Er zijn mensen die mij een daderlover noemen.
Omdat ze vinden dat ik veel te veel schrijf over de rechten van verdachten en daders. En daarmee dus de vele slachtoffers schoffeer die de misdaad in Nederland maakt.
Ik denk daar zelf anders over.
En verbaas me eigenlijk veel meer over het soms pijnlijke gebrek aan kritisch vermogen als het over slachtoffers gaat.
Maria Mosterd is een Nederlandse vrouw die jaren geleden een bestseller schreef over haar ervaringen als slachtoffer van een loverboy. Ze maakte naar eigen zeggen vier jaar lang de meest vreselijke dingen mee. Net als in de film.
Het boek staat volgens cijfers van de uitgeverij bij een kwart miljoen lezers in de boekenkast. En Mosterd vertrok na publicatie op een ware ‘zegetocht’ langs talkshows. Waar ze bijna zonder uitzondering kritiekloos haar verhaal kon doen. Ze gaf volgens misdaadjournalist Peter R de Vries zelfs lezingen op scholen. Tot aan de politie-academie aan toe.
En – ofschoon het nu pijn doet om het toe te geven – ook ik werd gegrepen door het boek.
Maar klopt het zo gretig door ons allen overgenomen verhaal van ‘slachtoffer’ Mosterd eigenlijk wel?
Waarschijnlijk niet.
Daar kun je van alles van zeggen en vinden.
Ik vind er -los van de zaak Mosterd- iets anders van. Ik zie een gevaarlijke dynamiek. Ons heilig geloof in de status van het slachtoffer. Een persoon die het niet mis kan hebben. Iemand waar we energie en tijd in steken. En ons vertrouwen aan schenken. Iemand waarbij we met speels gemak ons kritisch vermogen verliezen.
Of we nu krantenlezer zijn of rechercheur.
Mijn ‘kritiek’ op slachtoffers is niet nieuw. Ik heb het op mijn eigen weblog al vaker geuit en ik weet dat het me geen populariteitsprijs op zal leveren. Integendeel.
Uit ervaring weet ik dat mensen oprecht boos worden omdat ze zeker menen te weten dat ik slachtoffers bewust wegzet als leugenaars. Omdat ze niet kunnen geloven dat ‘slachtoffers’ van bijvoorbeeld seksueel misbruik ook kunnen liegen alsof het in een proces-verbaal gedrukt staat.
Laat ik het daarom objectiveren.
Nederland heeft de beschikking over de Landelijke Expertisegroep Bijzondere Zedenzaken (LEBZ). Dit team van psychologen en gedragskundigen houdt een aangifte goed tegen het licht en kijkt daarbij nadrukkelijk naar de geloofwaardigheid.
Tijdens een onderzoek in 2002 kwam naar buiten dat van de 31 aangeboden zedenzaken er 16 niet in aanmerking komen voor vervolging. De aangiften werden als niet betrouwbaar gezien.
Ik ga hier op deze plek niet zeggen dat deze aangiften niet waar zijn. Dat de slachtoffers in deze zaak liegen.
Maar vreemd is het wel.
Peter R. de Vries meent in zijn uitzending van afgelopen zondagavond dat ‘slachtoffer’ Maria Mosterd niet de hele waarheid spreekt. Eerder noemde hij de uitgever van het boek misdadig.
Ik zie iets anders. Iets dat wellicht nog veel gevaarlijker is.
De vraag is namelijk waar de echte schuld ligt. Bij iemand die om wat voor reden dan ook veel meer maakt dan er ooit is geweest.
Of bij een samenleving die slachtoffers al bij voorbaat en voorkeur ziet als de enige echte boodschapper van de waarheid.
De echte schuld ligt bij de hulpverleners en de media, die vaak pas springen naarmate de urgentie groter of de ernst heviger is.
Pingback: Tweets that mention Slachtoffers hebben altijd gelijk « Rechtbankverslaggever -- Topsy.com
ik ben in deze zeker met je eens.
Om 2 redenen:
1)Om de een of andere reden schijnen er mensen te zijn die steeds maar menen te moeten scoren over ander mans rug. Dat ze daar mensen mee schaden denken ze niet aan.
