Soms moet je even afwijken van wat je steeds maar weer doet.
Ik kwam net – 23.55 uur – ineens op het internet een blog tegen van een zo op het oog gelukkig gezin. Het blog stond hoog in de wordpress-top, vandaar.
Vader, moeder en twee kinderen.
Ze gingen het grote avontuur aan. Emigreren naar Noorwegen.
Op de voorpagina een bijzonder bericht.
3 december
‘Zeg me dat het niet zo is’.
en
‘Blijkbaar zag hij geen andere weg’
Het is duidelijk. Zelfmoord. De vader.
Oef…
Wie onbeschaamd verder kijkt, komt al snel op zijn laatste post. Een dramatische afscheidsbrief. Gericht aan zijn gezin, maar voor een ieder te lezen.
De zinnen dreunen er hard in. Verbijstering. Gewoon in letters op het internet.
1 december
‘De droom blijkt een nachtmerrie. Levend kan ik niet meer schitteren; dan aan de hemel.
Onvoorwaardelijk blijft mijn liefde naar Daan en Toon: kanjers,
herinner de woorden van vanmorgen en ook dit is goed!’
Vaarwel.
Stef
Ik kreeg het er letterlijk koud van. Zo lees je over een avontuurlijk gezin, met gezellige familie-foto’s en filmpjes
En zo trekt het leed je genadeloos mee. In een paar alleszeggende zinnen.
Eigenlijk weet ik niet goed waarom ik er op dit blog aandacht aan schenk. Het deed me nogal wat, kan ik wel zeggen.
Misschien schrijf ik dit omdat ik mensen ken die ooit suicidaal waren en – wie zal het zeggen? – het misschien nog wel zijn. Mijn heftigste begrafenis ooit was van een meisje dat ook geen uitweg meer zag. De gevoelige afscheidswoorden van haar vader doen me nog zeer.
Misschien is het ook wel het gegeven dat zulk groot persoonlijk leed ineens voor iedereen zichtbaar is, daar waar het normaal verborgen blijft in beperkte familiekring.
Misschien is het de combinatie.
Indrukwekkend en bijzonder. Of is bizar een betere omschrijving? Ik weet het niet.
ik heb een poging gedaan, maar eigenlijk zijn hier geen woorden voor.
Te heftig.