Rechtbankverslaggevers komen vaak terecht in een wereld van leed. Slachtoffers kunnen soms erg pijnlijk verhalen over wat ze door hebben moeten maken. Die verhalen blijven je soms even bij, al is er altijd afstand.
Heel soms bereikt mij de kritiek dat je als misdaadjournalist/rechtbankverslaggever leeft van het leed van anderen. De een zijn dood is de ander zijn brood. Dat idee.
Daar valt best wat voor te zeggen.
Maar er zijn ook mensen die daaraan verbinden dat je als rechtbankverslaggever kickt op dat leed. Dat wij vergenoegd in onze handen wrijven als we weer eens mogen schrijven over andermans ellende. En dat wij helemaal niet kunnen weten hoe het is om een dochter/zoon/neef/vader te verliezen door een moord.
En vooral dat ik daar helemaal niet aan denk als ik iets vervelends schrijf over een dodelijk slachtoffer. Dat ik me er geen voorstelling van kan maken.
En dat is niet zo.
Ik heb ooit een doodgeschoten meisje naar haar ouders gebracht. In een kist. Een enkel schot door het hoofd. Verder niets te zien.
Ik heb haar – slechts verpakt in een laken – uit het mortuarium van het ziekenhuis gehaald en haar kleren aangetrokken. Samen met anderen toonbaar gemaakt. Ik heb haar in een kist gelegd en gezien wat moet gebeuren om iemand netjes aan de nabestaanden te presenteren.
Maar bovenal heb ik gezien hoe ouders en familie reageren als hun dochter ineens dood in een kist ligt. Als je na lange dagen van onderzoek door het Nederlands Forensisch Instituut lijfelijk ziet wat je al die tijd zo vreselijk al wist. Je eigen kind zomaar weg door een simpel schot uit een vuurwapen. Letterlijk zielloos en koud. Zo heb je een bijzonder mens. Zo een leeg omhulsel.
Er zijn geen woorden voor. Het intense verdriet dat dan naar buiten komt. Zomaar ergens in een troosteloos crematorium in de provincie, laat in de avond. Hoe een bescheiden treurende groep mensen ineens van ellende uit elkaar barst. Kan emotie rauwer?
De moeder die letterlijk door haar benen zakt. Het verschrikkelijke geluid dat verdriet maakt.
Wat een ellende. Daar sta je dan. Je kunt slechts respect tonen door je terug te trekken. En heel hard je best te doen om niet in janken uit te barsten.
Ik heb inderdaad nog nooit iemand verloren door een misdaad. Ik weet niet hoe dat voelt en ik wil het niet voelen ook.
Maar ik kan me er wel een verdomd goeie voorstelling van maken.
Helaas.
Houden zo Chris!
Tussen inleven, en mee maken, zit ook nog een hemelsbreed verschil.
@wvm: dat klopt.
Net zo als er tussen inleven op je eigen comfortabele stoel achter je eigen computer en deels daadwerkelijk leed meemaken een nogal groot verschil zit.
Wat een misdaadjournalist/rechtbankverslaggever niet allemaal moet meemaken. Lijken van moorden inpakken en afleveren op het goede adres lijkt me echt wel een onderwerp van discussie om bij je werkgever aan te kaarten of dit echt wel zo bij je functie van verslaggever past. Natuurlijk moet een verslaggever notie hebben van wat er om hem heen gebeurt waarover hij schrijft. Maar om daarbij zo ver te gaan als waarover jij schrijft, lijkt mij dit overdreven en sterker nog een vorm van exploitatie, waarbij in elk geval een staking op zijn plaats is.
@jacob:
Het ophalen en afleggen van overledenen was volledig op eigen initiatief, uiteraard gesteund door de werkgever.
@Chris, wwas het dan een zucht naar sensatie.
@wvm:
Sensatie klinkt wel erg negatief. Ik ben denk ik in mijn werk wel bewust op zoek naar echte emotie. De verwarring met sensatie is dan snel gemaakt.
Voor mij zit het verschil in de intentie en in de beschrijving. Ik heb na het afleggen van de overledenen een pagina-verhaal gemaakt over het werk van de begrafenisondernemer. De mensen die dag en nacht op pad moeten om de dood op te halen.
Daar kun je met gemak een sensationeel verhaal van maken. Ik denk dat ik dat niet heb gedaan.
