Nederland moet een land worden waar slachtoffers veel meer rechten krijgen. In ieder geval in de rechtszaal. Die geluiden worden steeds sterker. Ik ben daar faliekant op tegen.
Het lijkt zo logisch. Een slachtoffer is zielig en weerloos. Daar moeten we met zijn allen keihard voor opkomen. Laat de dader maar bloeden.
Nu hebben we in Nederland een klein probleempje. Justitie brengt geen daders voor de rechter, maar verdachten. Een detail, zult u wellicht zeggen. Maar wel een detail met enige waarde.
Henk is een man en Henk was ooit kwaad. Zo kwaad dat hij een conflict kreeg met zijn buurman. Uiteindelijk had Henk een mes in zijn hand omdat zijn woede geen kant uit kon. Hij deed niets met het mes. Het woord dreigen zou al te veel eer zijn geweest voor de gegeven situatie. Fout. Niet goed. Straf in aantocht. De rechter keek echter niet alleen naar Henk en zijn woede. Hij zag ook wel dat zijn ‘slachtoffer’ een grote rol had in het conflict. Die had zich bepaald agressief opgesteld.
Henk kreeg een geheel voorwaardelijke straf. Omdat juist het slachtoffer zijn eigen rol had.
Marja kwam er minder genadig vanaf. Maar toch. Ooit kreeg ze ruzie in de kroeg met Janet. Die ruzie liep volledig uit de hand. Eenmaal buiten zette Marja haar tanden in de wang van Janet en liet ze niet meer los. Zes hele minuten lang. De vingers van twee potige mannen kregen de kaken van de bijtende Marja niet los. Ze hield vast tot de politie er was.
Een mensenwang is geen partij voor hard bijtende tanden. Janet zal haar leven lang het litteken dragen.
Marja krijgt haar straf. Uiteraard. Maar dat scheelde niet veel. De rechter vond namelijk dat Janet die nacht buitengewoon vervelend was geweest in de kroeg. Dat ze de boel op had laten jutten. En dat het Janet was die eenmaal buiten letterlijk de aanval op Marja had ingezet. Door haar klappen te geven. Haar achterna te lopen. En haar vast te houden zodat ze niet weg kon.
Marja mocht niet reageren zoals ze reageerde. Je tanden in iemands wang zetten en minuten als een dolle hond vastbijten is geen redelijk verweer tegen een aanval. Maar toch. Volgens de rechter had het slachtoffer tonnen boter op haar hoofd. En was Marja er wel mee weggekomen als ze een iets minder zwaar middel in had gezet om zichzelf te bevrijden.
Voor mij zijn dit geen unieke rechtszaken. Onder rechtbankverslaggevers is het inmiddels een bekend gezegd: ‘Wie na geweld het eerst bij het politiebureau is, heeft gelijk’
Slachtoffers hebben soms meer dan wij graag willen horen een aandeel in geweld en bovendien soms een belang bij het verdraaien en ombouwen van de waarheid. Dat geeft niet. We zijn allemaal mensen. In onze emotie hebben we zelden ongelijk.
Maar het is wel eens tijd geworden om in deze tijden van toenemend slachtoffer-fetisjisme te beseffen dat slachtoffers in de rechtszaal slechts een partij zijn. Een partij waar met recht kritisch naar moet worden gekeken.
In onze rechtsstaat noemen we een verdachte verdacht omdat zijn schuld nog bepaald moet worden. Door het Openbaar Ministerie aangedragen bewijs moet eerst door de screening van onafhankelijke rechters.
Moeten we een slachtoffer dan niet ook maar eens in eerste aanleg een vermeend slachtoffer noemen?
Ok, maar gisteren betoogde je dat de manier waarop een vermeend slachtoffer het tegen hem gepleegde misdrijf beleeft zelfs deel uitmaakt van het bewijs. Wat vind je daarvan? Is het goed dat het zo werkt? Het zal wel kloppen, maar ik vind dat vreemd.
Overigens vind ik het prima dat de balans in het recht hersteld wordt. Het probleem is vooral dat in het verleden de dader weer heel erg centraal werd gesteld. Vandaar dat slachtoffers spreekrecht etc. kregen. Misschien slaat de balans wel door. Dat kan.
Vreemd trouwens dat die mevrouw toch nog een tik op haar vingers kreeg van de rechter, want op mij komt het over als noodweerexces, als die andere mevrouw haar aanvloog. In een vergelijkbaar scenario liep iemand wel eens tegen mijn voorhoofd op en toen bleek ik volledig in mijn recht te staan (sepot code 71: medeschuld van de benadeelde). Als het slachtoffer zelf ook misdrijven pleegde, moet ze daar natuurlijk ook voor aangeklaagd worden. Maar dat zijn dus weer andere misdrijven.
