UPDATE!
UPDATE II
Dit is waarschijnlijk aan alle kanten een bizar verhaal.
Met als startdatum 20 december 2004. Een paar dagen voor kerst. Met recht een zwarte dag in het leven van Edwin.
Zijn wereld stort in.
Op 20 december 2004 hoort hij van de rechter dat hij een misdadiger is. En dringend naar een TBS-kliniek moet. Omdat hij zo gevaarlijk is.
Omdat Edwin een poging heeft gedaan om zijn vriendin om het leven te brengen. Enige tijd bij de keel gepakt.
Zegt zijn vriendin.
Een rode striem in haar nek is onderdeel van het bewijs.
Op 5 februari 2009 (ruim vier jaar later) rond een uur of elf loopt Lianne zenuwachtig en schuldbewust de rechtbank in Groningen binnen. Ze eist van de politierechter een straf. Boete moet ze doen. Haar advocaat heeft de strikte opdracht om louter en alleen iets te zeggen over de hoogte van de straf.
Want Lianne heeft iets heel ergs gedaan. Ze deed naar eigen zeggen in 2004 (en 2007) een valse aangifte. Ze dacht dat haar vriend haar iets had aangedaan, maar dat is niet zo.
Misschien voelt u hem al aankomen.
Lianne was ooit de vriendin van Edwin.
Als alles klopt wat Lianne nu zegt, dan is Edwin op 20 december 2004 door de meervoudige kamer van de rechtbank in Groningen ten onrechte veroordeeld tot een tbs.
Gelukkig voor Edwin was het Gerechtshof in Leeuwarden iets scherper. In 2006 besluit het Hof dat er geen bewijs is voor de poging tot doodslag. Dat er slechts sprake was van een eenvoudige mishandeling. Edwin krijgt wel een straf. Drie maanden cel, waarvan twee maanden voorwaardelijk.
Helaas voor Edwin zat hij toen al bijna 20 maanden in de gevangenis.
Twintig maanden in een cel. Grofweg 600 dagen. Ongeveer 14.400 uren.
Om nu van Lianne te horen dat haar aangifte niet klopt. Dat Edwin haar nooit met een vinger aangeraakt heeft. En dat de rode striem gewoon eczeem was.
Je zou met een beetje kwade wil kunnen zeggen dat Lianne gemeen is.
Maar achter elk verhaal zit nog een ander verhaal. Lianne heeft namelijk een post-traumatische stress-stoornis. Ze is vroeger vaak door haar vader geslagen en als iemand nu dicht bij haar komt, schiet ze weer terug in het verleden. En dan projecteert ze die gebeurtenissen op het heden.
En dus op Edwin.
De politierechter die vandaag een half uur naar Lianne luisterde, weet niet goed wat ze met de zaak aan moet. Ze vertelt onomwonden dat ze de zaak vanwege de complexiteit liever niet alleen wil doen. En dat ze graag een psychiater naar Lianne wil laten kijken.
Zoals de zaak nu ligt, is het de politierechter niet duidelijk. Want wat als zij inderdaad tot de conclusie komt dat de aangifte vals is?
En dat Edwin dus ten onrechte veroordeeld is?
De rechter besloot de zaak door te verwijzen naar de meervoudige kamer. Daar waar drie rechters zich kunnen buigen over een zaak.
Dat kan. Ik vind het zelfs erg professioneel.
En drie weten meer dan een.
De rechtbankverslaggever blijft achter met een hoop vragen.
Is Edwin inderdaad ten onrechte veroordeeld?
Of probeert een nog steeds verliefde Lianne alsnog de liefde van Edwin terug te krijgen?
UPDATE!!!
Het verhaal krijgt een gek staartje. Vandaag heeft justitie een vrijspraak geeist tegen Lianne. Volgens justitie kan het best zo zijn dat Lianne gelogen heeft, maar ze heeft nooit de opzet gehad om te liegen. Omdat ze last heeft van een stoornis, haalt ze bij spanningen en stress het heden (een ruzie met haar vriend Edwin) en het verleden (geweld in haar jeugd) door elkaar. Dat kan weliswaar leiden tot het doen van een valse aangifte, maar dat moet dan wel willens en wetens gebeuren. En dat was niet zo.
Ik weet het niet. Er is meer aan de hand in deze zaak. Binnenkort meer.
Inmiddels heeft mijn collega de zaak ook ontdekt: http://robzijlstra.wordpress.com/2009/06/24/een-knuffel/
UPDATE II
De rechtbank gaat mee in het verhaal van justitie en spreekt Lianne vrij. Ze heeft geen opzet gehad. Ze dacht bij het doen van de aangifte dat ze het echte verhaal aan het vertellen was. Bovendien meent de rechtbank dat de aangifte van Lianne op onderdelen wel juist is. Ze vertelde de waarheid over het letsel en een kapotte deur, bijvoorbeeld.