2)Deze zelfde mensen heeft het voor werkelijke slachtoffers moeilijker gemaakt. Een van onze (werkelijke slachtoffers) angsten is…stel dat ze het niet geloven waar kan ik dan terecht met mijn ervaringen? Waar vind ik dan wel hulp?
Uiteindelijk zijn het zoals men zegt:
De goeden lijden door de slechten.
Daarmee zeg ik niet per definitie dat slechten ook echt slecht zijn want elk mens heeft iets goeds.
Of Maria haar verhaal erger heeft gemaakt dan dat ie is/was daar kan ik niet over oordelen, mag ik ook niet, maar ik hoop voor haar van wel dan heeft ze het misschien niet meegemaakt namelijk en kan zij wel goed slapen.
Sophie.
even los van ’t feit of maria liegt of niet, maar ik denk dat de beeldvorming – van slachtoffers – door ’t grote publiek vaak gevormd wordt door de manier van in beeld brengen van de slachtoffers door de media.
je kan je dus afvragen wie de echte schuldige in deze is, trouwens niet alleen in deze…
Wat mij ook opvalt is dat het grote publiek zich veel drukker maakt om een vrouw als slachtoffer dan om een man.
Per definitie krijgt de vrouw/kind het voordeel van de twijfel.
En Chris van het LEZB heb ik ook geen hoge pet op hoor. Van het percentage die wel in aanmerking werd genomen tot nader onderzoek en vervolging liepen er ook aardig wat tegen de lamp.
Het blijft een zeer moeilijk onderwerp, een welles nietes spelletje waarbij het mannelijke geslacht al kilometers achterstand heeft.
Ik denk dat het goed is kritisch te blijven en geen onderscheid te maken naar persoon. Of het nu een slachtoffer is, een dader, de advocaat van de dader, iemand die beweert dat de Mexicaanse griep een enorme epidemie zal veroorzaken of iemand die beweert dat de wereld vergaat in 2012 vanwege de Maya kalender. In het geval van Maria Mosterd hebben mijns inziens een aantal journalisten/presentatoren gefaald.
Wat zijn “bijzondere” zedenzaken Chris? Want ik heb een heel klein beetje het idee dat het hier dan niet over aangifte van verkrachting gaat. Dat zijn (jammer genoeg) geen “bijzondere” zedenzaken.
Het was gisteren gewoon Technisch KO door de Vries, en ja… ik heb ook het boek gelezen en het grijpt je aan en dus wordt het moeilijk het kritisch te bekijken, moet je nagaan als je dan daadwerkelijk met slachtoffers aan tafel moet gaan zitten met alle drama daarom heen, probeer dan maar eens een kritische noot te laten horen. Moeilijk lijkt me dat.
Het is niet kiezen tussen dader of slachtoffer. Het is: naar beide partijen kritisch en onafhankelijk luisteren.
Een paar opmerkingen n.a.v. dit artikel:
* In de Paroolbijlage van afgelopen zaterdag (PS van de week) staat een groot artikel over de zedenpolitie Amsterdam. Ze noemen een afschuwelijke kinderpornozaak waar lokale politie de aangifte niet wilde opnemen (ontdekt en bewezen met tapes). Maar ook verzonnen aangiftes. En dus het belang van uitstekend verhoren. Wat deze rechercheurs ook zeggen: “Je moet niet willen weten hoe laag de straffen zijn die daders van zedendelicten krijgen, dan houd je dit werk niet vol”.
* Kortom: bij zedenzaken moet je vreselijk goed verhoren en bewijs verzamelen en dan blijkt een deel verzonnen. Maar als het bewezen wordt, mag de strafmaat flink omhoog. Enerzijds om het in lijn te krijgen met de verwoesting in het leven van slachtoffers en anderzijds vanwege het hoge recidive-risico. En veel meer schadevergoeding toekennen aan slachtoffers: voor therapie, gederfde inkomsten, enzovoorts
* Zedenzaken gaan al een stuk beter dan 40 jaar geleden. Toen konden leraren op een middelbare school openlijk een relatie hebben met een jong pubermeisje en keek iedereen een andere kant op als meneer pastoor met zijn hand in een verkeerd broekje zat.
