Leroy is geen slecht mens. Nooit geweest ook. Maar hij is wel gevaarlijk en verdwijnt waarschijnlijk voor lange tijd uit de maatschappij. Dat komt door zijn hoofd. Leroy heeft een stoornis.
Als hij voor de rechters zit, lijkt hij er niet helemaal te zijn. Hij zit ongemakkelijk. Met zijn polsen op de tafel voor hem. Zijn ogen staan verdoofd. Glazig. De medicijnen in zijn bloed onderdrukken de spoken in zijn hoofd. En spoken heeft hij. Stemmen. Een jongetje dwaalt rond in zijn hersenen. Spreekt met hem. Is er altijd en gaat niet meer weg ook.
Soms zijn de stemmen in het hoofd van Leroy zo beangstigend dat hij een mes pakt om buiten op straat zijn demonen te verjagen. Het lukt hem nooit. Zijn demonen luisteren niet naar messen. Of naar hem. Het geweld zit in zijn hoofd.
Leroy is psychotisch. Schizofreen. Daar kan hij niets aan doen, maar het beheerst zijn leven. En dat van anderen.
Op 24 augustus gaat het mis. Leroy komt thuis en krijgt ruzie met de dochter van zijn vriendin. Ergens in zijn hoofd ontstaat kortsluiting. Hij loopt naar de keuken. Zijn vriendin hoort hem rommelen bij het messenblok. Niet veel later steekt Leroy met een vleesmes op haar in. En op haar dochter van zeventien. Ze voelt het mes over haar botten gaan. Bloed stroomt rond. De 12-jarige Ronnie hoort het akelige tafereel en stormt op Leroy af. Hij krijgt het mes in zijn hoofd. En daarna in zijn schouder. Als Ronnie op de grond valt, blijft het mes in zijn lichaam steken.
Als de vriendin hevig bloedend in de ambulance ligt, vraagt ze nog een laatste keer hoe het met haar kinderen is. Als ze hoort dat ze nog leven, valt ze weg. De slachtoffers overleven de aanval, maar vraag niet hoe. Het mes dat de vriendin in de hals raakt, gaat zo diep dat een long in elkaar klapt.
De rechters weten het dan al. Ze luisteren in de rechtszaal naar twee forensisch deskundigen die menen dat Leroy zonder behandeling een groot gevaar is. Hij moet zijn medicijnen blijven slikken. Een leven lang. Dat is zeker. De deskundigen twijfelen over de beste plek om Leroy te behandelen, maar denken uiteindelijk toch dat hij wel in een gewone behandelkliniek kan blijven. Zonder de dwang van een door de overheid opgelegde verpleging in een echte tbs-kliniek. Het risico op herhaling is groot, maar tbs is nog een brug te ver. Met een rechterlijke machtiging is Leroy best koest te houden.
De officier van justitie denkt daar anders over. Een gewone behandelkliniek heeft een eindig karakter. Paar jaar misschien. De rechter kan de periode desgewenst verlengen, maar totale zekerheid en controle door justitie is er dan niet. En dus eist de officier het grote spook van mensen die iets hebben gedaan met grote gevolgen: een tbs met dwangverpleging. Opsluiting in een gevangenis-achtige kliniek. Vol psychiatrische patiënten die te gevaarlijk zijn om naast te wonen. De officier kan de samenleving niet op een andere manier beschermen.
Het verband tussen de stoornis van Leroy en zijn heftige daden is direct te leggen. Deskundigen menen zelfs dat hij juist en specifiek door zijn stoornis niet verantwoordelijk kan worden gehouden voor zijn daden. De officier is het daar mee eens. Leroy heeft iets vreselijks gedaan. De strafbare feiten zijn overduidelijk bewezen, maar hij is geen strafbare dader. Hij moet dan ook worden ontslagen van alle rechtsvervolging. Het hoofd van Leroy is simpel niet strafbaar.
Leroy is geen slecht mens. Hij heeft slechts een hoofd waar de samenleving niet op kan vertrouwen. Zijn stoornis is te heftig. Het vertrouwen dat hij trouw zijn medicatie zal slikken te klein.
Soms is een hoofd simpel te gevaarlijk voor een samenleving.
Ik had je tweets rondom deze zaak al gevolgd, mooi stuk. Heb zelf verschillende TBS-klinieken bezocht, eng en fascinerend tegelijk hoe normaal die patiënten (al moeten we ze eigenlijk blijkbaar ‘bewoners’ noemen) op het eerste gezicht lijken..
Dit verhaal kwam me heel bekend voor. Weet al waarom: volgens mij schreef je collega Rob hier gisteren ook een stukje over: Klop maar op een deur. Daar heet Leroy Eldred 😉
Dit is inderdaad de categorie mensen die je in strafrechtelijke zin niets kunt verwijten, maar die ongeschikt zijn om in de samenleving te laten lopen. Wegens ‘simpelweg’ te gevaarlijk.
Niets aan toe te voegen verder. Sad, but true.
Sommige medicatie helpen wel, maar vereist een goede.medicatiediscipline
De terugval kan bij het stoppen heftiger zijn dan voor het medicatiegebruik.
Lithiumgebruik kan daardoor ook levenslang gebruik worden.
Beste Chris,
Wat een fantastische column heb je weer geschreven, petje af! Ontzettend goed om zo’n afschuwelijke situatie te beschrijven zodat alle andere mensen met schizofrenie (overigens een verouderde term) maar weer eens op het hart gedrukt worden om vooral over je ziekte te zwijgen.
Zo wordt nog maar eens goed bevestigd dat in een psychose geraken echt iets is voor kansloze mensen. En bedankt!