@Chris, ik vind dat jij het woord verwarrend te snel gebruikt.
Je zult het bv ook een vergissing kunnen noemen.
Volgens mij is het verschil tussen emotie en sensatie dermate groot dat een vergissing niet zo snel in het spel zal zijn. Sensatie heeft wat mij betreft zowat per definitie een negatieve bijklank.
@Chris, dat is het niet Chris, je probeert altijd mensen in een bepaalde hoek te duwen.
en dan je zelf er weer uit te kletsen.
Nu zul je wel weer zeggen dat het niet zo is, maar het is dus wel zo.
Jij denkt dat je altijd maar weer gelijk heb.
Beste Willeke,
In welke hoek duw ik je dan?
Volgens mij hebben wij wat reacties betreft een verleden. Tot nu toe zijn al je reacties negatief geweest. Je hebt me zelfs ooit neergezet als iemand die opkwam voor verkrachters. Een dergelijke voorgeschiedenis neem je volgens mij automatisch mee als het aankomt op het inschatten van de toon van een reactie.
Als jij op een enigszins emotioneel geschreven stuk over de gewelddadige dood van een jonge vrouw reageert met de woorden ‘zucht naar sensatie’, dan zul je er toch niet daadwerkelijk van opkijken dat ik zoiets opvat als weer de zoveelste negatief bedoelde reactie.
Ja ja Chris het zal wel weer met je reacties in het verleden verhaal.
Zou wel op jezelf van toepassing zijn.
En wat opkomen voor verkrachters betreft, daar blijf ik bij.
Want jij verdraait de boel.
Zoiets noemt mijn schijnheilig.
Je denkt dat je alles maar kunt verdraaien, onder het mom van journalist.
@Chris, rn wat betreft die begravenisondernemer.
het is die mensen hun werk.
Die kiezen daar voor, het is hun brood.
En ik kan het weten Chris, mijn eigen vader heeft er gewerkt.
Beste Willeke,
Wat wil je met deze laatste twee reacties nou precies zeggen? Wat is je punt? Wat jij vaak doet, en dan doen veel mensen op het internet, is wat ik zou willen omschrijven als een stellingendiscussie of schoolpleindebat.
Je stelt iets – bijvoorbeeld: jij verdraait de boel/jij denkt dat/jij doet dit- zonder daar argumenten voor aan te dragen.
Het is roepen zonder inhoud, met volgens mij als enige doel iemand proberen te raken. Een soort digitaal hooliganism.
Ik heb je in het verleden uitgebreid uitgelegd welke nuance ik in het verkrachtingsverhaal bracht. Blijkbaar sta je daar niet voor open, wat weer het beeld bevestigt dat je niet uit bent op een volwassen discussie.
Dat is jammer
Beste Chris,
Er zijn zeer veel respectabele beroepen waarbij mensen min of meer leven van het leed van anderen. Doktoren, verpleegkundigen, brandweermannen, politieagenten, rechters en ook journalisten. Ze hebben allemaal een zeer nuttige functie, ik ben blij dat ze er zijn en de maatschappij kan niet zonder ze.
@jaap: daar heb je volledig gelijk in. Maar de aard van de functie brengt ook een verantwoordelijkheid met zich mee. Als rechtbankverslaggever heb je de mogelijkheid om het leed van anderen te versterken. Daar moet je je heel bewust van zijn.
Punt is dat je het soms niet kan voorkomen.
@chris, je vraagt wat ik met deze 2 laatste reacties wil zeggen?
Staat toch duidelijk geschreven.
Of kun je niet in jip en janneke taal lezen?
En wat het schoolpleindebet betreft, zo reageer je altijd als je niet meer weet wat je moet schrijven.
JAMMER DAN!
Beste WvM,
Je schreef dat je vader in het begrafeniswezen zat. Dat die mensen daar voor kiezen. Mijn verhaal gaat eveneens over een zelf gekozen dag als begrafenisondernemer. Vandaar mijn vraag: wat is je punt? Wat wil je zeggen? Dat ik het niet had moeten doen? Of juist wel? En waarom?
Ik snap wel wat er staat, maar niet wat je er mee wil.
Wat het schoolpleindebat betreft: ik reageer alleen met deze term als ik zie dat iemand zomaar iets in het wilde weg roept om maar ergens tegen te zijn, zonder dat diegene enige moeite doet om duidelijk te maken wat zijn of haar punt is.