Er zijn mensen die menen dat een gevangenis in Nederland een hotel is.
Ik ben niet één van die mensen.
Op een recente woensdag werd een select groepje journalisten door een boevenwagen opgehaald. Op weg naar de gevangenis in Scheveningen. Bij vertrek ontstond er al enige onrust onder het journaille. Werd er echt verwacht dat wij in de krappe celletjes in de boevenwagen vervoerd werden?
Ja dus. Enkele journalisten kozen eieren voor hun geld en namen naast de chauffeur plaats. De dappere rest liet zich opsluiten. Al na dertig seconden hoorde ik in het celletje achter mij iemand wild op de muren bonken. Hij wilde er uit. Trok het niet meer.
Ik bleef gedurende de reis zitten, maar niet van harte. Het is tamelijk ongemakkelijk om een deur achter je dicht te horen slaan die je zelf niet meer kunt openen. De cel in de boevenwagen is klein, je hebt niet het idee dat zuurstof in overvloedige mate aanwezig is. Je moet jezelf dwingen om rustig te blijven. Overgeleverd aan anderen. Door een dunne streep in de zijkant zie je mensen in vrijheid fietsen. De ramen zijn geblindeerd. Je kijkt naar de maatschappij, maar niemand kijkt terug.
Natuurlijk. Een ritje in de boevenwagen stelt niets voor. Maar je hebt binnen enkele seconden al wel door hoezeer je eigenlijk gehecht bent aan je vrijheid. En aan het maken van eigen keuzes.
In de gevangenis in Scheveningen werd het niet echt beter. De gevangenis dient onder meer als ziekenhuis voor gedetineerden die fysiek niet in orde zijn. Of vrouwen die zwanger zijn en moeten bevallen. En dat is een raar beeld. Ziekenhuiskamers waar de deur gesloten is en blijft. Mensen met pijn die niet van hun kamer kunnen.
Bij iedere deur hetzelfde patroon. Sleutels. Wachten. Een harde sirene. Sleutels. En weer door. Waar je ook gaat, nergens heb je het zelf in de hand.
Op een afdeling voor gedetineerden die psychisch in de war zijn, zit ik een cel. Mijn buurman zet hard Andre Hazes op. En zingt mee. Niet geremd door enige schaamte of gevoel voor decorum. Van de celwacht mag het op deze middag. Als hij in de avonduren maar stil is. Overal in de gevangenis heerst dag en nacht hetzelfde klimaat. Er kan geen raam open. Uur na uur een benauwende temperatuur.
Op naambordjes op de deuren van de cellen zie ik namen die we kennen uit de krant. Moordenaars. Meervoudig. Op de houtafdeling lakt een moordenaar van drie mensen houten kinderspeelgoed.
Een isoleercel op de afdeling heeft een Frans toilet. Niet om het allemaal goedkoper te maken. Maar omdat gestoorde gedetineerden een normaal toilet kunnen gebruiken om hun nek te breken. Er zijn gedetineerden die regelmatig de isoleer verkiezen boven hun eigen cel. Omdat ze zichzelf niet vertrouwen. En er in een isoleer weinig is om jezelf blijvend mee te beschadigen. In de isoleer ligt scheurkleding. Vergelijk het met een judopak. Hard katoen waar niets aan te scheuren valt. Geen gelegenheid om voor jezelf een strop te maken.
De ramen in alle cellen zitten zo hoog dat je alleen maar naar de lucht kunt kijken. De maatschappij is buitengesloten. Geen skyline. Geen mensen. Niets. De minieme luchtplaats heeft vier muren en gaas waar je een plafond verwacht. Twintig uur per dag op cel is in Nederland normaal.
Gedetineerden krijgen hun eten in aluminium bakjes. Zoals in het vliegtuig. Het hoofd van de afdeling waar ik op bezoek was, wond er geen doekjes om: ‘het is echt niet te eten’
Natuurlijk. Het kan altijd erger. In het beschaafde Amerika zit je met acht mensen in een cel. Op sommige afdelingen heerst het recht van de sterkste en is afpersing en fysiek geweld dagelijkse kost. De bewaarders kunnen je veiligheid niet garanderen. Dat is zeker. En laat ik dan maar zwijgen over de hondenkennels die door moeten gaan voor gevangenis in landen ver van hier.
Is een gevangenis in Nederland net een hotel? Ik dacht het niet. Wat ik heel even heb mogen ervaren is het verlies van dat wat we in Nederland zo heilig verklaren. De vrijheid. Om zelf keuzes te maken. Deuren te openen en te sluiten. Je eigen leven in te delen.
Uiteraard. Zo zit ons strafrecht in elkaar. En soms is dat goed te verdedigen. Maar voor mensen die menen dat een gevangenis in Nederland een hotel is:
Ik kan u van harte een bezoekje aanraden.
Zo’n bezoekje zou een eye-opener voor velen zijn. Zelfs onder behoorlijk wat van mijn mede rechtenstudenten heerst dat ‘hotel’ gevoel, zorgwekkend.
