Dode hond, drugs, verkrachting, Mossad en een Amsterdams hotel

First things first. Laten we beginnen met de dode hond in Amerika. Die stierf, dat zal u niet verbazen. Anders was ie niet dood en dan slaat de kop van dit verhaal natuurlijk nergens op. De hond in kwestie was tijdens zijn laatste levensdagen in het bijzijn van zijn baas. Dat wil zeggen, zijn mannelijke baas. De vrouwelijke baas was op dat moment al vertrokken. Naar Engeland. Echtscheiding, u kent het vast wel. En anders leeft u zich maar in. Het kan niet altijd maar van één kant komen.

Laten we de vrouwelijke baas Carola noemen. Ik ken haar echte naam wel, maar het zou vervelend zijn om haar zo te noemen. Privacy enzo. Hoe dan ook, de treurende baas van de hond was op dat moment niet alleen. Hij woonde namelijk samen met een Brit. Als in: samen ergens wonen, niet ‘samenwonen’. Laten we hem meneer B. noemen, al was het alleen maar omdat dat inderdaad de eerste letter van zijn achternaam is. Meneer B. voelde naar eigen zeggen in 2013 de verantwoordelijkheid om de inmiddels naar Engeland vertrokken Carola op de hoogte te stellen van het verscheiden van het huisdier.

And so he did.

Goed, dan hebben we dus een connectie tussen meneer B. en Carola. Beweerdelijk. Vergeet de hond maar weer. Kom ik toch niet op terug. Denk ik. Meneer B. en Carola houden, sporadisch, contact met elkaar. Tot in augustus 2016. Dan komt alles, en dus ook dit verhaal, in een stroomversnelling. Hou u vast. Ik ga het zo complex mogelijk maken. Niet omdat ik dat wil, maar omdat het verhaal complex is.

Deal with it.

Het is de zomer van 2016, vorig jaar dus. Meneer B. woont dan al in Amsterdam. Hij is druk bezig met software (om onder meer terrorisme te kunnen bestrijden) en werkt uiteindelijk zelfs samen met de gemeente Amsterdam en de politie. Carola neemt dan contact op met meneer B. Ze wil een keer naar Amsterdam komen. Volgens B. vertelde ze dat ze graag met een vriend naar onze hoofdstad af wilde reizen. En dat konden ze dan mooi combineren met de verjaardag van meneer B.

Let wel: meneer B. heeft op dat moment ‘een vrouw’. Ja, ik schrijf bewust ‘een vrouw’, want zo noemt hij haar. Niet letterlijk natuurlijk, want die haakjes kun je op zich niet zo gemakkelijk verbaal uiten als je aan het praten bent, maar hij omschrijft haar als: mijn maatje. Kort gezegd: ze neuken niet meer. En meneer B. is een man van vlees en bloed. Dus wil hij wel een seksuele relatie.

Drugs

Goed, Carola uit Engeland, voorheen Amerika, ooit hondenbezitster, reist af naar Amsterdam, maar ze neemt geen vriend mee en ze komt ook niet op de exacte verjaardagsdatum van meneer B. Te druk allemaal in haar leven om de planning aan te laten sluiten op de wens. Meneer B. haalt haar op van Schiphol, waarna het duo merkt dat het buiten regent. Samen besluiten ze om wat tijd te doden in een horecagelegenheid op de luchthaven.

En wat doe je als je tijd te doden hebt? Juist ja, dan neem je psychedelische drugs, te weten ‘magic mushrooms’. Ik heb dat zelf ook eens gedaan en ga daar nu niet verder op in, laat ik volstaan met te zeggen dat je niet gek hoeft te zijn om er gek van te worden.

Dode hond en drugs. We zijn al een eind op weg.

Na regen komt zonneschijn en het duo vertrekt naar een hotelkamer in Amsterdam. Meneer B. draagt een tas met kleren en een tandenborstel. Omdat er volgens hem al langere tijd ‘chemie’ in de lucht zit tussen de twee. Aan de balie krijgen ze twee sleutels. Op zich gek, want Carola had een kamer voor één persoon geboekt. En was niet van plan die te delen. Maar ze had wel weer een groot bed genomen, volgens het hotel niet ongebruikelijk. Ze waren wel wat gewend.