Met vriendelijke groet,
Karin den Oudsten
Bachelor of Science in wiskunde en bedrijfseconomie
ICT-er bij een multinational
Ambassadeur van Samen Sterk tegen Stigma
Zelfstandig parttime ondernemer
Oprichter van http://www.kraambedpsychose.nl
@FeeX
In de forensische psychiatrie wordt ook gebruik gemaakt van zogenaamde depots. Met maandelijkse doses -van bijvoorbeeld een libidoremmend middel als Androcur- wordt het thema medicatietrouw omzeild. Medicatiegebruik wordt bij sommige forensisch patiënten geformuleerd als behandelvoorwaarde. Je kunt je voorstellen waarom…
Juist het verzwijgen bracht drie onschuldige kinderen in deze tragische zaak in levensgevaar. Ook een heftige stoornis ontslaat je niet van de plicht om hulp te zoeken. Misschien dat de tegenstanders van het ‘stigma’ de ogen eens kunnen openen voor het gevaar van stoornissen voor de mensen die ongewild en ongevraagd de ellende ontvangen.
Bepaalde medicamenten -combinaties- staan gelijk aan wat in de volksmond chemische castratie genoemd wordt. Ik ken niemand die daar tegen is, wetende wat betreffende patiënt op de kerfstok heeft.
Het idee kan heftig aandoen -iemand onder dwang medicatie toedienen- maar als je het afzet tegen de gepleegde feiten (verkrachting, zware mishandeling, levensdelicten) is het te billijken.
It’s a mad world…
@karin: nergens leg ik in dit verhaal de link tussen ‘kansloos’ en ‘stoornis’. U legt die link en daarbij verwijt u mij een stelling te poneren die ik niet poneer. Bijzonder voor iemand die juist stelt een stigma te willen bestrijden.
@Karin den Oudsten
Wat is volgens u (jou) de vigerende term voor schizofrenie?
Beste Chris,
Dat een psychose een gevaar kan zijn, dat verkondig ik al langer dan vandaag en ben ik zeker met je eens. Dat daarvoor hulp ingeschakeld moet worden, ook daarin ga ik mee.
Jouw verhalen, met alle repect voor het werk dat je doet, helpen in de maatschappij niet mee om mensen met psychische klachten hun verhaal te laten doen. Onbegrip en schaamte vieren hoogtij, met als gevolg het zwijgen.
Het beeld wat je schetst is uiteraard wel wat jij ziet gebeuren in de rechtszaal, maar is verhoudingsgewijs gezien niet een afspiegeling van die grote groep mensen (miljoenen inmiddels) die met deze klachten te maken hebben. Het ‘zie-je-wel’ effect onder mensen zonder psychische klachten wordt daardoor alleen maar vergroot.
Mvg,
Karin den Oudsten
Goed geschreven stuk. Met veel empathie vind ik. Ik vind het knap hoe je je kunt inleven in deze persoon. En hem niet meteen aan een schandpaal nagelt. Wat Veel mensen waarschijnlijk zouden doen in dit soort gevallen. Het is triest dat dit soort dingen kunnen gebeuren. In onze cultuur waar wr overal wel een pilletje of oplossing voor lijken te hebben.
Hier botsen werelden.
Ik onderschrijf de agenda van de empowerment- en anti-stigmabeweging, daarover geen misverstand. Edoch, dit laat wat mij betreft onverlet dat de juiste beestjes bij de juiste naam genoemd mogen worden. Liefst gestoeld op verifieerbare feiten. Vonnissen, feiten, aantoonbare tendensen in gedrag en handelen.
Dat is immers niet stigmatiseren, dat is benoemen van feiten en concrete bevindingen. Dat waarheden ongemakkelijk zijn, mee eens. Maar zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Keerzijde is bagatelliseren. Dat is ook niet correct.
Mensen met een psychiatrische achtergrond staan niet ter discussie. Het gaat om daadwerkelijk gepleegde strafbare feiten. Daarover schrijft Chris. Kritiek op de stijl of approach kan ik in komen, kritiek op het benoemen van deviant, schadelijk gedrag, dat te relateren valt aan een stoornis of aandoening, niet. Met andere woorden: ik vind bovenstaande kritiek, op basis van dit artikel, onterecht.
Ja, er botsen werelden.
In een psychose verkeren, dat gaat je voorstellingsvermogen te boven. Het is namelijk met je hersens niet te bedenken wat er gebeurt als dezelfde hersens niet meer naar behoren werken. Toch wordt er maar al te gemakkelijk over geschreven.
Een psychose uit zich als psychisch probleem, maar heeft waarschijnlijk (!) een oorzaak in het immuunsysteem. Dit is vergelijkbaar met als je op je beeldscherm ‘system error’ ziet staan, dan neem ik aan dat je niet je beeldscherm weggooit? Dan is er ook iets mis in het onderliggende systeem.
En als zelfs de wetenschappers er nog niet over uit zijn, dan is het voor een leek al helemaal onbegrijpelijk.
Een discussie over psychose ga je sowieso van mij verliezen :-).
Mvg,
Karin den Oudsten
De kritiek die Karin beschrijft over verkeerde beeldvorming op mensen met een psychose die kan ontstaan bij lezers is op mij als lezer en leek in ieder geval niet van toepassing. Ik geloof niet dat mijn beeld over groepen mensen door deze blog (en andere blogs van Chris) verandert. Ik lees hier over een tragische zaak in de rechtszaal. Niet over een groep.
Steeds beter begin ik te begrijpen waarom op het twitterbio door Chris zelf is geschreven: “Innig gehaat door gekkies”.
Hij zegt hiermee alles, en diskwalificeert gelukkig vooral zichzelf.
Als hij dan gezeik krijgt, moet hij ook niet gaan zeuren.
Tot zover, al veel te veel aandacht…
@ Sander.
