In hoeverre moet je je aanpassen aan mensen zonder normen en waarden?
Wanneer reageer je op onbehoorlijk gedrag en op welk punt kies je ervoor om je angstvalllig stil te houden? In de hoop dat het allemaal wel aan je deur voorbij gaat?
Eelco is een rustige jongen. Niet opvliegerig van aard. Althans, dat is zijn mening.
Toch raakt de automobilist op 16 februari buiten zinnen als er ineens een BMW in zijn spiegel opduikt en met zijn lampen begint te flitsen. Als de grote Duitse auto eenmaal voorbij is, trapt de bestuurder nog even op de rem, waardoor Eelco ook vol op het pedaal moet.
En dat pikt Eelco niet.
Hij zet de achtervolging in en neemt net als de BMW de afslag Groningen-Zuid. Voor het stoplicht stapt Eelco uit en loopt naar zijn kofferbak.
Niet veel later slaat hij de man in de BMW met een hamer in zijn gezicht. Hij had niet eens de moeite genomen om het antwoord op zijn korte waarom-vraag af te wachten.
Bijna een jaar later vouwt een jong ogende man in zittingszaal 14 een papiertje open en schraapt zijn keel. Hij heeft geen blijvend letsel aan de klap met de hamer overgehouden, maar zijn leven is niet meer hetzelfde.
Voor Thomas is de onbevangenheid weg. Evenals het vertrouwen in een maatschappij die blijkbaar dit soort daders voortbrengt.
Thomas gebruikt zijn spreekrecht niet om te klagen over de pijn die hem is aangedaan. Hij roert een ander probleem aan.
Het probleem van de aanvaarding. Het buigen voor het asociale gedrag van een ander.
Want, zo zegt Thomas op gedragen toon, in hoeverre moet je toegeven aan mensen die het niet zo nauw nemen met normen en waarden? Moet je dan steeds maar de andere kant opkijken? Nooit meer reageren in het verkeer?
Tsja. Zeg het maar.