Ik vind “de boel opjutten” ook een vaag begrip. Lijkt me dat zoiets niet per definitie strafbaar is, maar het is sowieso geen aanleiding om iemand zwaar te verwonden. Ik vind het ook nogal subjectief. Daar is sprake van als het misdrijf van “opruiing” door een rechter werd vastgesteld. Anders is dat boterzacht. Iedereen voelt zich weer opgejut door andere dingen, daar is geen peil op te trekken.
Zo zijn ik en een paar anderen bezig met het debunken van de valse slachtofferverhalen over vermeend misbruik van een aartsfantast. Dat lijkt nogal wat agressie op te roepen, maar betekent dit dat wij “opjutten”? Dat als ik in elkaar geslagen word, dat ik er in wezen om gevraagd heb? In hun beleving zullen ze zich wel geprovoceerd voelen, maar rechtvaardigt dat ooit geweld? Moeten we maar stoppen met debunken omdat het door sommigen als “opjutten” ervaren wordt? Lijkt me niet.
OT: Smile @ slachtoffer Peter Breedveld vandaag:
En there’s the rub. Stan vindt zichzelf te sjiek om af te dalen tot het grauw van de blogwereld, he don’t swim in that shit. Maar hij vindt het wel fijn dat iemand anders de hete drollen voor hem uit het vuur haalt, want het is toch ook wat om die onzin in Trouw zomaar onweersproken te laten.
http://www.frontaalnaakt.nl/archives/vaarwater.html
Veel slachtoffers veranderen in daders.
Ook bij kindermisbruik en mishandeling.
Je zou denken dat ze beter weten, maar dat patroon kennen ze..
Veel daders nemen de slachtofferrol.( vooral bij de rechter)
Soms is de grens vrij dun.
Een overvaller is wel duidelijk een dader.
Een lustverkrachter en moordenaar ook.
Hooguit slachtoffer van hun eigen traumatische leven.
Mensen genoeg met een post traumatische stress stoornis als reden of oorzaak om door het lint te gaan.
Tja.. dader/slachtoffer is niet altijd zwart/wit.
Wel makkelijk en overzichtelijk.
Een vermeende slachtoffer..eh, van een vermeende misdrijf?
Hmmm, denk niet dat die term gaat scoren..
Een treinspringer die het niet overleeft is slachtoffer, maar de machinist ook…
Dezelfde treinspringer is ook dader..
De machinist niet..
Lastig hoor.. een definitie van dader slachtoffer..
Trouwens..
Qua rechtsbijstand zijn zitten wel de bekende topadvocaten de grotere criminelen bij te staan.
Dat mag wel wat kosten?
Een dagje bajes is ook niet goedkoop…
Zeker niet de BIBA.
De slingerbeweging is nu naar de andere kant aan het doorslaan en dan is het goed dat er mensen zijn die de beweging weer naar het midden willen laten bewegen. (y)
Hmm..
Rechtvaardig en vaardig met recht..
Ik ben een leek en zie geen verschil met civiel ,strafrecht meerkoppige kamer.
Dat een rechtbank niet zomaar een rechtbank is,,
begint tot mij door te dringen.
Ging ook altijd uit van gesloten deuren, of niet publiekelijk.
Ik ga het zeker een keer bijwonen, denk ik..
Maar goed, ik zag vanavond kort iets over claim van onderzoeksjournalisten.
Leek me ook geen Micha Katverhaal.
De ene journalist is de andere ook niet.
En eerlijk gezegd, heb ik de laatste jaren ook geen papieren krant meer..
Als ‘zwevende’ lid ben je ook nog zoveel goedkoper af…..
Dat terzijde..
Het verslag van een rechtbank is vaak ook een momentopname en ook dat moment.
Ooggetuige van officiële confrontatie en verweer op de beschuldiging.
Als ik zo vrij en objectief mag zijn,,
Ook wel heftig.lijkt mij.
Ik denk zeker dat er efficiënter en effectievere beleid nodig is.
Ook meer scheiding kerk en staat
Dat wil niet zeggen dat de meningsvrijheid in geding hoeft te komen.
Maar wel dat het geen plicht is, om deze te uiten met structurele en chronische beledigingen..
Syndroom gilles de la Tourette op internet….
Goes viral…
Gewoon omdat het kan.
Niet moet,gewenst is, maar wel kan.