Buiten de muren van een instelling is er minder controle op medicatie, valt de structuur weg.
Zelf hun eigen medicatie beheren kan lastig zijn.
En daarbij zijn er ook veel verslaafden op recept.
Medicijn misbruik of verkeerd gebruik komt vaak voor.
Een dubbele diagnose zoals verslaving en psychische problemen komen vaak voor.
Dat maakt het moeilijk om deze mensen de juiste hulp te bieden..
Die vallen tussen wal en schip.
Die komen juist daardoor uiteindelijk voor de rechter omdat het moeilijk handhaven is.
Ik ben geen voorstander om direct naar medicatie te grijpen, maar bij gebruik moet het wel gevolgd worden.
Niet afgeturfd
Neem een pil en wees stil.
Het is ook wel makkelijk voor de omgeving??.
In verpleegtehuizen zie je ook vaak dat er verschillende medicijnen gemalen op 1 lepel naar binnen wordt gewerkt.
De bijsluiter wordt niet gevolgd.
En bij ouderen heeft medicatie ook een andere werking, gezien de stofwisseling minder is.
Dat er medicijnen zijn is prima, maar het medicijnbeleid is naar mijn mening niet effectief genoeg.
Of de verwachte wonderen zijn overschat bij psychische aandoeningen.
De oorzaak verdwijnt niet, hooguit het effect dat minder wordt.
Het zit tussen de oren, letterlijk in de hersenkronkels ook nog.
Mensen die een flink ongeluk hebben gehad, hoeven niet buiten bewustzijn zijn geweest om een stuk kwijt te zijn.
Iemand met een psychose ook echt overtuigt van de waan.
Vaak ook een onprettige ervaring.
Zo zitten ouderen dan weer in de oorlogstijd,en ervaren dat gevoel van angst.
Medicatie kan niet altijd de onrust weghalen.
Het is een hulpmiddel.
Natuurlijk is en blijft medicatie een hulpmiddel. Farmacotherapie (pillen) is in de psychiatrie bijna standaard, maar lang niet altijd wenselijk. Er worden idd wat recepten uitgeschreven. Ook wordt er zwaar aan pillen verdiend en spelen er veel belangen. Er worden medicatiefouten gemaakt bij het uitzetten en delen, het gebeurt soms door onbevoegde of onbekwame medewerkers. Er wordt zelfmoord gepleegd met opgespaarde pillen, ze worden misbruikt door feestende polygebruikers, ze worden verkocht in de drugsscene. Allemaal bekend.
Voor bepaalde groepen patiënten -pardon, cliënten met psychiatrische klachten 😉 – zijn pillen nu eenmaal onontkoombaar. Sommige patiënten zijn nu eenmaal levenslang aangewezen op medicatie om een prettig, leefbaar leven te leiden. Prettig en leefbaar voor zichzelf of voor de samenleving. Is niet stigmatiserend, is practise based, de rauwe realiteit.
Voor de categorie waar we het hier over hebben (tbs’ers) is medicatie natuurlijk minder vrijblijvend. Het is een hoofdmoot van de behandeling die regelmatig wordt geëvalueerd, ook bij verloven en zittingen waar besloten wordt tot verlengen of beëindigen van de tbs.
De forensische sector krijgt veel verwijten over fouten met verloven, maar er is wel degelijk goed over nagedacht. Er vinden tegenwoordig standaard risicotaxaties plaats, waarin ook de medicatie wordt besproken. Om het simpel te zeggen: zonder juiste medicatie in juiste dosering zijn veel tbs’ers tijdbommen. Met juiste medicatie in juiste dosering wordt het gedrag voldoende onder controle geacht – hoewel het natuurlijk altijd mis kan gaan.
Stel je voor dat van een schizofreniepatiënt, die een aardige cocktail antipsychotica slikt, bekend is dat hij doorflipt na 2 dagen zónder en dan ongericht gewelddadig kan worden. Of een hyperseksueel, veroordeeld voor zedendelicten, ingesteld op libidoremmers, die na 6 jaar binnen voor het eerst op verlof mag. Met zulke patiënten wil je als kliniek en als samenleving toch geen onnodige risico’s lopen. Er moeten deskundige afwegingen worden gemaakt. Die worden -gelukkig- alleen maar meer wetenschappelijk getoetst en onderbouwd.
Er is absoluut veel aan te merken op de psychiatrie in het algemeen en het forensische tbs-systeem in het bijzonder, maar er gaat ook veel goed. Er wordt goed nagedacht over effectieve behandelingen, medisch handelen wordt verantwoord, onderzoek verricht, er is veel aandacht voor veiligheid van patiënten en personeel. Die kant blijft onderbelicht voor het grote publiek. Kritiek en incidenten halen de media vanzelf wel 😕
Mijn punt. Veel tbs-patiënten hebben, na verloop van tijd, recht op verlof. Medicatie -ook gedwongen depots dus- kan de factor zijn waarom een patiënt meer vrijheden aankan en dus ook aan mag. Zonder (gedwongen) medicatie kan een verlof ondenkbaar zijn.
Dit is op Jusd herblogd.
@ Sander, als het goed gaat, komt het ook niet in het nieuws.
Maar toch denk ik zeker dat er ‘winst’ te behalen valt met effectief medicijnbeleid.( Maatschappelijk nivo)
Het moet niet zo zijn dat ouders of verzorgers uit gemak een pilletje toedienen ‘wegens drukte’.
En dat gebeurd ook.
Gewoon omdat het kan.
Het gemak..van de pil.
Medicijnverslaving staat wel hoog qua verslavingsvorm.
Moet je ook niet onderschatten.
Je hersenen functioneren op stofjes zoals hormonen en neurotransmitters.
