De verhalen op mijn weblog gaan meestal over de rechtspraak en steeds vaker over mijn mening.
Maar nu even niet.
Ik fietste deze morgen op weg naar de rechtbank langs een sigarenboer in Groningen. Benieuwd naar een verhaal dat ik samen met een journaliste van het Algemeen Dagblad heb gemaakt over chemische zelfdoding. Het verhaal zou op de voorpagina staan.
Daar kun je in theorie heel lichtzinnig en nonchalant over doen, maar uiteindelijk is een verhaal op de voorpagina van een landelijke krant iets waar ik niet eens zo heel stiekem hartstikke trots op ben. Veel journalisten mikken zo nu en dan op ‘de vp’. Iets met erkenning en waardering en ego. Wat dat betreft zijn wij net mensen.
Ik stapte dan ook veel te tevreden met mezelf van de fiets en nam in mijn haast en fysieke ongevoeligheid per ongeluk drie kranten mee uit het rek dat buiten voor de winkel stond.
De sigarenboer in kwestie had in al zijn vroege vrolijkheid best begrip voor mijn gestuntel: ‘U heeft er maar één nodig, mijnheer. In die andere twee staat precies hetzelfde’.
Om niet lang daarna achter zijn kassa onbewust met mijn ego af te rekenen:
‘Ach, meneer. Hij is ook zo dun de laatste tijd. Komkommertijd, he! De mensen die normaal de krant volschrijven, zijn allemaal op vakantie, natuurlijk’.
God is een sigarenboer.
Kan niet anders.