* Er waren, zijn en zullen altijd mensen zijn die waan & werkelijkheid niet kunnen onderscheiden. Soms door een ernstig trauma (zoals Jolanda uit Epe en wellicht Maria Mosterd), soms door een persoonlijkheidsstoornis, soms door een verkeerde “therapie”-vorm (hervonden herinneringen). Het is te zot voor woorden dat onze hoogopgeleide, zogenaamd “kritisch-onafhankelijke” journalisten deze mensen niet eens kunnen onderscheiden van mensen die wel een feitelijk relaas vertellen. Journalistiek in Nederland blijft soms steken in een microfoon onder een neus duwen.
* Bij zedenzaken is het vaak ‘zijn woord’ tegen ‘haar woord’. Helaas is de herinnering van de mens doorgaans zo slecht als wat, met als bijkomend probleem dat we dat zelf niet weten. Er zijn vrachten onderzoek waaruit blijkt dat de mens vertekend waarneemt (of helemaal niet oplet), vertekend opslaat, vertekend herinnert en vertekend interpreteert. Op wetenschappelijke gronden zou een ooggetuigenverslag nooit als bewijsmateriaal mogen dienen, tenzij iemand als observator is getraind. En als het om een heftige gebeurtenis gaat, herinneren we ons niet beter, maar geloven we dat we dat wel doen. De beste basishouding bij zedenzaken is dan ook om van allebei het verhaal heel kritisch te analyseren. Zeker als het een tijdje geleden is gebeurd en men het verhaal al eerder heeft verteld.
Chris, je hebt gelijk dat er best eens verzonnen aangiftes van zedenzaken zijn en dat je daarom altijd kritisch moet blijven. Maar ik hoop dat je ook de noodzaak inziet van strenge, lange straffen voor daders van ernstige zedendelicten, waarbij TBS/longstay eerder regel dan uitzondering zou moeten zijn.
@johan: ik vind niet dat verdachten van zedenzaken wegkomen met lage straffen. Wat dat betreft is de doorgaans gekleurde mening van de politie niet zo relevant. Sterker: ik vind dat de politie zich helemaal niet zou moeten bemoeien met strafmaat. Ze kunnen beter een poging doen het strafdossier beter op te tuigen.
Ik zie de noodzaak van strenge straffen helemaal niet, anders dan vergelding. Strenger straffen helpt volgens mij geen sodemieter. Behandeling, begeleiding en toezicht. Dat is heilige mantra.
De betekenis van het woord slachtoffer dekt de lading niet. Beter is wellicht om van gedupeerde of benadeelde te spreken. Chris geeft zelf met enige regelmaat aan dat hij wel dadermindend is en benadeelden in het algemeen een wat mindere rol toebedeeld. Nu wordt lang niet iedere verdachte een dader (veroordeelde) en een aantal gedupeerden doen een valse politieaangifte. Ze vertellen hun eigen verhaal en dat is niet altijd de waarheid of de hele waarheid. Dat percentage is trouwens niet al te groot. Bij zedendelicten is het veel lastiger. Vaak wordt ver na het misdrijf of een reeks hiervan, politieaangifte gedaan en zijn er zelden getuigen en vaak geen technische sporen. Een ontkennende verdachte komt soms ver in zo’n strafproces. Het overtuigende bewijs is dan vaak moeilijk te leveren, maar is wel een veroordelingscriterium. De opgelegde straffen lijken relatief laag, maar daarbij moet men wel bedenken dat het nogal eens gaat om gebeurtenissen die al heel lang geleden hebben plaatsgehad, maar ook het feit dat de omgeving van de dader weet wat hij/zij heeft misdaan en dat vaak directe familie van de dader afstand neemt, heeft voor een veroordeelde vaak ingrijpende consequenties. Voor benadeelden van een zedendelict kunnen de gevolgen soms enorm zijn en levenslang duren. De hoogte van de schadevergoeding in dergelijke gevallen
is in Nederland laag en staat niet in de juiste verhouding tot de toegebrachte (psychische) schade.
Ik deel benadeelden helemaal geen mindere rol toe ‘in het algemeen’. Ik doe dat alleen tijdens en voor een rechtszaak en stel dat meer mensen deze neutrale houding in zouden moeten doen. Een benadeelde is een partij in een zaak en heeft er soms alle belang bij om iets niet helemaal naar waarheid te vertellen. De kern van onze rechtspraak is nu juist dat we dit mechanisme door hebben en ons niet laten leiden door emotie. En dat zou helemaal moeten gelden voor journalisten.