Een ‘onbalans’ geeft verandering in lichaam en gedrag.
Zo kan iemand met een psychose ook bv enorme lichamelijke prestaties leveren en is niet te stoppen tot ze er echt bij neervallen.
Levenslang medicatie, dat vergt nogal wat.
Zeker als er bijwerkingen zijn, of schommelingen in de dosering is het moeilijk om levenslange ‘garantie’ te verstrekken.
Dwangmaatregelen..klinkt nogal..eh,
Hoe wordt het praktisch ingevuld?
Iemand die weigert te eten ‘blijven stimuleren’ kan ook de mond met de lepel loswrikken zijn..
Dat noem ik geweld en dwang toepassen.
Had zijn ‘ mesgebruik’ wel dodelijke gevolgen gehad..
Dan was de strafmaat hoger geweest?
Ik bedoel.. dat er geen doden gevallen zijn is meer toeval of ‘geluk’.
Of zie ik dat verkeerd?
Iemand zei tegen mij..
Je kunt je slachtoffer maar beter doden,dan hoef je niet te betalen..
toen zijn broertje voor de rechter moest komen wegens zware mishandeling.
Vond het een vreselijke en opmerkelijke opmerking.
Een woord: walgelijk. Een zeer klein percentage van psychotische mensen (die absoluut niet kansloos zijn!) is werkelijk agressief en/of gewelddadig. Het overgrote merendeel is gewoon rustig net als ieder ander mens.. een psychose is iets waar iemand LAST van heeft.. het is niet wie iemand in wezen is.
Er is heel wat meer dan dat en (veel) mensen kunnen na een tijdje prima weer meedraaien in de maatschappij, en ze delen het ook nog!
Want voor ‘psychotische kwetsbaarheid’ hoef je je helemaal niet te schamen.. ik schaam mij toch (ook) niet als ik suikerziekte, of de griep heb! Dit verhaal is gewoon echt gedramatiseerd. Ik zou adviseren om het (alsjeblieft) te verwijderen omdat je hiermee andere mensen (enorm) kan kwetsen!
@Diana: zin 1: Leroy is geen slecht mens. Hoe kom je bij de term ‘walgelijk?’ Chris laat op een prachtige manier zien hoe het in een hoofd van een gestoord kan zijn. Ik vind je reactie zwaar overtrokken. Waarom hebben mensen zo veel moeite met de waarheid?
In de beleving van sommigen is de realiteit blijkbaar een kwestie van beeldvorming. Bizar wel.
Beste Diana,
Chris kan in niemands hoofd kijken, hij is rechtbankverslaggever.
In zijn schrijven doet hij soms uitspraken over psychische problematiek waar hij totaal geen kaas van heeft gegeten.
Hij zou zich wat meer tot de juridische zaken moeten beperken.
Chris schrijft erg stigmatiserend. Niet alleen op zijn blog maar ook op Twitter. Opportunistisch en met een drang naar aandacht.
Verder staat hij niet open voor opbouwende kritiek.
Moet zeggen dat hij vrijdags op de radio bij Giel een stuk sympathieker klinkt.
Zijn pen kan veel leren van zijn stem.
O ja Chris, als je echt zou willen weten hoe een psychose er uit ziet in iemands hoofd, dan wil ik je dat graag een keer uitleggen.
Tot die tijd kun je wellicht wat bescheidener zijn?
Gr. John
Voor de duidelijkheid,
Vorige reactie begon ik met Diana.
Ben het eens met haar reactie.
Had moeten beginnen met: “Beste Raymond”
PS.
Ik heb geen moeite met de waarheid.
Wel met verslaggeving met een stigmatiserend sausje.
Dat kun je zeggen Jeroen: Journalistiek? Kwestie van perceptie!
Melinga is er nu ook achter dat er kennelijk paralleldiscussies gaande zijn.
Beter… of anders?!
Eén casus, twee totaal verschillende rechtbankverslaggevers in totaal verschillende stijlen. En, inderdaad, een wereld van verschil!
Is de één nu beter dan de ander? Wat mij betreft: NEEN!
Gistermiddag merkte ik al op dat ik de combinatie van Rob -vaak gebalanceerd- en Chris -soms provocerend- juist heel verfrissend vind! 😉
Waarom zou Klomp het moeten afleggen tegen Zijlstra, omdat a) eerstgenoemde doorgaans nu eenmaal tegen (heilige) huisjes schopt, met een prikkelende, vaak provocerende stijl? Of b) omdat laatstgenoemde in een meer verhalende stijl schrijft die dat niet, of gebalanceerder doet?
Dat vind ik dan weer een raar paradigma. Over niet-stigmatiseren gesproken.
Wie stigmatiseert er nu?
Mijn samenvatting -annex eerste indruk- van wat hier gebeurde, luidde gisteren: TBS’ers zijn te gevaarlijk voor de samenleving. De GGz empowerment-beweging trekt stijl & approach van Chris Klomp slecht.
Is dat nu stigmatiserend gezegd? Zouden mensen hier legitiem aanstoot aan kunnen nemen?
Vroeg het me ineens af. En dan sta ik nog wel bekend als genuanceerd en diplomatiek!
Bij nader inzien vind ik van niet, integendeel! Ik chargeer misschien met ‘TBS’ers’, in plaats van ‘sommige’- of ‘de meeste’-. Maar ik geef een beschrijving zonder bijvoeglijke bepalingen. Bewust.
Wat ik wèl deed is Melinga rekenen tot onderdeel van een groep – en wel de ‘GGz empowerment-beweging’. Ook nog vrij netjes geformuleerd, toch? Dat categoriseren an sich zou je echter al stigmatisering kunnen noemen. Je zou je er zelfs door gekwetst, weggezet kunnen voelen. Vul ik even in. Maar, indien ‘ja’, over wie zegt dat dan iets?
