We hebben het gisteravond allemaal kunnen zien.
Paniek op de Dam. Een gil. Een vallende koffer en een grote mensenmassa in beweging.
Die dingen gebeuren en zullen altijd blijven gebeuren. Veiligheid is een illusie die wij enigszins naïef koesteren.
Mij viel de persconferentie na Het Incident enorm op. Zo erg dat ik me er oprecht kwaad over maakte.
Ik hoorde een voor mij onbekende journaliste vragen stellen die zo mallotig waren dat ze zo in een uitzending van Draadstaal zouden kunnen worden opgenomen.
‘Het gaat hier om een man die voor meerdere misdrijven is veroordeeld, zegt u. Wat doet een veroordeelde misdadiger op de Dam?’
U zegt dat er sprake was van een koffer. Hoe kan het dat iemand op de Dam in het bezit is van een koffer. Daar had wel van alles in kunnen zitten.’
Politiechef Welten gaf keurig antwoord, maar de beste man moet toch ook geschrokken zijn van de aard van de vragen.
ik noem het maar de AlbertoStegemanisering van de maatschappij. Alles moet onder controle en zo niet dan moeten we snel een zondebok vinden.
Ik was (gelukkig) niet de enige die zich op zat te winden over het niveau van de ondervraging. Mijn Twitter-timeline stroomde vol met opmerkingen. Samenvatting: kan die vrouw even subiet ontslagen worden.
Tsja, Twitter is niet het meest subtiele instrument ever.
De vraag is natuurlijk of de vragen van de journaliste wel zo abnormaal zijn. Misschien horen dit soort onzinnige vragen juist wel bij het huidige tijdperk. Een periode waarin de angst regeert en waarin we massaal de bibbers krijgen als iemand plotseling gilt en een ander een koffer laat vallen.
We eisen totale veiligheid en krijgen instant paniek.