Malika K. (27) is een Nederlands- Marokkaanse vrouw. Ze was dit jaar volop in het nieuws omdat ze een soort Mata Hari zou zijn: een dubbelspionne die aan de ene kant werkt voor (Nederlandse) inlichtingendiensten en aan de andere kant miljoenen zou verdienen met criminele zaken. Een ‘makelaar in criminele contacten’. Een crimineel van formaat, een vrouw en nog (deels) Marokkaans ook.
Denk Telegraaf. Chocoladeletters op de voorpagina. Groot nieuws.
Op dit moment voeren misdaadjournalisten onder elkaar een strijd(je) over Malika. De een meent dat ze echt een Mata Hari is. Voor de ander is het merendeels gebakken lucht.
Ik weet niet of het bizarre verhaal over Malika K. klopt. Het zou kunnen.
Ik weet wel dat er een hele rare dynamiek achter deze zaak zit.
Overal waar Malika opduikt, verschijnt ook een andere naam. Die van een prive-detective uit Nederland. Bekend (en berucht) omdat hij met zijn organisatie kinderen uit het buitenland haalt, die door een van de ouders stiekem mee zijn genomen. Omdat de andere ouder van de rechter het gezag over het kind kreeg.
De zelf benoemde speurder bemoeit zich zeer actief met Malika. Hij reist haar achterna, pluist haar heden en verleden uit en hij voert op internet felle en wat merkwaardige discussies waarin Malika er steevast niet best af komt.
Dat alles heeft een reden. De ex van Malika heeft de speurder ingeschakeld om zijn zoon terug te halen, die nu bij Malika in Dubai woont.
En niet voor niets ook. Er zou een bedrag van 11.000 euro aan ‘loon’ op het spel staan. Plus een bonus van 7000 euro bij aflevering van het kind.
De premiejagers van het Wilde Westen zijn er niets bij.
Tot zover niets nieuws. Deze dingen gebeuren, of we daar nu blij van moeten worden of niet.
Interessanter wordt het als blijkt dat deze detective de grote aanjager lijkt te zijn achter enkele publicaties in tijdschriften, waar Malika niet bepaald in een fraai daglicht komt te staan. Nog interessanter is het als je weet dat hij – naar eigen zeggen – alles in zal zetten om zijn doel te bereiken. Desnoods koopt hij – zo vertelde hij ooit trots aan een journalist – een rechter om. Het doel heiligt de middelen. Als het ‘ontvoerde’ kind maar weer in Nederland arriveert.
Zo deinst hij er in de zaak Malika niet voor terug om haar werkgever in Dubai op te bellen en hem ‘alles’ over haar te vertellen, zodat de werkgever daadwerkelijk besluit om Malika te ontslaan (of te schorsen, dat is onduidelijk). De detective is er intens gelukkig mee. Alles om haar dwars te zitten. Uitroken die hap!
Een detective in Nederland die zich tegen betaling bemoeit met het personeelsbeleid van een bedrijf in Dubai.
Ik krijg er een raar gevoel bij.
Dat rare gevoel kreeg onlangs bevestiging door twee verhalen over Malika K. in de Panorama. Auteurs: misdaadjournalist Bas van Hout en Koen Scharrrenberg.
Strekking: de detective speelt een dubieuze rol. Hij zou letterlijk belastende verhalen uit zijn duim hebben gezogen om Malika dwars te zitten. En zelfs zo ver zijn gegaan om drugs op te sturen naar Malika (in Dubai), wetende dat ze hierdoor in de problemen komt.
Dubai en drugs. Dan moet je niet denken aan een werkstrafje van tachtig uur…..
Daarnaast zou het volgens de misdaadjournalisten wel eens zo kunnen zijn dat er een hele goede reden is waarom Malika haar kind in Dubia bij zich heeft.
De vader zou zich eerder schuldig hebben gemaakt aan verkrachting (waar het kind bij was) en mishandeling. Er zou zelfs een getuige zijn.
Ik weet niet of het verhaal in de Panorama klopt. In de misdaadjournalistiek is het altijd maar afwachten wat uiteindelijk waar is en wat niet.
Wat ik wel weet is dat volgens mij niemand gebaat is bij prive-detectives die, zonder daartoe expliciet bevoegd te zijn, alles op alles zetten om een (betaald) doel te bereiken. Al was het alleen maar omdat volgens mij een normale burger (want dat is de status van een prive-detective) helemaal niet capabel genoeg is om in zijn eentje te bepalen wat in een complexe voogdijzaak waar is en wat niet.
De prive-detective in kwestie heeft inmiddels zelf bakzeil gehaald. Hij zegt nu dat hij nooit naar Dubai zou zijn gegaan als hij had geweten dat de vader zich inlaat met huiselijk geweld en verkrachting.
En daar ligt volgens mij de kern van de zaak. Verregaande maatregelen (zoals het terughalen van kinderen) vergen verregaande voorzichtigheid.
We hebben in Nederland opsporingsdiensten die zich aan allerlei regels moeten houden. Die regels zijn er om ons te beschermen tegen de macht van politie en justitie. Tegen het zomaar gebruiken van geweld of het zomaar achter slot en grendel zetten van mensen, waarvan we denken dat ze iets hebben gedaan wat niet door de beugel kan. Er zijn regels en termijnen. En advocaten om alles in de gaten te houden.
En als de opsporingsdiensten falen en iets doen met vervelende gevolgen voor een verdachte die uiteindelijk geen dader blijkt te zijn, dan hebben we rechters om dat te corrigeren.
Het systeem werkt niet altijd feilloos, maar het werkt wel.
Als prive-detectives de rol van opsporingsdiensten over willen nemen, dan vraag ik me af wie hier kan en mag corrigeren.
Wie zorgt er voor dat een detective niet de fout maakt om een kind te ‘redden’
om het daarmee wellicht in een nog groter gevaar te brengen?
UPDATE
De oplettende lezer zal hebben gemerkt dat de prive-detective in kwestie niet te beroerd is om de reactie-mogelijkheid alhier te gebruiken om zijn versie van de verhalen op te voeren. Dat is zijn goed recht. Ik had zelf ergens de hoop dat de beste man na de kwestie Malika zijn werkwijze van ‘het doel heiligt alle middelen’ toch enigszins aan zou passen. Het is aan de bloglezer om aan de hand van de door hem aangereikte reacties op dit blog een inschatting te maken hoe groot de kans is dat hij dit ook daadwerkelijk zal doen.