Ik zal eerlijk zijn. Toen ik de blogs van Melinga eens wat beter ging lezen, bekroop me een ambivalent, ronduit ongemakkelijk gevoel. Ik heb er de laatste dagen zelfs over gewisseld.
Mijn eerste indruk: Melinga categoriseert behoorlijk. Hij plaatst in hokjes. Of, chargerend gesteld: Melinga stigmatiseert!
Juist omdat Melinga predikt tégen stigmatisering te zijn en hiertoe allerlei -ongetwijfeld zeer nobele- initiatieven ontwikkelt, verwachtte ik onwillekeurig een soort neutraliteit en deskundigheid in de approach van zijn blogs aan te treffen. Die vond ik niet, integendeel. Ik kreeg zelfs het gevoel op eieren te lopen en voelde me niet bepaald geroepen om te reageren. Beoordeel het vooral zelf zou ik zeggen.
Bij “die lompe boer van een Chris” had ik dat wèl snel. Dat ik me uitgenodigd voelde te reageren. Ken je dat? Dat je met sommige mensen nu eenmaal makkelijker een biertje drinkt? Ook al ben je het in de regel zwaar met elkaar oneens? Die associatie krijg ik bij Chris. Alles kunnen zeggen, gewoon dingen benoemen, geen gelul. Ontwapenend!
De komende tijd zal ik Melinga blijven volgen. Zijn concept kan ik waarderen, daar gaat het niet om. Het is broodnodig dat mensen met een psychiatrische achtergrond volwaardig mee kunnen doen, zonder vooroordeel of voorbehoud kunnen functioneren. Taalgebruik kan soms genuanceerder, connotaties positiever. Toch heeft Melinga mij, met zijn constructie van de werkelijkheid, nog niet weten te overtuigen.
Attributie
Wij mensen werken nu eenmaal met indrukken, hokjes en beeldvorming. Attributie, toeschrijving. De anti-stigmabeweging (in jargon: HEE) is iets van het laatste decennium. Ik vind het een goede zaak dat de sector psychiatrie verder emancipeert. Dat er aandacht is voor -onterechte- miskenning en onbegrip, weeffouten in het systeem. Psychiatrisch ziek zijn kan iedereen overkomen, aangemeten stigma’s kunnen levens ontwrichten.
Eerder benoemde ik dat ik zelf probeer mensen te beoordelen op concreet gedrag, niet op uiterlijk en zeker niet op plakplaatjes. Ik vind dat belangrijk. Vaak lukt het, soms zit ik er faliekant naast. Het is een kunst die ik nog lang niet beheers. Ik merk wel dat het gewaardeerd wordt als je ronduit op onjuist gebleken inschattingen terugkomt. Het is niet erg om er naast te zitten, het is voor mij geen afgang of eerkwestie (meer). We zijn maar mensen.
Kunnen -durven- terugkomen op eerder ingenomen stelling, standpunt of oordeel. En bij twijfel terughoudendheid in acht nemen. Dat vind ik dan respectvol. Ik waardeer nu eenmaal mensen die hun hoofd boven het maaiveld uitsteken. Misschien wel omdat ik het zelf doe. Ik hoef het bijvoorbeeld niet altijd met iemand eens te zijn om diegene wel te waarderen!
Mijn kanttekening hierbij: als iemand een moord gepleegd heeft -of een kind misbruikt, een tankstation overvallen- dan moet dat gewoon benoemd kunnen worden. Mógen worden. Dat is wat mij betreft geen kwestie van stigmatiseren, maar van het benoemen van reële feiten. Ook al gaan er echte mensen met legitieme trauma’s schuil achter een delict. Duiding luistert nauw, maar is zeer nodig.
Don’t shoot the messenger is een adagium dat hier mijns inziens wel op gaat. Chris is rechtbankverslaggever. Hij doet verslag. Op zijn eigen manier, maar wel over reëel plaatsgevonden gebeurtenissen.
Chris maakt wèl wat los. Het lukt hem aardig om taboes en ingewikkelde maatschappelijke thema’s bespreekbaar te maken. Toch? Er wordt immers over gepraat en gediscussieerd. Ik zou bijna zeggen: wat wil Melinga nog meer?!
Het rechtsgebied of de sector waarover Chris schrijft, bevat nu eenmaal schokkende, ongemakkelijke waarheden. Ik vind de wijze van duiden en beschrijven meestal verhelderend en zelfs contemplatief, aanzettend tot nadenken. Ook al ben ik het soms ronduit met hem oneens en deel ik de kritiek van ‘te weinig nuance’!
Pro’s, contra’s, kanttekeningen, schaduwkanten.
Rechtbankverhalen, waarbij het soms of vaker gaat om het samengaan van delict en stoornis -pardon, klacht- en de ongelukkige combinatie van dat fenomeen in relatie tot de samenleving, waar burgers nu eenmaal last hebben van meer of minder gestoorde medemensen, die delicten plegen. De cases die Chris beschrijft hebben regelmatig een dramatische of fatale afloop. En Chris benadert dat rauw en authentiek. Vind ik dan. Die kunst verstaat hij en daar waardeer ik hem in.
Resultaat is dát erover wordt gepraat en gediscussieerd. Dat schaal ik zwaarder in dan kritiek op de toon, hoewel ik ook ben van de nuance. Ik stel dat Chris’ meerwaarde wordt miskend!
Je kunt je afvragen:
• Bezondigt Chris zich aan arrogante, rechtse, populistische PowNed-praat?
• Of zijn Chris’ verhalen informatief, educatief, puur, authentiek of zelfs ontroerend?
Laat ik het bij mezelf houden: ik heb me door Chris’ blogs nog geen seconde gekwetst gevoeld!
