‘Eindelijk een foto van Henk F.’
Dat was onlangs de verzuchting van een misdaadjournalist die maar niet kon wachten op de publicatie van een portretfoto van Henk F., verdacht van betrokkenheid bij de gewelddadige dood van Andrea Luten in 1993.
Noem mij van de oude stempel, maar ik heb altijd gedacht dat informatie een toegevoegde waarde moet hebben voor je er als journalist iets mee doet.
Wat is eigenlijk de toegevoegde waarde van een portretfoto? Wat schiet ik er mee op om te kunnen zien hoe een verdachte zijn haar heeft hangen? Of om te kunnen constateren dat hij flaporen heeft of juist niet? Moet ik iets in zijn gelaatstrekken ontdekken? Een waarschuwing wellicht?
Ik vind het veel meer neigen naar sensatiezucht. Aapjes kijken.
De foto van Henk F. deed mij denken aan het portret van de taxichauffeur die klant Rob Sitek tijdens een ruzie uit het leven sloeg.
De taxichauffeur werd op het internet lang voor zijn berechting en zonder afschermend balkje als moordenaar te kijk gezet. En bij herhaling nog wel.
Misschien dat u denkt. So what? De man is een moordenaar en zal de komende tien jaar toch wel in een cel slijten. Dan had hij iemand maar niet zomaar uit het leven moeten slaan.
Ik kan me voorstellen dat u zo denkt. Maar ik kan me ook voorstellen dat u er anders over denkt als u het vonnis in zijn zaak heeft gelezen.
Omdat dan namelijk blijkt dat hij de dood van Sitek helemaal niet heeft gewild. Dat hij het zelfs niet eens aan heeft kunnen zien komen. Sterker: dat hij niet eens de directe opzet heeft gehad op het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel.
En dat het juist Sitek was die in eerste instantie vervelend en agressief was. Zo agressief dat de taxichauffeur het nodig vond om in actie te komen. Dat mocht van de rechter. Alleen niet op deze manier.
De actie van de chauffeur is niet goed te praten. Maar zijn daad is juridisch en logisch gezien ongeveer anderhalve kilometer weg van moord of zelfs maar doodslag. Je kunt van hem een heleboel zeggen, maar niet dat hij een moordenaar is.
Ik zie in de zaak Sitek naast de enorme tragiek vooral de pijnlijke ironie. De sites die de taxichauffeur zo pontificaal in beeld brachten en brengen, zullen waarschijnlijk net zo makkelijk zijn slachtoffer op het schavot hebben gezet als het alleen bij diens agressieve daad was gebleven.
Dan was er ineens de oproep aan alle lezers, eventueel met camerabeelden, om de persoonsgegevens van deze agressieve klootzak eens snel te openbaren. Omdat dit land het geweld spuugzat is, uiteraard.
Hypocriet.
Het is moord en brand schreeuwen als iemand naar de rechter moet omdat hij een inbreker tegen de grond heeft geslagen. Maar genieten van het afbranden van een taxi-chauffeur die het recht in eigen hand heeft genomen.
Het kan verkeren.