Johan wordt geboren op 24 maart 1974 in een dorpje in Groningen.
Zoals wel vaker in kleine dorpjes heerst de kerk. Johan groeit op in een gesloten gereformeerde gemeenschap.
Hij leert al vroeg wat het betekent om een buitenstaander te zijn. Omdat Johan niet gelovig is, mag hij niet met zijn gereformeerde vriendjes spelen.
Hij is niet zoals zij.
Het isolement van Johan blijft niet beperkt tot zijn jeugd. Ook als hij de volwassenheid bereikt, blijft hij een buitenstaander, al woont hij zijn hele leven al in het dorp.
Johan heeft een hekel aan de mensen en aan zijn omgeving. Iedereen heeft de mond vol van naastenliefde, maar Johan merkt daar bitter weinig van.
Ergens begin 2009 slaat de hartgrondige hekel om in haat als de buurman de politie belt met de mededeling dat Johan 27 hennepplanten in zijn woning heeft staan. De boef.
Johan verliest hierdoor zijn huis en het laatste restje compassie voor zijn woonomgeving. De maat is vol. Hij zal ze krijgen.
En Johan krijgt wat hij wil.
Drie maanden lang heeft hij drie dorpen in zijn greep. Dorpsgenoten durven niet meer te gaan slapen en praten nergens anders meer over.
Drie maanden lang brand.
Het dorpshuis. De school. Auto’s. Schuurtjes. Een caravan. Soms wel vier branden in een enkele nacht.
Het dorp gonst: wie doet dit? en wie is de volgende?
De branden stoppen pas als een dorpsbewoner ziet hoe Johan te werk gaat en zijn naam doorgeeft aan de politie.
Twaalf branden en drie pogingen daartoe. Een dagvaarding om u tegen te zeggen.
Strafbare feiten kun je in Nederland indelen. Van heel zwaar tot vrij licht. In de top 10 van delicten staat brandstichting steevast bij de eerste drie. Pal achter moord en doodslag.
Officieren en rechters hebben er een broertje dood aan. Vuur boezemt niet alleen ontzag in, maar ook veel angst. Het is niet of nauwelijks te controleren en kan met een beetje pech zomaar dodelijke slachtoffers opleveren.
Wie een boerenkar in de brand steekt op een weiland is dom bezig, wie een caravan aansteekt naast een huis levensgevaarlijk.
De eis van justitie liegt er dan ook niet om. Vijf jaar gevangenisstraf en tbs met dwangverpleging. Zonder behandeling slaat Johan onverbiddelijk weer toe.
Als de rechtbank de forse straf en de maatregel overneemt, zien ze Johan de komende tien jaar niet meer terug in het dorp.
Ze zullen er allebei niet rouwig om zijn.