Is dat raar?
Mijn experiment
Van nature ben ik nieuwsgierig en experimenteer ik graag. In real life, maar ook op internet. De laatste maanden ben ik mijn eigen ‘stijl’ aan het heroverwegen. Hamvragen van mijn eigen onderzoekje zijn: is ‘rauw’ en ‘recht voor z’n raap’ hetzelfde als ‘rechts’ of ‘populistisch’? Is polariseren of polemiseren als middel per definitie slecht? Of, omgekeerd: is politiek correct wel zo correct? Want: is het wel eerlijk? Kun je niet beter ongemakkelijke, maar eerlijke kritiek krijgen, dan een besmuikt compliment waar de incongruentie vanaf druipt?
Ik moet zeggen dat ik mezelf de laatste tijd ontzettend heb laten verrassen. Mijn zoekproces levert veel op, mijn experiment is zwaar aan het slagen! Chris is één van de mensen die mijn bijzondere aandacht heeft. Omdat hij mij intrigeert. Juist omdat die rauwheid kennelijk wel effect sorteert. Hij roept wat op, wellicht gaat er provocatie van uit, maar hij brengt het maatschappelijk debat over GGz en stigma maar mooi in beweging. Toch??Terwijl het niet eens zijn core-business is!
Vooralsnog vind ik zijn stijl inspirerend en bepaald niet nodeloos kwetsend. Hij refereert aan authentieke verhalen en weet dat zodanig te duiden en aan te zetten dat het mij in elk geval tot overdenking stemt. Maar, inderdaad, dat zegt iets over mij.
Desgewenst kom ik hier graag op terug. Ik hoop echter dat bovenstaande herkenbaar is. En nog meer discussie oproept!
Wat Melinga in zijn stukje laat zien is vooral zijn eigen perceptie, zegt niet zoveel over wat er eigenlijk staat. Ik vind het ook eerlijk gezegd iets te “empowering” van het goede om de fictie van een privé persoon aan te zien voor een belangenbehartiger, want dat hele “Orange Monday” is één persoon.
@Jeroen
Nou, eigenlijk twee. Zijn partner Hester zit ook in het spreekwoordelijke complot.
John Knappers | 8 december 2013 om 21:59
Beste Rob,
Door de kritiek die er momenteel (ook door mij) is op de stigmatiserende verslaggeving van jouw collega Chris Klomp, ben ik eens wat artikelen van jou gaan lezen.
Respect voor de realistische woordkeuzes en de manier waarop je aankijkt tegen de meest vreselijke dingen die er in onze wereld soms gebeuren.
Je collega kan veel van je leren.
Groet, John
Spreek hier namens mijzelf.
Ben tevens ambassadeur voor het Fonds Psychische Gezondheid.
Hmmz. Stigmatiseert John Kn@ppers niet door het enkele feit de verslaggeving van Chris Klomp stigmatiserend te noemen?
Wat maakt Robs woordkeuzes realistisch(er) – dan die van Chris?
In welke opzichten kan Robs collega veel van hem leren? En, wezenlijker: wie bepaalt dat en met welke legitimiteit?
John Knappers | 8 december 2013 om 21:59
Beste Rob,
Door de kritiek die er momenteel (ook door mij) is op de stigmatiserende verslaggeving van jouw collega Chris Klomp, ben ik eens wat artikelen van jou gaan lezen.
Respect voor de realistische woordkeuzes en de manier waarop je aankijkt tegen de meest vreselijke dingen die er in onze wereld soms gebeuren.
Je collega kan veel van je leren.
Groet, John
Spreek hier namens mijzelf.
Ben tevens ambassadeur voor het Fonds Psychische Gezondheid.
Hmmz. Stigmatiseert John Kn@ppers niet door het enkele feit de verslaggeving van Chris Klomp stigmatiserend te noemen?
Wat maakt Robs woordkeuzes realistisch(er) – dan die van Chris?
In welke opzichten kan Robs collega veel van hem leren? En, wezenlijker: wie bepaalt dat en met welke legitimiteit?
@Chris,
Comment van 23:16 mag verwijderd.
Goed, nog één duit in het zakje en dan ben ik er klaar mee voor vandaag 😕
Weergave van een -eveneens parallel lopende- Twitterdiscussie van eerder vandaag:
Martin Jan Melinga @martinjmelinga | 8 december 13 om 10:28
1 #rechtszaak, 2 #verslagen … Journalistiek? Een kwestie van #perceptie Lees http://wp.me/p1oNaK-kA Vergelijk @chrisklomp @zittingszaal14
John Knappers @JohnKnappers | 8 december 13 om 10:36
Zo zie je @martinjmelinga het kan ook anders, zoals @zittingszaal14 laat zien. Heb geen zin om Klomp nog aandacht te geven #antistigma
HWM Coaching @hesterwm | 8 december 13 om 10:41
Journalistiek – een kwestie van #perceptie? 1 Rechtszaak, 2 verslagen Lees http://wp.me/p1oNaK-kA van @martinjmelinga
Anita Steenbakkers @Zijdieniettwitt | 8 december 13 om 10:44
@martinjmelinga @chrisklomp @zittingszaal14 Ik heb beiden gelezen. Ander verhaal, zelfde conclusie. Beiden empathisch. Wat is je punt?
Martin Jan Melinga @martinjmelinga | 8 december 13 om 10:46
@Zijdieniettwitt Mijn blog http://wp.me/p1oNaK-kA ook gelezen? Beetje lastig in 100 tekens @chrisklomp @zittingszaal14 Lijkt mij duidelijk
Anita Steenbakkers @Zijdieniettwitt | 8 december 13 om 10:50
@martinjmelinga @chrisklomp Ja gelezen. Ik volg jou. Ik begrijp jouw crusade niet. Klomp is, net als die ander, aangesloten op de zaak.
