Op 2 september 2021 krijgt de politie een melding van een ernstig gewonde vrouw, die bij haar buren om hulp vraagt. Agenten treffen een vrouw aan met zeer ernstig letsel aan haar gezicht. Ze kan nauwelijks praten, maar op te maken valt dat ze zich zorgen maakt om haar zoontje van twee jaar oud, die nog in de woning is. Achter de melding zit een nachtmerrie van ongekende omvang.
Ik waarschuw de lezer alvast maar even, mocht u graag rustig en ongestoord willen slapen, dan is dit verhaal wellicht wat minder geschikt. Het is nogal een horrorscenario. En dat zeg ik niet snel.
Het is rond een uur of tien die avond als de alleenstaande vrouw haar zoontje in zijn ledikantje legt. Ze loopt naar beneden en gaat op de bank in de woonkamer zitten. Zoals ze al ontelbare keren ongestoord heeft gedaan. Dan ziet ze ineens tot haar schrik in de keuken een man staan, die op haar afloopt en haar meteen begint te slaan. Ze valt op de grond en verliest het bewustzijn.
Als ze weer bijkomt, merkt ze dat hij haar aan het verkrachten is.
Handboeien
Hoelang alles duurt is niet meer te zeggen, maar uiteindelijk komt de ernstig gewonde vrouw opnieuw bij. De man is dan weg, maar ze merkt dat haar voeten zijn vastgebonden. Om haar polsen zitten handboeien. De jurk die ze die dag had aangetrokken, draagt ze niet meer. Met haar laatste krachten weet ze haar voeten te bevrijden en zoekt ze naar een reservesleutel om de op slot gedraaide voordeur te openen en buiten om hulp te vragen. Ze kan nauwelijks praten door een gebroken kaak en ze blijkt met een scherp voorwerp in haar oog gestoken. Het oog blijkt later niet meer te redden.
De moeder kan niet anders dan haar letsel negeren in een poging om haar zoontje te redden. Die is nog in het huis en agenten gaan op zoek naar het kind, dat niet meer in zijn bedje blijkt te liggen.
Het kind lijkt onvindbaar.
Als de agenten een berging openen en niets zien, sluiten ze de deur weer. Tot ze heel licht gehuil horen uit dezelfde berging. Er wordt weer gekeken en dan blijkt dat het zachte huilen uit een koffer komt, die met ijzerdraad stevig dicht is gebonden. In de koffer blijkt het jongetje te zitten, alleen nog in zijn luier. Hij past niet goed in de koffer, zijn beentjes zitten deels onder zijn lijfje gevouwen. Het kind ademt nauwelijks meer en heeft een ingedeukte schedel. Er moet zwaar geweld uitgeoefend zijn op zijn hoofdje. Om zijn leven te kunnen redden intuberen hulpverleners hem.
Rolstoel
Hoewel de zaak al luguber genoeg lijkt, kan het allemaal nog een graadje erger. In de straat waar de vrouw woont, treft de politie een verwarde 42-jarige man aan in een rolstoel. Hij blijkt de huissleutels en foto´s van de gewonde vrouw in zijn bezit te hebben. Foto´s uit haar nachtkastje.
En hij draagt haar broek met tijgerprint.
Rond het huis van de vrouw staan gek genoeg vuilniszakken en verhuisdozen met bezittingen van het slachtoffer. In een van de vuilniszakken zit haar bebloede jurk. Op de plekken waar haar letsel het zwaarst was, is textiel weggeknipt. In de woning zelf laat luminol-onderzoek zien dat er een poging is gedaan om bloed op te ruimen.
Als de politie verder onderzoek verricht, treffen ze bij de man thuis een doosje aan waar de handboeien in hebben gezeten en een levensecht masker van een witte man, met daarop bloed van het slachtoffer. Op zijn iPad staan talloze van het internet geplukte filmpjes van bewusteloos geslagen en verkrachte vrouwen.
