Het is nu tien maanden geleden en ik weet dat je oud genoeg bent om het te begrijpen. Maar te jong om er mee bezig te zijn.
Maar dit verhaal is voor jou.
De Dag staat voor altijd vast in mijn geheugen. Ik stopte wat kleren in een sporttas. Frommelde de tas op het stuur van mijn oude stadsfiets en vertrok. Jij wist van niets. Sliep in je kinderkamertje. Ik wist dat het nooit meer hetzelfde zou zijn of worden. Ik fietste weg van jou. Van jullie.
Het was mijn schuld. Ik was de dader. Had een enorme puinhoop gemaakt van wat ooit was. Maar daderschap maakt eenzaamheid niet lichter. Schuld aan alles verzacht de pijn niet. Ik ging weg. Weg van jou. Loodzware meters naar onbekend terrein. En kwam niet meer terug.
Tien maanden later overviel het me ineens. Zomaar opeens toen je bij me was. Je deed helemaal niets. Eigenlijk alleen wat je zo vaak deed. Een spelletje op de computer. Je ging er volledig in op. Ik keek naar je mooie gezicht en voelde ineens de pijn. Daar zat je. Zoals je altijd bent en was en wilde het je zeggen. Wilde een schreeuw in mijn hoofd vertalen naar iets moois. Maar ik zei niet wat ik had kunnen zeggen.
‘Sorry’
Het spijt me. Voor alles. Ik kon niet anders. Wilde niet anders. Had je het maar niet mee hoeven maken.
Maar ik zei niets. Hield het in mijn hoofd.
In het begin vertelden we je dat pappa even op vakantie was. Je begreep het niet. Waarom ging pappa alleen op vakantie? Het was een leugen. Mooier kan ik het niet voor je maken. Een verdraaiing van de werkelijkheid om de pijnlijke waarheid even te verbergen. Pappa was helemaal niet op vakantie. Hij kwam niet meer terug. Was het niet van plan.
Daderschap is een raar fenomeen. Je weet dat je schuldig bent. Je hebt de fouten gemaakt die alles onveranderlijk veranderen. De omgeving voelt dat feilloos aan. Staat klaar voor de veroordeling. Voor de harde afrekening. Er is geen verdediging mogelijk of nodig. Je voelt zelf het hardst hoe fout het was.
Mijn omgeving had een keus. Zij konden rationeel kiezen. Zagen ze wat er echt speelde of hielden ze zich vast aan een verhaal waar ze in wilden geloven? Jij had echter geen keus. Die keuze heb ik voor jou gemaakt.
Je eigen kinderen verlaten is geen bevlieging. Het is geen impulsieve daad in je eigen zucht naar persoonlijk geluk. Je wikt en weegt. Maand na maand. Aarzelt en rijdt nog een rondje om nog even niet thuis te zijn. Je gaat onbewust trager fietsen om het naderende einde uit te stellen.
Maar uiteindelijk ga je.