Anita Steenbakkers @Zijdieniettwitt | 8 december 13 om 10:50
@martinjmelinga @chrisklomp Klomp wordt vaak geduid als daderknuffelaar. Hier schetst hij een risico. Lijkt me legitiem. Je lijkt hem 1/2
Anita Steenbakkers @Zijdieniettwitt | 8 december 13 om 10:51
@martinjmelinga @chrisklomp als belangenbehartiger te willen werven maar dat is niet zijn taak. Hij is rechtbankverslaggever. Met hart.
Anita Steenbakkers @Zijdieniettwitt | 8 december 13 om 11:02
@martinjmelinga @chrisklomp En voor de goede orde; ik begrijp jouw punt maar dat niet zijn verantwoordelijkheid. Ieder het zijne.
John Knappers @JohnKnappers | 8 december 13 om 11:02
@Zijdieniettwitt hoi Anita. Ik, en velen met mij, begrijpen @martinjmelinga wel. Sta 100% achter Martins verhaal. Zie ook dm Anita.
Anita Steenbakkers @Zijdieniettwitt | 8 december 13 om 11:08
Ik zag je dm’s. Heb ze beantwoord 😉 @JohnKnappers @martinjmelinga
Martin Jan Melinga @martinjmelinga | 8 december 13 om 11:42
Misdaad en #GGz? Lees mijn blog http://wp.me/p1oNaK-kA Elk verhaal heeft twee kanten! #Journalistiek? Een kwestie van perceptie!
De groeistek @Degroeistek | 8 december 13 om 12:06
@martinjmelinga Ah het origineel ook gevonden.
What’s going on?
• Aantekening: @martinjmelinga en @hesterwm zijn levens- en zakenpartners.
• Aanbeveling: lees de tweets van @martinjmelinga en @JohnKnappers eens. Met aandacht en in samenhang. Tegen de achtergrond van de anti-stigmalobby én dit blog. En oordeel dan alsjeblieft zelf.
• Voorlopige conclusie: Anita -@Zijdieniettwitt- +2 😉 😛
Warme groet,
Sander
Dag John,
Speciaal voor jou dan nog even: ik volg Chris pas actief sinds oktober. Ik heb gezien dat er tussen “jullie” de nodige ‘interactie’ heeft plaatsgevonden. We zijn het eens dat Chris’ benadering controversieel genoemd kan worden. Of het in de kern ook stigmatiserend is waag ik te betwijfelen. Ik pleeg zowel jou, als Melinga, als Klomp, et cetera, met open vizier tegemoet te treden.
Voor mij prevaleert vooralsnog het effect -bespreekbaarheid van maatschappelijk gevoelig liggende thema’s- boven toon en accentuering, die door een bepaalde groep als kwetsend of stigmatiserend ervaren wordt. Vanuit bepaalde perspectieven begrijp ik het heet goed, maar wat Anita op Twitter zei: kun je het mensen als Chris aanrekenen? Chris maakt ook wezenlijke punten!
Anderzijds vind ik de parallelle Twitterdiscussies, waarin wordt afgegeven op Klomp, eerlijk gezegd ook niet getuigen van stijl of respect. Het doet wat, laat ik het zo zeggen, beteuterd en demonsttratief aan. Een zekere assertiviteit -constructieve weerbaarheid- van het “anti-stigma-kamp” zou niet verkeerd zijn. Mensen (be-)oordelen toch wel. Verschil maken hoeft niet defensief.
Ik zou zeggen: engageer vooral het wél, in plaats van af te zetten tegen hetgeen niet welgevallig is. Ik leerde als elfjarige, na de zoveelste ruzie met een klasgenootje: je zult dit soort types later altijd tegenkomen. Het gaat erom hoe jij ermee omgaat. Dat geldt toch ook ten aanzien van Chris?
Maak de anti-stigmabeweging tot iets moois, iets constructiefs. Ongemakkelijke waarheden horen daar idealiter ook bij. De wereld waarin we leven is soms mad en evil. Ik onderschrijf wel dat aanduidingen als “iemand met diagnose schizofrenie” prettiger aandoen dan “schizofrene psychoot”. Hoewel het om dezelfde werkelijkheid gaat. Zeker in geval van forensische psychiatrie, waar sprake is van patiënten die veelal onschuldige medeburgers in de regel beschadigen, heb ik geen moeite met het noemen van het juiste beestje bij de juiste naam. Strikt bezien is dat óók een nuancering.
Ik weet niet hoe serieus ik mensen moet nemen die zich “ambassadeur” voor een hele doelgroep wanen terwijl ze eigenlijk alleen voor zichzelf spreken. Zeker als zulke mensen namens die doelgroep eigenlijk heel domme dingen beweren.
Deze reactie van me werd niet doorgelaten op Orange Monday:
Ja, inderdaad. Je doet net of je relevanter dan je bent met behulp van een of andere vage, nietszeggende stichting. De parallel met Swaab is evident. Ook die kwam met een wetenschappelijke werkelijkheid die niet sociaal wenselijk was.
Je argument dat het anders zou liggen in Nederlandse gevangenissen is pure larie. Allereerst werd dat wel degelijk onderzocht en op de tweede plaats is er geen enkele reden om aan de nemen dat Nederlandse cijfers daar zoveel zouden afwijken van onderzoeken in vergelijkbare samenlevingen.
Anway, Ik ben weer uitgepraat. Zou je minder bizar willen doen met je fopstichting? Je bevestigt er het stigma dat psychiatrische patiënten toch al hebben zo mee.
