Je bent kwaad.
Heel erg kwaad. Zo kwaad dat je al je frustaties er verbaal uit smijt bij je psychiater. Over je ex. Karin. Haar vader. En wat te denken van de medewerkster van de Kinderbescherming.
‘Iemand moet de prijs betalen. Karin moet dood. Zij gaat eraan. Ik ga slachtoffers maken.’
Je hebt een vertrouwensband met je psychiater. Al eerder liep je leeg over de manier waarop het allemaal gaat. Tussen jou en je ex. De lange procedures rond de omgangsregeling met je zoon. Je bent bitter en onmachtig. Iets van je woede kan je kwijt bij de psychiater. Zij heeft gelukkig een beroepsgeheim.
Maar ook een geweten.
De psychiater in kwestie schakelt na de dreigende woorden de politie in. Een beroepsgeheim is prima, maar het leven van een ander is ook wat waard. Justitie besluit vervolgens om de man, laten we hem Frans noemen, voor de rechter te brengen. Bedreiging met een misdrijf tegen het leven gericht.
Zwaar aangezet?
Op 20 maart 2004 ontploft een huis in een klein dorp in de provincie Groningen. Brandweerlieden raken gewond, omliggende huizen ontzet. Ergens tussen de smeulende resten ligt Frans.
Frans had de gaskraan open gedraaid en uren laten stromen. De gaslucht was zo penetrant dat buurtbewoners de politie waarschuwden. Gealarmeerde brandweerleiden zagen door een raampje Frans in zijn woning staan. Rustig draaiend aan een sjekkie. De aansteker losjes in zijn hand.
Boem.
Later verklaarde Frans het ook niet allemaal meer te weten. Hij voelde de onmacht. Het verdriet. De rechtbank had er wel een andere benaming voor.
Frans kan in een onmachtige situatie zeer bedreigend zijn.
Zo bedreigend dat zijn psychiater de politie inschakelde toen ze de ferme taal van Frans voor de zoveelste keer aan moest horen. Er is een grens.
Dit verhaal krijgt een wat opmerkelijk einde.
Je zou verwachten dat Frans opnieuw tegen een veroordeling aan zal lopen. Was er eerst het laten ontploffen van het huis. Nu weer de bedreigingen.
Maar niets is minder waar.
De rechtbank spreekt Frans vrij. Waarom? Hij had een vertrouwensband met zijn psychiater en mocht erop vertrouwen dat zijn spierballentaal niet verder zou komen dan de vier muren van de behandelkamer. Bovendien was het niet zijn opzet om de aan de psychiater geuitte bedreigingen terecht te laten komen bij zijn ex, haar vader en de medewerkster van de Kinderbescherming.
Wat je bij je psychiater zegt, blijft bij je psychiater.
Frans is tot veel in staat, dat is gebleken toen met de ontploffing. De psychiater kan als geen ander inschatten hoe groot de kans is dat Frans zijn dreigementen daadwerkelijk uit zal voeren. Ik neem daarbij aan dat Frans meerdere gesprekken heeft gehad met deze psychiater. Blijkbaar is die kans erg groot, anders had de psychiater niet aan de bel getrokken. Want het beroepsgeheim is bijna heilig.
Ik hoop dat de rechtbank dan ook rekening heeft gehouden met het doorbreken van het beroepsgeheim. Als dat inderdaad gebeurd is, dan verbaast mij deze uitspraak.
@erwin: de psychiater had na eerdere gesprekken niet aan de bel getrokken, dat neemt de rechtbank mee. Daar komt bij dat voor een bedreiging bewezen moet worden dat de bedreigde op de hoogte is van de bedreigingen EN dat de dreiger weet dat de bedreigde kennis zal krijgen van de dreigementen.
Maar het blijft een lastige zaak. Ik denk dat de psychiater in kwestie een goede keuze heeft gemaakt. Ongeacht de (juridische) uitkomst.
Ik denk ook dat het een juiste keus is geweest. Stel dat Frans zijn dreigementen waar zou maken, dan zou je als psychiater, op de hoogte zijnde van die dreigementen, toch geen moment van rust meer kennen als je niet aan de bel had getrokken?
In het vervolg moet een psychiater, in een dergelijk, uitzonderlijk geval, dus vooral de bedreigde op de hoogte brengen van de bedreigingen, en de bedreiger daarvan op de hoogte stellen. In een dergelijk geval heeft de rechter geen excuus.
@erwin: in dat geval is het ook nog maar de vraag of het ook straftechnisch een bedreiging is. Het draait om de opzet. Had Frans de opzet om de bedreigingen bij zijn slachtoffers terecht te laten komen? Dat had hij niet als hij er van uit mocht gaan dat de bedreigingen binnenskamers zouden blijven.