Ik denk dat de heren Wagenaar en Van Koppen duidelijk hebben gemaakt hoe gevaarlijk dit mechanisme uit kan pakken….
Slachtofferhulp is er voor de slachtoffers. De advocaat voor de verdachte. Justitie heeft al een grotere taak om de verdachten tegemoet te komen en de journalistiek dient beide zaken even goed af te wegen.
Het feit dat ik als daderminded te boek staat betekent wat mij betreft niet dat ik het te vaak over daders heb, maar dat er in het algemeen te makkelijk en te kritiekloos naar slachtoffers wordt gekeken.
Ik ben eens gaan bladeren in uitspraken van de afgelopen week:
1. L’warden: een pedoseksueel is veroordeeld voor jarenlange ontucht met zijn 6-jarige zoon en eenmalige ontucht met diens 6-jarige klasgenootje (geen verkrachtingen). Had duizenden foto’s en 55 films met kinderporno, waaronder extreme foto’s (bestialiteit). Is veroordeeld voor 2 maand cel + 1 maand voorwaardelijk en gedwongen therapie.
2. Den Haag: een loverboy uit Pijnacker is veroordeeld voor groepsseks met 15-jarige meisjes, soms gefilmd (voor geld en werving van klanten) en concrete stappen om vier van hen de prostitutie in te krijgen. Tevens XTC-en vals geld-productie. Straf: 2 jaar + 1 jaar voorwaardelijk. Weigert psychiatrisch onderzoek, maar heeft vermoedelijke antisociale persoonlijkheidsstoornis (-> hoog recidiverisico).
3. L’warden: een extreem gewelddadige vader is veroordeeld voor jarenlange ernstige mishandeling van zijn vrouw en twee kinderen, in alle gevallen inclusief poging tot doodslag (keel dichtknijpen en zo), die pas eindigde toen zijn vrouw bijna dood in het ziekenhuis belandde (hij had op haar buik staan springen). Heeft daarnaast zijn dochter jarenlang stelselmatig verkracht, met zijn zoon ontucht gepleegd en hen zelfs gedwongen met hun moeder ontucht te plegen. Verminderd toerekeningsvatbaar wegens autisme. Krijgt 8 jaar cel en geen TBS, geen gedwongen behandeling.
Chris, je gaat toch niet beweren dat de straf van de daders in deze gevallen ook maar enigszins in lijn is met het lijden van de slachtoffers? In geval 1 leren kinderen op veel te jonge leeftijd dat volwassenen lusten op hen kunnen botvieren. In geval 2 ziet een gladde jongen kwetsbare meisjes uitsluitend als middel om geld te verdienen. En in geval 3 heeft een man drie levens kapot gemaakt door extreem geweld (lees de uitspraken maar).
Straf lost heus niet veel op, dat weet ik ook, maar dat is een andere discussie. Zolang we straffen, zorgen we dat die straffen in lijn zijn met de misdaad. En dat is hier niet zo. Bovendien, en dat vind ik het ergste, komen 2 van de 3 veroordeelden vrij zonder verplichte therapie, terwijl ze volgens deskundigen een onvermogen tot compassie hebben.
Ik begrijp je echt niet dat je zegt “ik vind niet dat verdachten van zedenzaken wegkomen met lage straffen”. Lees die uitspraken op rechtspraak.nl zelf, dan weet je wel beter.
@johan ik kan en wil geen uitspraken doen op basis van zeer summiere informatie. Om een evenwichtige mening te hebben over de strafmaat, moet je de zaak zelf bijwonen. Het strafbare feit is maar een klein deel van het verhaal. Er komt nog zo veel meer bij kijken. Persoon van de verdachte, gedrag slachtoffers, bewijskracht, ouderdom feiten, al in gang gezette behandelingen, inzicht in eigen falen en handelen, rapportage deskundigen enz enz
Dus daarom eindig ik met: “Lees die uitspraken zelf op rechtspraak.nl”. Gewoon zoeken in strafrechtuitspraken van afgelopen week.
Dit stukje begon je zelf met het belang van goede onderzoeksjournalistiek en het gebrek aan kritisch doorvragen bij de interviewers van Maria Mosterd. Waarom niet zelf het goede voorbeeld geven door je in bovenstaande drie willekeurige zedenzaken te verdiepen? Dan kunnen we deze discussie van generalisaties naar feiten trekken. Als je met goede argumenten komt, ben ik bereid me te laten overtuigen. Jij ook?