Filmbeelden
Maar dat is niet alles. De politie treft nog iets aan. Op zijn telefoon. Door de man geschoten filmbeelden van willekeurige vrouwen op straat. En een filmpje waarop de vrouw en haar kind staan die in hun eigen huis zo zwaar te grazen zijn genomen. Op het filmpje zoomt de man in op het huisnummer van de vrouw. In een agenda van de man ziet de politie dat hij haar naam en huisnummer heeft genoteerd.
Uiteraard wordt de man aangehouden en overgebracht voor verhoor. Hij maakt een verwarde indruk en veel heeft hij niet te zeggen. Als de politie hem confronteert met wat ze allemaal hebben gevonden, waaronder DNA-sporen van de verdachte op de vrouw, komt er een soort van verklaring.
‘Ik heb het niet zomaar gedaan. Alles heeft een reden. Er is vier keer iets geknapt in mijn hoofd en dat heeft alles te maken met de rechtsstaat’
Stemmen
Tijdens de strafzaak beroept de man zich op geheugenverlies. Hij weet wel dat hij stemmen hoorde in zijn hoofd. Stemmen die hem vertelden dat hij de woning in moest gaan. En dat zijn droom was uitgekomen. Na enig aandringen verklaart hij dat de stemmen in zijn hoofd zeggen dat hij zijn ex pijn moet doen en zijn kind weg moet halen. Hij heeft zijn eigen kind al anderhalf jaar niet gezien.
Op de vraag van de officier van justitie of hij wellicht zijn eigen wraakgevoelens op het willekeurige vrouwelijke slachtoffer en haar kind projecteerde komt een ontkennend antwoord. Wel is duidelijk dat de man in 2017 al met een psychose werd opgenomen in een kliniek, nadat hij onder meer 666 op de deur van de buurvrouw kalkte. Hij kreeg daarna ambulante begeleiding door een gespecialiseerd team, zijn medicatie werd afgebouwd en het team verdween in 2020 buiten beeld. Tot ongenoegen van de man overigens:
‘Ik had liever de begeleiding gehouden’
De aanklager maakt duidelijk hoe groot de impact is geweest op de vrouw. ‘Ze zal deze nachtmerrie, deze horrorfilm nooit meer vergeten. Ze zal nooit meer onbezorgd alleen thuis zijn. Hij heeft haar verkracht, terwijl ze nauwelijks bij bewustzijn was, en voor dood achtergelaten. Een weerloze peuter werd in een koffer gelegd, zonder enige mogelijkheid om eruit te komen. Ook voor dood achtergelaten’
Om herhaling te voorkomen eist de officier naast een celstraf van negen jaar een tbs met dwangverpleging tegen de schizofrene man. Om de samenleving tegen hem te kunnen beschermen.
Gedachte
Na de strafzaak blijft een hardnekkige gedachte hangen. Terwijl de wereld druk was met zichzelf liep een eenzame, verwarde en tot op het bot gefrustreerde schizofrene man door de straten. Met zijn telefoon filmde hij willekeurige vrouwen die passeerden, thuis op zijn IPad zocht hij naar filmpjes van mishandelde vrouwen die seksueel werden misbruikt.
Hij kocht handboeien en een masker, filmde zijn latere slachtoffer en zoomde in op haar huisnummer. Op een woning van een volstrekt willekeurig slachtoffer. De man liep waar wij lopen, zat waar wij zitten, winkelde waar wij winkelen.
Voor mensen die visueel ingesteld zijn is het een meer dan beklemmend beeld. Een tikkende tijdbom die verborgen voor de wereld onder ons was.
Je kan bijna niet anders dan jezelf afvragen hoeveel van dergelijke mannen er in Nederland op dit moment eigenlijk rondlopen. Vechtend tegen de demonen in hun hoofd. De stemmen die hun vertellen wat ze wel en niet moeten doen. Niet of niet meer goed in beeld van de hulpverlening.
Het is een enge gedachte.
Waardeer dit artikel!!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Je kunt mij ook met een vast bedrag per maand steunen: klik dan hier. Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.