Zulke figuren vervuilen het debat. Ze vertegenwoordigen helemaal niemand, maar noemen zich dan wel “ambassadeur”. Van wie? De stemmen in hun hoofd? Ik vind het zeer aanmatigend.
Terwijl er zoveel issues spelen die wel relevant zijn: PGB’s die verdwijnen, behandelingen die niet meer vergoed worden, medicatie die maar ten dele betaald wordt, de mensenrechtenschending die “isoleer” heet. Steek je energie daarin als je mensen met psychische klachten wilt vertegenwoordigen, maar dit gaat nergens over.
Beste mensen, ik heb wat reacties weggehaald en een aantal mensen achter een filter gezet. Ik heb hier en op Twitter met veel geduld mijn standpunten uiteengezet. De ’tegenstanders’ blijven echter hameren op mijn vermeende ongenuanceerde en populistische toon. Ik herken mij daar niet in. Ik sta voor wat ik zeg en doe dat op basis van kennis en ervaring. Men schroomt niet om mij als persoon aan te vallen, inclusief opgeduikelde foto’s en retweets van mensen in het eigen kamp en van accounts die door een en dezelfde persoon zijn aangemaakt. Ik lig daar niet wakker van, maar kies er voor om de discussie te voeren met mensen die een wat breder denkkader hebben en op een volwassen manier naar de boodschap willen kijken.
Dag John,
Dank voor je reactie.
Allereerst zou ik willen zeggen: het staat je toch vrij om er klaar mee te zijn? Net zoals het Chris en anderen overigens vrij staat om zaken te benoemen en belichten, in een bepaalde vorm en stijl. Ik vraag me oprecht af waarom de één zich wel gekwetst voelt door Chris en zijn opmerkingen, blogs of tweets, en de ander niet.
Interessante vraagstelling: dragen blogs zoals deze van Klomp, bij aan acceptatie van psychische beperkingen of maken zij de beeldvorming bij het grotere publiek juist negatiever.
Je zou je ook kunnen afvragen of maatschappelijke acceptatie van psychische beperkingen een doelstelling voor Chris is, of moet zijn. Hij is immers rechtbankverslaggever en geen belangenbehartiger o.i.d. Het is niet zijn verantwoordelijkheid.
Anita Steenbakkers merkte dit gisteren op Twitter ook al op. Gisteravond heb ik de Twitterdiscussie hierboven gepost, maar die is nog niet zichtbaar omdat deze meerdere links bevat.
Anita maakte meer relativerende -en naar mijn idee wijze- opmerkingen over deze (non-)polemiek: het kan naast elkaar bestaan. Chris en Rob geven beiden hun -uiteenlopende- visie op dezelfde casus. Beiden kunnen als empathisch worden beschouwd. Chris schrijft namelijk óók vanuit zijn hart en vanuit werk- en levenservaring; weet mensen óók constructief te raken, zoals óók uit vele reacties blijkt. Daarnaast heeft Chris zijn laatste blogs ook van nuanceringen voorzien, zo is het ook.
Anderzijds ontgaat mij bijvoorbeeld wat tweets als Heb geen zin om Klomp nog aandacht te geven #antistigma en hoi Anita. Ik, en velen met mij, begrijpen @martinjmelinga wel. Sta 100% achter Martins verhaal. Zie ook dm Anita. toevoegen aan de waarden die HEE c.q. de anti-stigmalobby voor pleegt te leven – adagia als ‘draagvlak en begrip kweken’, ‘sociale inclusie’ of ‘respectvol verbinden’. Name it.
Dat doen dit soort tweets namelijk niet. Ze zijn (ook) te beschouwen als een tegenreactie, die (ook) verzet, distantie en polemiek impliceert. Ik vind er een soort beteuterdheid van uitgaan. Ook ten aanzien van bijvoorbeeld Melinga durf ik de stelling aan dat hij zelf nodeloos en onnodig stigmatiserend opereert door termen als ‘bashen’ en ‘spoken in zijn hoofd’. Iets met Roomser/paus, of pot/ketel. Het komt mij voor dat Melinga c.s. uit zijn op een soort erkenning of gelijk, iets wat ze bij Chris vermoedelijk niet zullen vinden.
Waarom niet, als voorlevers van de anti-stigmalobby, actief en positief het wèl benoemen en voorleven, in plaats van andere, niet welgevallige stijl of benadering negatief te framen en je verzetten middels tegenreacties? Je zou, juist gezien de achterliggende waarden van HEE en de kwetsbare doelgroep (what’s in a name), ook hierin een voorbeeldfunctie kunnen vervullen.
Je wint daar volgens mij veel meer mee en het komt uitnodigender over dan een anti-Klomp lobby te voeden met demonstratieve, omgekeerde polemiek.
Ik wens de anti-stigmalobby vooral humor en relativeringsvermogen toe. En voeg daaraan toe dat ik zelf allesbehalve Roomser ben dan de paus. Gelukkig maar.
Dat er veel mensen met psychische problemen voor de rechter komen, dat vind ik niet vreemd.
Sterker nog..
Met de verharding van de maatschappij neemt het juist meer toe.
Wellicht dat de advocaten juist de psychische problemen van hun cliënt eerder vergroten, dan verkleinen.
Ik denk ook dat er voor de rechter ook veel meer verslavingsproblematiek voor het bankje komt.
Maar goed… niet elke alcoholist heeft een kwade dronk.
Maar autorijden met drank op.. dat is vragen om moeilijkheden, en gevaarlijk voor medeweggebruikers.
Met een auto naar de kroeg gaan is dus ‘voorbedachte rade’
Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen handelen en de gevolgen daaruit.
Met psychische mankementen is de omgeving ook vaak iets wat machteloos toekijkt.
Het niet kan snappen dat een persoon zo veranderd is.