@johan: een vonnis is slechts een klein gedeelte van een zaak. Ik ben niet bij die zaken geweest, heb de verdachte niet gezien, weet niet hoe het verhoor ter zitting is verlopen en weet niet waar de advocaat allemaal op heeft gewezen.
Ik heb bijna 3000 rechtszaken gedaan waarvan ik het overgrote gedeelte wel heb meegekregen en op basis daarvan zeg ik dat wij in Nederland zeker niet licht straffen. We straffen pragmatisch. Met het doel om meer slachtoffers te voorkomen en mensen uitzicht te geven op een betere toekomst.
Dat dit niet altijd lukt, ligt niet aan de doelstelling.
Chris, je ziet de splinter bij een ander, maar mist de balk in je eigen oog.
Maria Mosterd wilde nooit ingaan op vragen of kritiek over haar boek. Ze bleef steken in generalisaties en “ik heb het meegemaakt, dus ik weet het beter”. Jij doet nu precies hetzelfde.
Degenen die haar interviewden, wilden alleen hun eigen wereldbeeld bevestigd zien en negeerden informatie die op iets anders wees. Dat doe jij ook.
Dit is mijn laatste bijdrage, ik zocht een serieuze discussie met een kundig volger van de Nederlandse rechtspraak en die vind ik hier niet.
@johan: je zoekt geen discussie, maar je gelijk. Dat bewijs je door mijn aantoonbare ervaring (vervat in ruim 400 verhalen op deze site) te vergelijken met een problematische vrouw die vanuit trauma en fantastie een boek in elkaar draaide.
Ik geef hier op deze plek vrijwel dagelijks voorbeelden voor mijn stelling dat we in Nederland helemaal niet licht straffen. Dat idee van licht straffen komt voort uit onze schreeuw om vergelding. Vergelding is echter maar een klein onderdeel van de strafketen. Een rechtbank moet – terecht – met veel meer zaken rekening houden.
En dat staat nog los van mijn stelling dat zwaar straffen ons nergens brengt.
Is “licht” of “zwaar” in zichzelf niet een zeer subjectieve classificatie? Alleen al daarom zullen jullie nooit nader tot elkaar gaan kunnen komen in deze discussie, naar mijn bescheiden mening.
Overigens vind ik, Chris, dat jij toch ook altijd tamelijk overtuigd van je eigen gelijk overkomt – in het kader van de opmerking over ‘je gelijk zoeken’. Ik snap het wel, je hebt zelf aangegeven dat dit een opinierend log is, dus daar hoort dan een stevige mening bij, maar ik heb jou in een discussie op basis van wat anderen aandragen geloof ik nog nooit van mening, standpunt o.i.d. zien veranderen, of zelfs maar zien reageren in de trant van ‘hmm.. daar je heb een punt’.
Chris weet in ieder geval wel reacties uit te lokken en geeft vaak gefundeerd aan waar hij zijn stellingen aan ontleend. Soms geeft hij toe niet volledig te zijn geweest en past hij zijn visie aan. Zijn laatste mening dat zwaar straffen nergens brengt, is natuurlijk niet waar en dat weet hij zelf ook wel. Er zijn straffen (maatregelen) die de samenleving moeten beschermen tegen bijvoorbeeld gestoorde mensen. Zij krijgen dan een TBS-maatregel opgelegd met bijvoorbeeld dwangverpleging. Veroordeelden die op long stay zitten, worden heel lang vastgehouden, soms wel hun leven lang. In dergelijke straffen zit een beschermende maatregel en dat is maar goed ook!
@ulfert: je hebt gelijk, ware het niet dat tbs – zoals je zelf al zegt – geen straf is en in dit geval dus buiten mijn stelling valt.
@ron: het klopt dat ik op een aantal punten niet snel van mijn koers af zal wijken. Dat komt omdat die koers niet zomaar is ontstaan en vrijwel dagelijks bevestiging krijgt in wat ik zie en hoor op de rechtbank.
Dat geeft ook niet, maar is het dan terecht anderen te verwijten dat zij hun gelijk zoeken? Doe jij dat niet ook?