Lijkt me een heel beklemmende en confronterende ervaring. En ja, ik had toch altijd wel het idee dat het een ‘hotel’ was. Je hoort toch van die dingen (een tv op de cel bijvoorbeeld) en ik was te lui om er echt over na te denken. Maar het mooiste van je stukje vind ik dat je zegt dat het zo erg is om je vrijheid op te moeten geven. Dat zouden wat mij betreft wel meer Nederlanders mogen realiseren, hoe belangrijk die vrijheid is.
Heel herkenbaar Chris. Heb het ook mogen meemaken in Scheveningen. Niet als excursie. Heb je er ook geslapen? Gedoucht? Naar het badhuis geweest?
Tja, en jij wist wanneer die deur weer open ging….
Doe het eens een jaar in voorarrest, zonder te weten wat er boven je hoofd hangt.
Wanneer ga je een dagje in een verpleegtehuis doorbrengen?
Beiden zijn wel goedkoper per dag dan een gemiddeld hotel.
En welke opleidingen zijn er in de bajes te volgen?
Porno kijken, en gamen was het toch?
Pingback: Gevangenis een hotel? | SYLVIA KUIJSTEN
Welke vrijheid heb ik buiten de gevangenis?Wil ik de straat oversteken ben ik verplicht te wachten tot een rood mannetje groen word,afslaan met je auto je mocht willen dat je de vrijheid had om dat te mogen doen wanneer jij dat wil.En als je werkloos bent met een bijstands uitkering mag je helemaal niks meer en moet je van alles terwijl je nog niet eens geld genoeg hebt om van te eten na de laatste huurverhoging,dakloosheid ligt op de loer.
Even lekker zorgeloos in de gevangenis zitten begint erg aanlokkelijk te worden,Gelukkig kom ik er toch wel in want ik heb een bekeuring voor een stuk fietslampje gehad en die kan ik niet betalen met als gevolg 7 dagen gijzeling tot het einde der tijden.Kan ik net zo goed gaan stelen weet je tenminste waarvoor je zit,alhoewel ik heb een keer gezeten veroordeeld en wel beetje jammer dat ik dat nu net niet gedaan had,wel iets soortgelijks maar niet datgene waarvoor ik ben veroordeeld.
Jouw idee van vrijheid is bevoorrecht zijn.Met je auto van hot naar her leuk uit eten bioscoopje,goede opleiding leuke baan en daar komt de klapper van de week geboren onder een goede postcode.
In mijn postcode is de stepping stone drug melk,alle alcoholisten hier zijn begonnen met melk.Cocaine ghb etc. is hier trouwens makkelijker te krijgen dan wiet,daarvoor moet je helemaal naar een koffieshop ver buiten de wijk.
Pingback: Gevangenis een hotel? | De Tegen Partij. Start: Klik op de Kop/afb van Berichten om de pagina te openen
Heerlijk om te vernemen dat Wooldrik i.v.m. Demmink word gebracht,hij was de ovj die me veroordeeld heeft gekregen voor iets wat ik niet gedaan had en ook volkomen onlogisch was,omdat je simpelweg niet op twee plaatsen tegelijk kan zijn.
Ik hoop dat zijn naam eens goed door het slijk word gehaald alhoewel het al ruim 30 jaar geleden is.
Hoe zit het met internet?
Eigenlijk?
Mobiel verkeer?
Rekeningen van eten, was en schoonmaak?
Taakstraf?
Studie?
subsidie?
Ik heb het wel eens voorgesteld, gezien 50 Euro per dag best wel een bedrag is wat vrij ruim was in mijn ogen om op mijn woonkosten te besparen.
Dagenlijks.
Eventueel om te sparen, en te studeren terwijl je daar toch zit.
De reden waarom ik de brief schreef ging over 2 foutparkeerboetes op 1 dag-
Dat ik niet in dat gestelde termijn kon betalen.
En.. ik weet niet of er een data is aan bekeuringen,,maar 1 jaarlijkse bekeuring is voor mij wel veel.
Dus.. heb uiteindelijk wel termijnverlenging gekregen.
Netjes betaald.
Had mijn studiegids ook niet eens ontvangen.
Mijn beschikbare dagen, ik heb niets meer gehoord daarover.
http://www.youtube.com/watch?v=1cpSabjTMRE
Beste verslaggever, weet niet welke gevangenis je bedoelt echter naar de verhalen van de gedetineerden luisterend heb ik een totaal ander beeld.
Onze militairen die in hun krappe voertuigen 80 km in de woestijn mogen rijden zonder naar buiten te kijken zullen meer slikmomenten hebben dan die criminelen die met zijdezachte handjes behandeld worden.
En wie zijn die journalisten? Watjes die niet verder gekomen zijn dan hun kookrubriek in de krant? Sorry dit gaat er echt bij mij niet in. Hoe goed je op sommige momenten bent, en er zitten goede stukken tussen, laat je hier wel een steekje vallen. Tevens is het de bedoeling dat een gevangen zich hulpeloos voelt, al is het alleen maar om te laten merken dat misdaad niet loont.