Masturbatie

Dan gaan de verhalen van de twee (opnieuw) alle kanten op. Volgens meneer B. waren ze naar een bar gegaan en had Carola behoorlijk gedronken. Ze kwamen thuis, het werd een beetje verhit allemaal en daar was ineens de ‘mutual masturbation’. Samen masturberen. Om daarna heerlijk in zijn armen in slaap te vallen. Niets aan de hand. Prima verhaal, samen masturberen, wie heeft het niet meegemaakt? Even los natuurlijk van het feit dat meneer B. een ‘vrouw’ heeft, maar dat terzijde.

Maar goed, ik schrijf dit verhaal natuurlijk niet als alles koek en ei is. Carola heeft namelijk een heel ander verhaal. Zij zegt dat meneer B. ineens in haar bed lag en dat zij voorzichtig op het bed, boven de dekens, heeft gezeten. Bang dat er wat zou gaan gebeuren. Juist, denkt u. Toen heeft hij haar dus verkracht. Logische gedachte, maar ik had al gezegd dat het complex zou worden, dus die gedachte van u is veel te voorbarig. Hou vol, we komen er wel. Maar nu nog even niet.

Mossad

Goed, gaan we het nog wat complexer maken. Meneer B. heeft een nog gekker verhaal over de volgende ontmoeting met Carola. De volgende dag zou Carola namelijk hebben gezegd dat ze met hem wil trouwen en samen met hem kinderen wil adopteren in Iran. En dat is nog niet alles. Ze zegt tevens dat ze eigenlijk voor de Mossad werkt en meedoet aan geheime militaire oefeningen. Later zou meneer B. verklaren dat hij dit ‘wel even moest verwerken’. En dat de psychedelische drugs volgens hem al waren uitgewerkt toen hij dit hoorde en zij het vertelde.

Anyway. Meneer B. verdwijnt even voor een paar dagen uit beeld. Hij heeft een werkafspraak in Den Haag, maar wil haar later toch weer zien. En dat gaat gebeuren ook. Op 16 augustus 2016 zit meneer B. met zijn ‘vrouw’ in een horecagelegenheid tegenover het hotel van Carola. Of ze het gezellig hebben of niet, weet ik niet. Ik hoor ook niet alles, zeker niet als niemand het zegt.

Feit is dat meneer B. berichtjes stuurt naar Carola. Dat deed hij eerder. Soms stuurde hij dat hij haar wilde neuken. Soms bleef het alleen bij een foto van zijn geslachtsdeel. Zoals hij later bij de rechter verklaarde: ‘Ik heb uitgezocht dat veertig procent van de mensen foto’s van geslachtsdelen stuurt naar een geliefde. Ik ben bepaald niet de enige in de wereld’.

Ik dwaal af. Hoe dan ook. Meneer B. heeft naar eigen zeggen nog spullen staan op de Amsterdamse hotelkamer van Carola. Hij was daar immers een paar dagen eerder geweest. En die spullen wilde hij hebben. Carola was daar naar eigen zeggen niet zo blij mee. Weer voorzichtig en bang op het bed blijven zitten, doe maar niet. En dus sprak ze af om hem de volgende dag te ontmoeten op het Damplein. Dan kon ze deze nacht alleen en met een gerust gevoel slapen.

Verkrachting

Helaas. Dat ging niet door. Meneer B. verliet zijn vrouw en wandelde naar het hotel. Bij de balie vertelde hij dat hij zijn sleutel niet meer had. De vriendelijke receptionist gaf hem een nieuwe sleutel mee (inderdaad, dat kostte hem zijn baan) en meneer B. liep de kamer van Carola binnen. Daar trok hij haar aan haar haren en bracht hij zijn penis in haar vagina. Hij had zijn kleren niet meer aan.

Moet je dat zo hard neerpennen, Klomp? Nee, dat hoeft niet, maar zo gaat het er in een rechtszaal aan toe, dat kan ik ook niet helpen.