@Ron: dat ligt er een beetje aan hoe je je gelijk zoekt. Als iemand met argumenten aan komt – die ik gemotiveerd weerleg – en dan toch maar door blijft gaan met de zoektocht naar steeds zwakker wordende argumenten, dan krijg ik de indruk dat iemand alleen uit is op zijn eigen gelijk.
Elke kritische noot afdoen als zijnde een zwak argument omdat jij de details van de zaken niet kent, of elke kritische vraag afdoen als niet relevant omdat jouw ervaring als rechtbankverslaggever groter is dan de vragensteller?
Kom op Chris, je weet dat ik geen fan van je ben, maar afgezien daarvan weet zelfs ik dat jij heus beter kan dan het produceren van al deze dooddoenders. Krab jezelf nog eens achter de oren…
Metacommunicatie, Wouter. Je benoemt de communicatie, maar laat de argumenten liggen.
Chris, laat ik voorop stellen dat ik wel waardering heb voor jou en je weblog.
Het is prima dat je zaken wil nuanceren en men mag het gewoon met jou oneens zijn zonder voor trol en meer van dat fraais weggezet te worden.
Wel is het zo dat jij de neiging hebt je meningen te presenteren als feiten.Jij stelt bijvoorbeeld dat strengere straffen niet helpen en dat behandeling, begeleiding en toezicht helige mantra is. Dat is echter JOUW heilige mantra, maar beslist geen feit.
Inderdaad maakt lange gevangenisstraf, TBS e.d van criminelen geen modelburgers, maar dat doet het softe beleid ook niet.
Het gaat erom dat de maatschappij het recht en zelfs de plicht heeft om zich te beschermen tegen dergelijke
elementen.
Dat je als misdaadjournalist een eigen stempel drukt op zaken, is niets mis mee. Dat je denkt een ervaringsdeskundige te zijn, omdat je veel zaken bijwoont…ok, maar ik bespeur toch iedere keer weer hardnekkigheid, waar openheid zou moeten zijn voor meningen van anderen, die toch enigszins worden onderdrukt.
Krijg bij jou steeds het gevoel dat jouw mening, expertise de overhand krijgen in de discussie.
Lees juist graag je verhalen/mening omdat je zoveel verschillende zaken bijzit, echter die persoonlijke toon valt meer op dan de casussen op zich.
Begrijp me niet verkeerd, waardeer je “hardnekkigheid” in deze en persoonlijke inbreng, meelopers genoeg voor eigen belang en dat je een sociaal mens bent is ook duidelijk, maar iets meer ruimte mis ik. Niet alles is zwart/wit.
Een persoon die iets is aangedaan, is al snel slachtoffer, maar ook een slachtoffer kan in sommige gevallen een zaak ernstig overdrijven, het krijgt een eigen leven, vaak hoort dit bij verwerkingsproces.
Kom ik weer uit dat zeker bij deze zaken individueel goed onderzoek, ook psychisch moet worden verricht.
Daar ligt de basis en vanuit die deskundigheid valt ook minder te speculeren.
@anomiem en @aka: laat ik maar weer eens herhalen dat deze site opinierend is en niet verhalend. Het zijn geen wetenschappelijke verhalen en het zijn geen nieuwsartikelen. Ik weef mijn ervaring, kennis en mening in elkaar.
Voor de verhalen moet je bij mijn collega Rob Zijlstra zijn. Die doet dat voortreffelijk en daarom doe ik het hier anders.
@anoniemL ik stel idd dat strenge straffen niet helpen. Daar is al heel veel onderzoek naar gedaan. Binnenkort komt daar ook specifiek een blog van.
Je hebt volledig gelijk als je stelt dat de maatschappij het recht heeft om zich te beschermen tegen gevaar. De vraag is echter of je dat doet door mensen lang in een hok op te sluiten.
Ik onderdruk de mening van een ander niet. Ik denk dat dit blog juist verschilt van anderen door de schier onmetelijke discussie en door de tijd die ik er in steek om bijna iedereen van een antwoord te voorzien.
Dat gezegd hebbende ben ik niet van mening dat alle meningen gelijkwaardig zijn. Je hebt instant meningen en meningen waar goed over nagedacht is en die met argumenten omkleed stevig in de bodem staan.
Of: met andere woorden> ik neem meer aan van een ervaren voetbaltrainer uit de eredivisie dan van Joop Drie HoogAchter die linksback staat bij 12e klasser VV Hup met die Bal.
