Een demonstratie in de Tweede Kamer maakte deze week de tongen los. Demonstranten vroegen aandacht voor het lot van de Palestijnen en daar werd, van de VVD tot de ChristenUnie, opvallend heftig op gereageerd, onder meer met: ‘pure Jodenhaat’. De Kamer nam eerder al een motie aan om de leus ‘From the river tot he Sea, Palestine will be free’ te beschouwen als een oproep tot geweld. Het is buitengewoon merkwaardig dat er niet meer ophef is over deze vorm van staatscensuur.
Over de recente strijd tussen Israël en Hamas is genoeg geschreven. Dat Israël zich met hand en tand verzet tegen de walgelijke terreur van Hamas is absoluut gerechtvaardigd. Dat daarbij enkele burgerdoden vallen in een zeer dichtbevolkt gebied is helaas ook niet helemaal te voorkomen.
Knechting
Maar je kunt na tienduizenden burgerdoden (waaronder veel kinderen) en in het verlengde daarvan een ongekende humanitaire crisis niet met droge ogen beweren dat Israël goed bezig is. Zeker niet als je het bekijkt in samenhang met de knechting, uitsluiting, verdrijving en bezetting van het Palestijnse volk sinds 1948. Israël is wat dat betreft inmiddels meervoudig wereldkampioen in het schenden van VN-resoluties.
Amnesty
Laten we niet vergeten waar de protesten vandaan komen.
Amnesty International stelt onomwonden dat Israël een apartheidsbeleid voert. Met op grote schaal ‘onrechtmatige onteigening van land en eigendommen, gedwongen verplaatsing, drastische beperking van de bewegingsvrijheid en het doden van Palestijnen’. Meerdere mensenrechtenorganisaties denken er hetzelfde over, waaronder zelfs de Israëlische mensenrechtenorganisatie B’Tselem en een kwart van de Joden in de Verenigde Staten.
Apartheid (een regime van onderdrukking en overheersing) is een misdrijf tegen de menselijkheid.
We hebben het hier ergens over. Amnesty International deed in 2022 letterlijk een oproep aan Israël tot het stoppen van het ‘onwettig doden, opzettelijk verwonden, willekeurig arresteren, martelen, mishandelen, vervolgen en collectief straffen van Palestijnen’
Kritiek
Daar is geen woord Spaans bij en voor mensen die neutraal en objectief naar de situatie kijken, is er alle reden om onderbouwde en gefundeerde kritiek te hebben op Israël. Alle reden ook om de Palestijnen (los van Hamas) vrijheid te gunnen in een land waar ze letterlijk vanaf 1948 werden verjaagd.
Ook juridisch liggen er inmiddels uitspraken die boekdelen spreken over Israël. Het Internationaal Gerechtshof in Den Haag oordeelde dat Israël er alles aan moet doen om een genocide in Gaza te voorkomen. Een waarschuwing die niet nodig zou zijn als er niets aan de hand is.
Het gerechtshof in Den Haag oordeelde dat Nederland moet stoppen met het leveren van onderdelen van F35-vliegtuigen aan het land vanwege het grote risico op ‘ernstige schendingen van het humanitaire oorlogsrecht’.
Om kritiek op Israël, vals verpakt als Jodenhaat, het zwijgen op te leggen is niets meer of minder dan wegkijken van de inmiddels ruim gedocumenteerde kwaadaardige rol van de regering van Israël.
Patroon
Eerder besloot de Tweede Kamer al om de leus ‘From the River to the Sea, Palestine will be free’ voortaan te zien als een oproep tot geweld. Een beslissing die redelijk geruisloos voorbijging, maar zeer ongewenst is. De bekende strijders voor de heilige vrijheid van meningsuiting hielden de kaken weer eens stijf op elkaar.
Hoewel Israëlische propaganda ons graag anders doet laten geloven, bestaat er over de leus helemaal geen eenduidige betekenis. De een noemt het een antisemitische oproep om het Joodse volk van de kaart te vegen en de ander ziet er een meer dan legitiem protest in tegen de Israëlische bezetting, waarbij het Palestijnse volk het recht heeft om in vrijheid te leven tussen de rivier de Jordaan en de Middellandse Zee.
PLO
Het is buitengewoon populistisch van de Nederlandse politiek om de leus nu te koppelen aan de terreurorganisatie Hamas. Ver voor Hamas aan de macht kwam, was het de PLO (Palestine Liberation Organization) die de leus hanteerde. Niet zonder reden, want toen in 1948 de staat Israël werd gesticht, verloren de Palestijnen alle zeggenschap. Driekwart miljoen Palestijnen sloegen op de vlucht of werden verdreven.
Ze kwamen onder Israëlisch militair gezag of onder het autoritaire bewind van Syrië en Egypte te leven. Na 1967 kregen Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever, Gaza en Oost-Jeruzalem te maken met een Israëlische militaire bezetting.
Verlangen
Hoewel de PLO eerst pleitbezorger was van gewapend verzet, stelden ze zich later op het standpunt dat er een Arabisch-Joodse staat moest komen, waarin Joden en Palestijnen met gelijke rechten naast elkaar zouden kunnen leven. Weer later schaarde ze zich achter een tweestatenoplossing.