Ho eens even, zult u wellicht denken. Dit gaat wel heel erg snel. Hoezo zijn we ineens van een romantische ‘mutual masturbation’ naar een verkrachtingsscène gegaan? Nou, volgens meneer B. zijn we dat helemaal niet. Hij haalde zijn spullen op, Carola zat op het bed en las een boek. B. vertelde haar dat een relatie niet zou gaan werken. Hij was op zoek naar een date, zij naar een bruiloft met kinderen uit Iran, terwijl ze ondertussen werkte voor de Mossad. En toen werd Carola boos, volgens meneer B. En vertelde ze hem dat hij haar kamer moest verlaten. Omdat ze anders het hotel en de politie zou bellen.

Meneer B. was rustig gebleven (volgens meneer B) en hij had gezegd dat ze dan maar het hotel moest gaan bellen. Wat ze deed. Waarna de receptionist kwam, die zag dat meneer kleren aan had. De receptionist vroeg B. om te vertrekken en dat deed hij. Later kwam Carola verhaal halen bij de receptionist. Ze eiste het geld van haar kamer terug. Pas daarna komt ze met het verhaal van de verkrachting. En dreigt ze met het inschakelen van de pers als ze geen geld krijgt.

Einde verhaal

Oh wacht, toch niet. U had het al begrepen (vooral omdat ik het woord rechter liet vallen natuurlijk, slim hoor) Het werd een rechtszaak. En ik zat vandaag met meneer B. in de zaal. En ik hoorde hem zeggen dat hij een brief had van de ex van Carola, u weet wel: de man van de dode Amerikaanse hond. Damn. Kom ik toch weer terug op die hond. Nou, laat maar. Never mind. In die verklaring van de ex stond dat Carola vaak processen aanspant om haar gelijk te krijgen. Dat ze de rechtspraak zal beïnvloeden om haar zin te krijgen.

Ik dacht meteen aan borderline, maar het doet er niet toe wat ik denk, want ik heb geen witte jas en geen mening als ik in de rechtszaal zit. Maar dat opnieuw geheel terzijde.

Meneer B. zat daar. Voor de rechter. En kreeg tientallen vragen. De belangrijkste kunt u wel raden. Waarom zou een vrouw liegen over een verkrachting? B. had daar wel een antwoord op. Omdat ze zich afgewezen en gekwetst voelde. En omdat ze volgens haar ex-man wraak wilde. Omdat er ooit iets was voorgevallen met haar ex.

Vrijspraak

Hoe de rechtszaak verder ging (de officier eiste wegens gebrek aan bewijs vrijspraak voor de verkrachting, mede omdat de aangeefster met tegenstrijdige verklaringen kwam, onder meer kleren aan/kleren uit op bed bijvoorbeeld) doet verder niet zo ter zake. Mijn vraag aan u is: heeft u nu een helder beeld van wat er exact is voorgevallen? Wie gelooft u? Carola? Meneer B.?

Ik kan het u in ieder geval niet vertellen. Sterker: ik weet dat ik helemaal geen eenduidig beeld kan schetsen op deze manier. De ruis loopt voortdurend door het beeld. Wat u namelijk net heeft gelezen is een samenstelling van verklaringen. Van de aangeefster en van de verdachte. Van de manager van een hotel en een receptionist. Van een ex met een dode hond in Amerika. Van een advocaat en een officier van justitie.

Dit verhaal is letterlijk samengesteld op basis van wat ik hoor in een rechtszaal. En het komt van alle kanten. Het geeft (hopelijk) aan hoe een misdrijf in elkaar kan zitten. Hoe complex het web van mogelijke waarheid en vermeende leugen, intimidatie en manipulatie is. Hoe ruis ontstaat omdat betrokkenen met verschillende verhalen komen. Verschillende waarheden. Hoeveel open eindjes er in zitten en hoe vaak dingen niet worden gezegd of anders worden voorgespiegeld. Omdat iedereen een belang heeft. Ook (of eigenlijk: juist) in een rechtszaal.

Dat wilde ik even kwijt. Doe er mee wat u wenst. Of niet.

Delen