Op 24 maart schreef ik een verhaal over een asielzoeker die vond dat de hele wereld tegen hem was. Hij verloor het recht op onderwijs toen hij 18 werd en nog geen definitieve verblijfsvergunning had.
Zijn nog jonge leven leek zich vanaf dat moment voornamelijk te beperken tot de weinig verheffende wereld van het asielzoekerscentrum.
Hij gleed weg in de criminaliteit.
Op 13 april maakt een uitgeprocedeerde asielzoeker een einde aan het leven van twee mensen in een klein dorp in Groningen. De 25-jarige man kampt al jaren met ernstige psychische problemen.
Zijn vluchtige bestaan in Nederland vol onzekerheden en afnemende rechten lijkt niet bepaald bevorderlijk te zijn geweest voor zijn herstel. Een van zijn vrienden denkt dat hij deed wat hij deed door negen jaar onzekerheid over zijn lot.
Natuurlijk.
Het is puur toeval dat ik schrijf over onderwerpen die later op de een of andere manier opnieuw actueel worden.
Buiten kijf.
Maar dat mensen in nood soms doen wat ze doen als ze denken geen toekomst meer te hebben.
Kunnen we dat eigenlijk nog wel aan het toeval overlaten?