Stel je voor dat je 14-jarige dochter op de keukentafel ligt. Vastgebonden met sjaals. Een sjaal in haar mond.
Over haar lichaam is water gegoten.
En haar stiefvader zet keer op keer een stroomkabel op haar enkel.
Op haar buik en tegen haar borsten. Ze heeft pijn, maar de man gaat door.
Tot de stoppen van de woning doorslaan.
Wat doe je dan als moeder? Hoe grijp je in?
De moeder van de 14-jarige Natasja uit Veendam deed het volgens een strafdossier van het openbaar ministerie in Groningen als volgt. Ze liep naar de keuken en herstelde de elektriciteitsvoorziening.
Bizar.
Ik begrijp als rechtbankverslaggever meestal wel waarom verdachten doen wat ze doen. Er is bijna altijd een reden.
Maar hier begrijp ik helemaal niets van.
Waarom moet een 14-jarig meisje opgesloten worden in een vrieskist? Waarom moet ze daar zo lang in zitten dat ze het bewustzijn verliest? Waarom haal je de klink uit de deur van haar kamertje zodat ze geen kant op kan? Waarom moet ze daar haar behoefte doen?
En waarom moet ze daarna haar eigen uitwerpselen opeten? En als ze vervolgens braakt, waarom laat je het kind het eigen braaksel dan opeten?
Waarom gooi je heet water over haar heen zodat ze brandwonden oploopt?
Het zijn allemaal vragen zonder antwoord.
De twee verdachten van deze waanzinnige marteling, de moeder en de stiefvader, hebben eigenlijk geen goede verklaring voor de marteling van het meisje.
Toegegeven. Ze hebben zelf geen best leven achter de rug. Gebroken gezinnen, kindertehuizen. stoornissen, drugsverslaving, weinig draagkracht. Laag IQ. Zwak milieu. ADHD.
Maar dat verleden gebruiken de twee helemaal niet als excuus.
Ze geven Natasja gewoon de schuld.
Ze was onhandelbaar en sloeg haar zusje, zo zeggen ze allebei. Of dreigde met een mes. Bovendien zou ze ervoor zorgen dat de andere kinderen in een pleeggezin zouden worden geplaatst. Als Natasja thuis was, steeg de spanning tot ongekende hoogte.
Ik weet niet of dit verhaal klopt en eigenlijk interesseert het me ook niet. Ik snap best dat een lastige puber een last kan zijn. En dat je misschien in je wanhoop en machteloosheid een keer uit je vel springt. Een klap geeft. Dat je door je eigen beperkte capaciteiten de opvoeding helemaal niet aan kan.
Maar er zit een wereld van verschil tussen uit je vel springen en een meisje letterlijk martelen.