Aan het begin van een rechtszaak is iedereen onschuldig. Tot het tegendeel bewezen is. Mooi uitgangspunt. Nu de praktijk.
Geert is thuis in beleggingen. Ooit vloog hij de hele wereld over om miljoenen aan pensioengelden te laten groeien.
Nu heeft hij ineens een probleem. Hij is verdachte. Ergens in een beleggingstraject zou Geert iemand iets te nadrukkelijk hebben gevraagd bepaalde verliezen goed te maken.
Dat kun je overtuigingskracht noemen. Justitie noemt het afpersing.
De details van de zaak doen niet ter zake. De reactie van Geert wel.
Hij weet dat hij onschuldig is. Dat hij nooit iemand af heeft willen persen. Zijn familie weet dat. Zijn advocaat weet dat.
Maar Geert is geen domme man. En hij kwam na het lezen van het strafdossier tot de volgende conclusie.
‘Ik weet dat ik het niet gedaan heb. Maar ik kan me voorstellen dat een onafhankelijke rechter op basis van dit strafdossier wel tot de conclusie komt dat er iets aan de hand moet zijn geweest’
Een verontrustende gedachte. Voor Geert. Maar eigenlijk voor ons allemaal.
Wat Geert betreft deugt er iets niet helemaal in ons rechtssysteem. Een rechter heeft het namelijk te doen met een dossier dat gemaakt is door mensen die heel hard hun best doen om de waarheid te dienen, maar uiteindelijk wel de overtuiging hebben dat iemand schuldig is.
Kort en goed: belastend bewijs is nogal dominant aanwezig in een strafdossier.
Waarom, zo vraagt de gewezen belegger zich af, maakt de politie in elke zaak niet twee dossiers? Waarom niet een stapel papieren met belastende informatie tegenover een stapel papieren met ontlastende informatie?
En laat de rechter dan maar kiezen.
Geert gaat wellicht wat kort door de bocht. In een strafdossier zitten soms ook ontlastende verklaringen.
Maar hij heeft wel een punt. En een goed punt ook.
Nog niet zo lang geleden kwam een officier van justitie met een opmerkelijk standpunt. De officier vond dat bepaalde tapverslagen niet in een dossier hoeven te worden gestopt. ‘We hebben er immers ook geen resultaten mee geboekt’
Wat de officier eigenlijk wil zeggen is dat de taps niet in het dossier zitten omdat ze niet kunnen worden gebruikt voor een veroordeling.
De advocaat in deze zaak was dan ook terecht boos. Want wat als de bewuste taps ontlastend zouden zijn geweest? En hoe kunnen we dat nu nog controleren?
Terug naar Geert.
Je kunt natuurlijk zeggen dat Geert Gekke Henkie is. Dat hij ons een rad voor ogen draait.
Dat kun je zeggen. Maar hij werd onlangs wel op alle punten vrijgesproken.
Een succesje voor het systeem. Maar het laat ons wel met een wat benauwende vraag:
Hoe lastig is het eigenlijk voor een rechter om te geloven in onschuld op basis van een belastend dossier?