Hoe kun je in godsnaam een werkstraf uitdelen aan een man die een 14-jarig meisje seksueel heeft misbruikt?
Een meisje dat door het misbruik een geslachtsziekte opliep en een baby. Een baby die uiteindelijk niet levend werd geboren door medisch ingrijpen. Abortus.
Hoe kan een rechter een dergelijke dader veroordelen tot een werkstraf? En hoe kan een rechtbankverslaggever een dergelijk vonnis uitleggen? Misschien zelfs wel verdedigen?
Ik ben een groot fan van de nuance. Geen rechtszaak is gelijk en niets is zwart/wit. Voor de meeste verdachten heb ik begrip. Soms heel veel en soms heel weinig. Verdachten zijn net mensen. En begrip is niet hetzelfde als goedkeuring.
Die nuance komt me her en der op behoorlijk wat kritiek te staan. Op feesten en partijen, op Twitter en in de reacties op diverse websites. Ik ben wel eens een daderlover genoemd. Een klootzak. Iemand wiens kinderen eens een keertje seksueel misbruikt zouden moeten worden. Dan zou ik wel anders piepen.
De grote vraag is dan ook. Waarom doe je het? Waarom verdedig je waar nodig verdachten? Waarom kom je op voor mensen die anderen walgelijk vinden?
Ik heb op al die vragen een soort van een antwoord. Maar het beste antwoord is hoop ik dit blog. Hier staan verhalen die een ander beeld zouden moeten geven van de rechtspraak. Anders dan de clichematige borrelpraat van de feesten en partijen.
Mijn antwoord op bovenstaande vragen komt via verhalen.
En in het volgende verhaal verdedig ik de keuze van een werkstraf voor een 28-jarige man die ooit een 14-jarig kind zwanger maakte, waardoor ze een abortus moest ondergaan.
Niet omdat het moet, maar omdat het nodig is.