Het is nu tien maanden geleden en ik weet dat je oud genoeg bent om het te begrijpen. Maar te jong om er mee bezig te zijn.
Maar dit verhaal is voor jou.
De Dag staat voor altijd vast in mijn geheugen. Ik stopte wat kleren in een sporttas. Frommelde de tas op het stuur van mijn oude stadsfiets en vertrok. Jij wist van niets. Sliep in je kinderkamertje. Ik wist dat het nooit meer hetzelfde zou zijn of worden. Ik fietste weg van jou. Van jullie.
Het was mijn schuld. Ik was de dader. Had een enorme puinhoop gemaakt van wat ooit was. Maar daderschap maakt eenzaamheid niet lichter. Schuld aan alles verzacht de pijn niet. Ik ging weg. Weg van jou. Loodzware meters naar onbekend terrein. En kwam niet meer terug.
Tien maanden later overviel het me ineens. Zomaar opeens toen je bij me was. Je deed helemaal niets. Eigenlijk alleen wat je zo vaak deed. Een spelletje op de computer. Je ging er volledig in op. Ik keek naar je mooie gezicht en voelde ineens de pijn. Daar zat je. Zoals je altijd bent en was en wilde het je zeggen. Wilde een schreeuw in mijn hoofd vertalen naar iets moois. Maar ik zei niet wat ik had kunnen zeggen.
‘Sorry’
Het spijt me. Voor alles. Ik kon niet anders. Wilde niet anders. Had je het maar niet mee hoeven maken.
Maar ik zei niets. Hield het in mijn hoofd.
In het begin vertelden we je dat pappa even op vakantie was. Je begreep het niet. Waarom ging pappa alleen op vakantie? Het was een leugen. Mooier kan ik het niet voor je maken. Een verdraaiing van de werkelijkheid om de pijnlijke waarheid even te verbergen. Pappa was helemaal niet op vakantie. Hij kwam niet meer terug. Was het niet van plan.
Daderschap is een raar fenomeen. Je weet dat je schuldig bent. Je hebt de fouten gemaakt die alles onveranderlijk veranderen. De omgeving voelt dat feilloos aan. Staat klaar voor de veroordeling. Voor de harde afrekening. Er is geen verdediging mogelijk of nodig. Je voelt zelf het hardst hoe fout het was.
Mijn omgeving had een keus. Zij konden rationeel kiezen. Zagen ze wat er echt speelde of hielden ze zich vast aan een verhaal waar ze in wilden geloven? Jij had echter geen keus. Die keuze heb ik voor jou gemaakt.
Je eigen kinderen verlaten is geen bevlieging. Het is geen impulsieve daad in je eigen zucht naar persoonlijk geluk. Je wikt en weegt. Maand na maand. Aarzelt en rijdt nog een rondje om nog even niet thuis te zijn. Je gaat onbewust trager fietsen om het naderende einde uit te stellen.
Maar uiteindelijk ga je.
Rauw.
Mijn ervaring: kinderen hebben vooral moeite met keuzes die ze gedwongen worden te maken. Tussen ouders bijvoorbeeld. Misschien is de mooiste dag wel als weer ze ruzie met je durven schoppen – omdat ze dan niet meer bang zijn om je kwijt te raken.
Heel mooi beschreven. Ik herken het vooral van de verhalen om me heen, want ik heb het zelf aan de hand gehad. Ik heb namelijk noch een relatie, noch kinderen. Dan mis je wat zeggen ze. Jij weet niet wat geluk is. Vader worden is het mooiste wat er is. Zeggen ze. In de slaapkamer van mijn ouders hing een sentimenteel tegeltje met de tekst ‘vader worden is een gunst. Vader zijn een hele kunst.’ Hoe tenenkrommend ook, het is wel waar. Juist in situaties als waar deze column over gaat zie je dat heel goed terug. Knap als je die emoties kan beschrijven. Er is één ding waar ik voor wilt waarschuwen. Verwacht geen begrip van je kinderen. Nu gaat het kennelijk goed, maar er komt wellicht een moment dat ze je zullen haten simpel vanwege het feit dat je bent weggegaan. Dat is nu eenmaal zo en daar zul je mee moeten leren leven.
Mooi blog Chris, anders dan anders …. Raakt mij vooral omdat ik mijn 4 kinderen al 2,5 jaar niet MAG zien.
Mooi om zo ook een andere Chris Klomp te zien.
De tijd heelt alle wonden, maar tot dat moment en daarna ook nog, blijven die wonen pijn doen en schuren.
Sterkte met het proces en ik wens je een goede heilzame genezing toe.
Mooi stukje. Maar ik heb er moeite mee om de term “daderschap” in die context te aanvaarden. Er zullen ongetwijfeld schuldgevoelens meespelen, maar dat is een ander verhaal. Levenslange monogame relaties zijn volgens mij sowieso niet meer van deze tijd. Mijn zoontje heeft letterlijk geen één vriendje waarvan de ouders nog bij elkaar zijn. Allemaal serieel monogaam.
Je bent toch niet met de noorderzon vertrokken? Ze komt nog steeds bij je. Mijn ex en ik gingen al uit elkaar toen ons zoontje anderhalf was (hij wordt nu veertien) en hebben sindsdien een co ouderschap gehad waarin we ‘m allebei de helft van de tijd bij ons hadden. Die samenwerking ging zo goed, dat we een paar jaar geleden besloten om weer bij elkaar te gaan wonen.
Maar dat werkte nog steeds voor geen meter, zo bleek. Op dringend verzoek van mijn zoontje ben ik dan ook een maand geleden ergens anders gaan wonen en hij is er veel gelukkiger mee: kunnen we weer hardop boeren, de krant en Donald Duck tijdens het eten lezen, met de deur open poepen en alle “mannenhuishouding” dingen doen die hij gewend was.
Dus ik ging weliswaar ook weg, maar kan me totaal niet met de daderrol identificeren.
Je leeft niet meer voor jezelf als je kinderen hebt.
Je kinderen in de steek laten is erg.
Wellicht dat deze man ook spijt krijgt en ook zijn kinderen op gaat eisen.
Dat gebeurd ook.
Vaders kunnen ‘kiezen’
Ook alleenstaande vaders worden bejubeld.
Alleenstaande moeders bekritiseerd.
Dat valt me wel op.
Pffff….. Dank.
Wow, Chris. Goed omschreven. Ik vind het knap dat je in terminologie dicht bij je werk werd. Daar wordt het voor mij juist extra persoonlijk mee! Sterkte! Ze zeggen dat het slijt……..
werd is blijft. uiteraard…..
Weer een stukje “Chris”, je laat je steeds een beetje meer kennen. Bedankt.