De emotie is al voelbaar nog voor de rechtszaak goed en wel is begonnen. Vanaf de publieke tribune straalt haat, verontwaardiging en verdriet de zaal in. Mannen kijken donker. Vrouwen huilen.
In de beklaagdenbank zit Edwin. Hij begint zijn rechtszaak als slachtoffer.
Op 1 april 2011 slaat hij 22 pillen Temazepam achterover in een poging zijn leven vroegtijdig te beëindigen. Opname in een ziekenhuis is nodig.
Edwin heeft er geen zin meer in.
Drie dagen later vertrekt hij naar de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. Weg van zijn gezin. De opname duurt niet lang. In de avond moet hij gedwongen vertrekken. De huisregels laten vernieling van een brandmelder niet toe.
De volgende dag gaat het gruwelijk mis.
Edwin krijgt ruzie met zijn vriendin Anouk. Gaat haar te lijf. Gooit haar van de trap en steekt haar een mes in de onderrug. Het 11-jarige zoontje van de vrouw kruipt naast zijn gewonde moeder in een poging haar te beschermen.
Helaas.
Edwin is niet van zijn overtuiging af te brengen. Hij stuurt de jongen naar de bank. Waar het jochie ziet hoe zijn moeder het mes opnieuw in haar lichaam krijgt. Ditmaal in de onderbuik.
Het jochie is er kapot van.
Ik moest huilen toen ik mijn moeder zag liggen. Toen hij stak moest ik nog harder huilen.
Dan gaat de bel. Edwin doet open. Met het mes nog in de hand begroet hij de politie. Kom maar binnen. Ik heb haar gestoken.
Het 11-jarige jochie is de held van het verhaal. Zijn telefoontje naar de politie heeft het leven van zijn moeder gered. Leven met een kapotte slagader is niet lang vol te houden.
Een echte held. Alleen gaat dit verhaal niet over helden.
Maar over Edwin.
Edwin zit als dader voor de rechtbank en hij krijgt het hard voor de kiezen. Ze geloven zijn harde woorden niet. Ze vinden zijn vergeetachtigheid te makkelijk. Ze ergeren zich aan zijn opstelling.
‘Dus u zegt dat het haar schuld is? Dat zij u het bloed onder de nagels vandaan heeft gehaald?‘
Zelden zoveel ingehouden afkeuring gezien.
Dan neemt zijn advocaat het woord.
Zij citeert uitvoerig uit een brief van de ex van Anouk. Die zegt te weten wat Edwin heeft moeten doorstaan. Hoe ook hij ooit door haar kapot is gemaakt. Een lastige dame die van geen ophouden weet.
En de raadsvrouw gaat door. Over Anouk. Drankprobleem. Lekgestoken banden. Agressie. Onvoorspelbaar. Bloed onder de nagels. Medicijnverslaving. Temazepam. Vernedering. Kleinering.
Voor Edwin is het allemaal niet nieuw. Hij voelt zich slachtoffer. Van haar.’Zij heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben’
En dat valt niet mee. Deskundigen komen met weinig vleiende woorden. Zelfingenomen, narcistisch, rigide, dominant.
En met een zwakke innerlijke structuur.
Volgens de advocaat kwam Edwin als een gebroken man uit de kliniek. Bijna dood en nergens hulp in zicht. Thuis dacht hij begrip te krijgen. Hij kreeg de vernedering. Uur na uur. Dan wil er nog wel eens iets knappen.
Tsja.
Je hoort wel eens verhalen over vrouwen die moegestreden het recht in eigen hand nemen. Geestelijk tot de draad gesloopt. Eindelijk gerechtigheid.
Anouk is ook in de rechtszaal. Met een advocaat. De tengere vrouw trilt en huilt. Ze eist 8000 euro van Edwin. Schadevergoeding. Voor wat haar en haar zoontje is aangedaan.
Ik ben de draad op het einde van de rechtszaak bijna kwijt. Dader, slachtoffer, dader, slachtoffer. Hoe zit het nou? Edwin kan het toch niet allebei zijn?
Toch?
In en in triest
Personen met zelfmoordneigingen zijn agressief naar de buitenwereld toe
Die krijgen ook de schuld
Zelf meegemaakt
Bijna gewurgd bijna neergestoken
Meneer had woede aanvallen en zelfmoord neigingen
Wat hij dus heeft gedaan
Zichzelf opgehangen
Dat persoon moet verplicht hulp krijgen
En niet zijn vriendin de schuld geven
Ik had het in het kader van de openbaarheid en voor het vormen van een goed oordeel wel interessant gevonden om de brief van de ex van Anouk te lezen, en verder schijnt er ook een brief van de ex van Edwin te zijn die aan geeft dat hij nooit agressief naar haar was in de 17 jaar die de relatie duurde. Dat kan uiteraard dit zinloze geweld in het bijzijn van het kind nooit goedkeuren natuurlijk.
Personen met zelfmoordneigingen zijn agressief naar de buitenwereld
Dus jaap wat jij zegt of vraagt inzage in haar brief wat doet dat ertoe?
Of is dat voor hem een ex,cuus?
Dacht het niet
Zo iemand is ziek in zijn hoofd
Zelfmoord willen plegen
En dan maar op vriendin je afreageren
Met kind erbij????
Hij heeft het kind getraumatiseerd voor de rest van zijn leven.
Het gaat niet om goede bedoelingen of oorzaken, maar om de effecten en niet om wat of wie hem ook maar gek heeft gemaakt.Hij heeft fout gekozen om het op deze manier in koelen bloede op te lossen want hij had ook al eerder bij haar weg kunnen gaan.
Wellicht is hij ook het slachtoffer van de slechte voorbeelden van belangrijke anderen uit zijn eigen jeugd,mensen kiezen elkaar immers ook uit op herkenning en herhalen zichzelf in een vast patroon?
Dat zou kunnen verklaren waarom de ex van Anouk deze brief schreef. Ik geloof wel in tegenoverdracht.
Vreselijk dat zo’n jong kind dit moest zien!!
Hij verdient straf dat moet duidelijk zijn, maar het kan best zo zijn dat hij als slachtoffer dader is geworden.
Bij sommigen knapt na een hele tijd iets.Voorbeelden genoeg van in het nieuws.
Waar ligt de grens, deze mensen hadden gezamenlijk hulp moeten zoeken en hopen dat ze die dan ook krijgen.
Twee volwassen mensen die moeten weten dat het zo niet langer kan. Er zal genoeg aan vooraf zijn gegaan.
Vreselijk voor het kind, hoop dat deze goede begeleiding krijgt.
Veel daders zijn op een bepaalde manier slachtoffer, of vinden dat in ieder geval van zichzelf. Maar voor mij is het kind in deze zaak het grootste slachtoffer.
Vanwaar moet iemand eigenlijk ‘de schuld’ krijgen?
Wie heeft dat bedacht?
Waarom niet iedereen een beetje?