Hoe deskundig, gezaghebbend, en hoe goed argumenterend dan ook, niemand ontkomt toch aan bepaalde stokpaardjes , instant meningen en andere blinde vlekken.
Daarom vind ik het zo interessant om een zaak van verschillende kanten te belichten en verschillende meningen erover te horen, ook die van jou.
Ik begon met te stellen dat ik jou en je weblog waardeer en opbouwende kritiek hoor daar ook bij.
@Chris, sorry verkeerd woordje “verhaal”, moet zijn verslag is dat beter?
“Dat gezegd hebbende ben ik niet van mening dat alle meningen gelijkwaardig zijn. Je hebt instant meningen en meningen waar goed over nagedacht is en die met argumenten omkleed stevig in de bodem staan.”
Hoe oninteressant en saai zou het worden als we de instant meningen filteren/wissen, zijn allemaal mensen die straks een partij gaan kiezen, deel uit maken van onze Maatschappij, bedenk dat ook jouw blog juist met verschillende meningen kan bijdragen.
Mensen die zeggen dat straffen niet helpt….idd de dader misschien niet, maar het slachtoffer wel, die in confrontatie met dader de zwakste is geweest.
Een evenredige straf v.d. dader betekend erkenning v.h.leed wat het slachtoffer is aangedaan.
Wat zwaarder straffen betreft, ik ben voor betere opsporing, preventie.
De forensische psychologie is ook steeds meer van mening dat de gevangenissen overwegend worden bevolkt door psychisch gestoorde en verslaafde mensen, patiënten die behandeld moeten worden.
Het is veel effectiever voor de maatschappij om een drugsverslaafde van zijn verslaving af te helpen, of iemand met een geestelijke stoornis te behandelen.
Als het strafrecht consequent functioneerde, zouden de psychisch gestoorde gedetineerden in psychiatrische inrichtingen moeten zitten, niet in gevangenissen.
Als je cocaïneverslaafden leert van de cocaïne af te blijven, heb je meteen veel minder delicten. Zorg dat gedetineerden hun tijd nuttig doorbrengen. Behandel ze tijdens hun detentie en laat ze een opleiding volgen. Dan zijn ze beter voorbereid op een terugkeer in de maatschappij en wordt de kans op recidive verkleind.
@Aka: het zou juist pas zeer interessant worden als mensen eerst eens nadenken of zich op de hoogte stellen van hoe zaken daadwerkelijk zijn voor ze een mening geven, laat staan voor ze een politieke keuze maken.
Ik vraag me oprecht af of een slachtoffer zich wel zo beter voelt als er een hele hoge straf volgt. Ik heb ook wel slachtoffers meegemaakt die daar aanmerkelijk genuanceerder over dachten.
En wat is evenredig? Veel mensen zullen tien jaar voor een doodslag/moord volstrekt niet evenredig vinden, maar ga het maar eens zitten. Beetje afhankelijk van je leeftijd is je leven dan ook verpest.
En ik denk dat de psychisch gestoorden wel degelijk in inrichtingen zitten, hoor. Eerst de straf, dan de behandeling. Zo werkt de rechtspraak, maar dat lees je niet altijd terug in de media.
Ik weet niet of Maria Mosterd zo veel gelogen heeft. In haar geval is het een welles-nietes discussie. Wat ik wel weet is dat ze een werkelijk bestaand probleem beschrijft. Tot voor kort wist ik weinig tot niets over het onderwerp loverboys, maar het verhaal van Anna (hoofdpersonage uit het boek ‘Man is stoer, vrouw is hoer’) heeft mijn ogen geopend. Duizenden meisjes werken in ons nette landje onder dwang en gaan elke dag met vreemde mannen naar bed, terwijl ze dat helemaal niet willen. De politie kan die verkrachtingen niet stoppen wegens gebrek aan bewijs, want de meisjes zijn doodsbang en durven niet te praten. De meeste loverboys krijgen nog geen twee jaar celstraf, als ze überhaupt straf krijgen. Ik vind dat persoonlijk heel weinig voor wat deze gasten doen.
Hoi!