Zoals Midden-Oostendeskundige Erwin van Veen van het Instituut Clingendeal ooit zei:
‘Palestine will be free in deze context weerspiegelt de wens om terug te keren naar de tijd voor 1948. Een roep om weer vrij te zijn’
Verdrijven
De regering van Israël kijkt er anders naar. De roep om vrijheid voor de Palestijnen in het hele gebied zou gelijkstaan aan het verdrijven van alle Joden van hun land. Uiteraard is dat zeer ongewenst en een schrikbeeld voor de huidige bewoners.
De bijtende ironie wil overigens dat dit schrikbeeld na 1948 voor Palestijnen een bittere werkelijkheid werd, waardoor de roep om vrijheid nu juist zo nodig is.
Natuurlijk is de leus in de loop der tijd ook gebruikt door Hamas (die er inmiddels niet officieel in schrift, maar wel in woord de betekenis aan geeft van de vernietiging van de Joden) maar dat maakt de oorsprong en de betekenis niet anders voor heel veel mensen en organisaties die louter strijden voor vrijheid voor de Palestijnen. Inclusief enkele Joodse organisaties overigens.
Dat terroristen de term Allah Akbar gebruiken, maakt ook niet dat iedereen die het bezigt een terrorist is.
Kritisch
Dat vrijwel niemand kritisch was op het besluit van een meerderheid van de Tweede Kamer (en in het verlengde daarvan de eis aan burgemeesters om in te grijpen) is opvallend. De politiek gaat weliswaar over wetgeving, maar niet over de interpretatie van de wet. Politici kunnen een wet rond het oproepen tot geweld of haat formuleren (en die is er), maar een specifieke leus kan daar juridisch niet door de politiek zelf even ingefietst worden.
Net zoals de specifieke oproep tot minder Marokkanen niet in een wet past, of stellen dat er geen taboe zou moeten rusten op geweld tegen de overheid. Het is de taak van de rechter om de context te bekijken en aan de hand van alle omstandigheden aan de wet te toetsen of iets strafbaar is.
Grondrecht
Dit klemt temeer omdat het grondrecht vrijheid van meningsuiting nu juist ziet op bescherming van de burger tegen censuur van de overheid. Niemand heeft immers van tevoren toestemming nodig van het openbaar gezag om gedachten te openbaren.
Achteraf kan en mag de rechtspraak vaststellen dat een bepaalde uiting strafbaar is. En dat is in dit geval ook zo gegaan. Het Openbaar Ministerie heeft al geoordeeld dat de leus niet strafbaar is en het Gerechtshof in Amsterdam heeft dit vorig jaar bevestigd (door het sepot van het OM te bevestigen).
‘Er is geen sprake van bedreiging, opruiing of strafbaar aanzetten tot haat’
Rusland
Je kunt natuurlijk stellen dat je een leus die als kwetsend wordt ervaren door een bepaalde groep niet meer moet gebruiken. Maar dat is dan wel een glijdende schaal. Want wat als een politieke partij in Nederland (met warme banden met Rusland) nu eens besluit om de leus ‘Slava Ukraini’ in de ban te doen?
Die leus is expliciet bedoeld om de gewapende strijd tegen een bezetter te ondersteunen. Om de strijdkrachten een hart onder de riem te steken die de wapens op hebben gepakt om de eigen vrijheid op eigen grondgebied te behouden. Met daarbij uiteraard de verdrijving (en desnoods de vernietiging) van de bezetters.
Gotspe
Je kunt van alles vinden van Nederlandse demonstranten in het parlement, maar ronduit stellen dat het hier om een groep antisemitische Jodenhaters gaat die alle Joden willen vernietigen is een bizar vals frame. Het is nogal een gotspe om op deze manier te ageren tegen de simpele wens om een volk dat al zo lang bewezen zucht onder bezetting, apartheid en een mogelijke genocide in vrijheid te laten leven.
Hoe moeilijk en lastig dat ook in de praktijk te realiseren zal zijn (en met Hamas zal dat zeker niet lukken), maar we moeten de zaken niet om draaien: het zijn niet de Israëliërs die onder een bezetting leven.
Hoe zouden wij het eigenlijk vinden als Palestijnse demonstranten zouden zeggen:
‘Het Palestijnse volk heeft exclusief recht op Israël, het land dat tussen de zee en de rivier de Jordaan ligt’?
Als we principes zouden hebben dan zouden we ook dit moeten zien als een oproep tot geweld.
Exclusiviteit
Vervang echter het woord ‘Palestijnse’ door ‘Joodse’ en u heeft precies het eerste artikel van de grondbeginselen van de partij die het in de Israëlische regering (Likud) voor het zeggen heeft. De leus is zelfs onderdeel van het regeringsakkoord.
Een land dat zich stelselmatig en grootschalig schuldig maakt aan een gewelddadige vorm van apartheid (en volgens sommigen inmiddels zelfs aan genocide), eist het exclusieve recht op een op zijn minst betwistbaar landgebied. In een leus. Tussen de zee en de rivier.
Ik heb Nederlandse politici die nu op luide toon roeptoeteren over een oproep tot geweld er nog nooit over gehoord.
Waardeer dit artikel!!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Je kunt mij ook met een vast bedrag per maand steunen: klik dan hier. Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.