over de drempel te krijgen. Om haar te laten doen wat ze eigenlijk helemaal niet wil.
De hele rechtszaak lang lijkt Rick niet te breken. Met pijn en moeite. Maar het gebeurt toch als de rechtbank begint over zijn zoontje. Die recent door de voordeur het ziekenhuis in ging, maar er door de achterdeur weer uit. In een kist waar zelfs ervaren begrafenisondernemers vrees voor hebben.
De kleine kistjes.
Rick denkt dat het uiteindelijk allemaal misschien wel een vlucht is geweest. Uit de realiteit. Op zijn rechterschouder zat een duiveltje. Op zijn linker een engel.
Het was een gevecht.
En het duiveltje won.
Na zijn tranen komt de schaamte. Zegt hij. Hij weet nu wat echt belangrijk is in het leven. En dat een vlucht in de aandacht van meisjes niet is wat hij echt wil. Het moet anders. En met hulp van zijn vrouw kan hij dat.
Als de rechters vragen of zijn vrouw hem steunt, komt het antwoord van de publieke tribune. Zonder aarzelen. Volmondig. Met de tranen in haar ogen.
‘Ja!’
Daar zit je dan.
Je man gebroken voor je. Luisteren naar de letterlijke tekst van geile sms’jes die hij ooit stuurde naar meisjes van vijftien. Met de armen over elkaar een officier van justitie horen zeggen dat de man waar je iedere dag bij in bed kruipt op meisjes valt. En dat dit zorgwekkend is. Ook voor de toekomst.
Na afloop van de rechtszaak is er op de publieke tribune even contact tussen de man en de vrouw.
Zij zoekt bewust naar zijn ogen. In haar blik zit iets van medelijden. Van schaamte. Van een poging tot steun.
Het is een ongemakkelijk moment. Die twee seconden contact tussen de vrouw van de verdachte.
En de vader van het slachtoffer.
En ik vroeg me af:
Voor wie zou deze zitting eigenlijk zwaarder zijn?