Absoluut gelijk in bepaald opzicht! De rechtsgang probeert de waarheidsvinding achter ieder verhaal boven water te krijgen. Ik zelf ben slachtoffer van een echte loverboy en door al die stomme mediageile moedertjes die met hun dochters bestsellers schrijven over de rug van echte slachtoffers is echt niet eerlijk!
Daarom heeft het voor mij ook 10 jaar geduurd eer ik aangifte durfde te doen! Maar heb nu uiteindelijk de stoute schoenen aangetrokken en het toch gedaan. Mijn zaak diende gisteren en aanstaande vrijdag. Vindt wel dat juist de media het verhaal heel raar de wereld inbrengt. Ze doen net of ik de enige ben die verklaringen heb afgelegd, terwijl er zeker 20 getuigenverklaringen tegen hen liggen van andere mensen, maar die worden om de leescijfers te verhogen en de spanning er in tehouden gemakshalve maar weggelaten! De media is sinds Mosterd, heel sceptisch tegenover slachtoffers, en dit maakt, dat het nog moeilijker wordt om met je verhaal naar buiten te treden..
Er is juist geen heilig geloof in slachtoffer. In tegendeel. Ja, er is wel een geloof in vrouwen die zielig doen en tranen laten zien en zich hulpbehoevend opstellen, maar, dat geldt echt zo lang er geen sprake is van een aanklacht.
Vrouwen die het zielige manipulatieve schepsel uithangen krijgen vaak het gelijk van mannen (terwijl vrouwen die eerlijk recht door zee hun eigen sorus oplossen, totdat ze het niet meer kunnen en DAN pas om hulp vragen zelden hulp krijgen, sorry eigen frustratie). Maar dat terzijde, de zielige hulpeloze vrouwtjes krijgen van de man vaak gelijk omdat deze types nu eenmaal de man echt het mannetje laten voelen. Hoe manipulatief ook, de man trapt daar in, want wil die rol naast het meisje met de zielige ogen.
Totdat (!) er een man als dader aangewezen wordt. Op het moment dat een vrouw niet om een heldendaad vraagt, maar gewoon naar de politie stapt, dan is ineens alle sympathie niet meer bij haar. Want wacht eens even, dit is zo’n vrouw die gewoon een man aanklaagt. Wacht eens even, ja, maar de man, ik ben zelf een man, dan kiest ze eigenlijk partij tegen iemand van mijn soort! Op het moment dat een vrouw een klacht indient, wordt dit door de man als frontale en aggressieve tegenaanval gezien: Dus wordt ze met de grond gelijk gemaakt. Als je als vrouw niet heel sterk in je schoenen staat kun je bijna niet anders dan gewoon zeggen dat je je vergist hebt en je alle klachten intrekt, waar of niet waar, altijd nog beter dan doorvechten, want iedereen is tegen je.
Voorbeeld. Tiger Woods ging vreemd. Niet heel raar als je altijd van huis bent, stressvolle baan hebt en honderden vrouwen aan je hotelkamerdeur kloppen. Vervolgens is Tiger Woods door vrouwen in de media op ordinaire wijze onderuit gehaald. Iedereen koos partij tegen Tiger Woods. Raar. Vreemdgaan is niet oke, maar gebeurt wel vaker. Want laten we eerlijk zijn, veel Accenture partners kunnen er zelf ook best wat van. De vrouwen van Tiger, die werden in de media heel gelaten, hoewel zij behoorlijk dubieus zijn.
Nu de WikiLeaks man. Sowieso de vraag of het een held is of een foute gast die goedkoop scoort. Het is geen klokkeluider die iets bijzonders heeft nagestreefd in ieder geval. En die zit in korte tijd aan twee vrouwen op een wijze die zij niet willen. Vervolgens worden vooral deze twee vrouwen in de pan gehakt! Waarom deze vrouwen wel en de Tiger Woods sletjes niet? Met naam en toenaam worden deze vrouwen over de hele wereld in de pan gehakt, terwijl ze er niet om gevraagd hebben. Als mogelijk slachtoffer worden ze niet beschermd. In tegendeel. Tja, de Wikiman wordt ook niet 100% beschermd, maar daarvoor ben je WikiLeaks man geworden, zou je zeggen.
In short, vrouwen worden beschermd zolang zij op basis van niets het slachtoffertje uithangen. Laten ze vuisten zien door naar de politie te stappen, dan hakt de hele wereld ze in de pan.