Seksueel misbruik hoeft niet altijd met fysiek geweld te gaan. Integendeel. Soms is de geest een sterker wapen.
Loes is een vrouw met een probleem. Haar eigen jeugd vat ze samen in twee woorden: emotionele verwaarlozing.
Eigenlijk kun je zeggen dat ze nooit een opvoeding heeft gehad. het bleef steken bij voeding. Nooit een compliment. Nooit een aai over de bol. De enige aandacht kwam in de vorm van seksueel misbruik.
Maar Loes is een vechter. Ze ging door. Haar zus was minder gelukkig. Zij maakte een einde aan haar leven.
Loes vond een man. Ging trouwen. Maar echt lekker zat het nooit. Ze ging in therapie. Omdat ze dichter bij haar gevoel wilde komen. Dat wat ze nooit had toegestaan.
Drie jaar na haar huwelijk dook ze in relatietherapie. Niet zo gek. Haar pianoleraar gaf haar wat ze zo dringend nodig had. En het was haar meer dan welkom.
Al dacht haar man daar anders over. De aandacht van de muzikant viel niet goed. En dus besloot het stel te verhuizen. Een nieuwe start. Ergens anders.
En toen kwam Henk. Een therapeut. Loes werd weer verliefd. Stelde zich opnieuw veel te afhankelijk op van een ander. Exit Henk.
Enter Wilco. Opnieuw een therapeut. Met een bijzonder specialisme. Het doorbreken van barrières. De eerste vier sessies verliepen bijzonder goed. Zo goed dat er al snel een hechte band ontstond tussen de twee. Een band die therapeut Wilco omschreef als ‘een echte en gelijkwaardige relatie’. Verliefdheid. Hij beëindigde de professionele relatie en zette de sessie voort onder een andere noemer.
Iets in de privé-sfeer.
Drie jaar later stapt Loes naar de politie. Ze geeft aan misbruikt te zijn. Door Wilco. Haar aangifte laat pijnlijk zien hoe genuanceerd een zedenzaak kan liggen.
,,Hij beet me zachtjes in mijn oorlel. Ik maakte zijn broek los en pakte hem vast. Ik wilde dat hij een zaadlozing zou krijgen omdat ik anders bang was verkracht te worden.”
Maar ook:
,,Ik ben met hem naar bed gegaan. Deels uit nieuwsgierigheid. Maar ook deels omdat ik dacht dat het goed zou zijn voor mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik was een gemakkelijke prooi. Moest van mezelf dicht bij mijn gevoel blijven.”
Voor de officier van justitie doet de vermeende vrijwilligheid er niet heel erg toe. Zij ziet een heel ander verwijt.
Wilco wist vanaf het begin van de problemen van Loes. Van de moeite die ze heeft met afhankelijkheid. Met haar seksualiteit. En het aangeven van grenzen. Zij was niet tegen hem opgewassen. En werd onder de voet gelopen door de man die haar nu juist moest helpen sterker in haar schoenen te staan. Dichter bij zichzelf. Bij haar gevoel.
Loes is inmiddels nog slechter af. Ze voelt zich een voetveeg. Haar minderwaardigheidsgevoel is versterkt. Haar wantrouwen jegens mannen toegenomen.
Wilco dreigt voor tien maanden de cel in te gaan. Mag daarna wellicht twee jaar zijn werk niet meer uitoefenen.
Hij heeft nooit geweld gebruikt om zijn zin te krijgen. Wilco had voor Loes een sterker wapen in handen.
Zijn geest.