De ‘aanslag’ op Koninginnedag door Karst T. is inmiddels aan alle kanten onderzocht. Aan analyses en reconstructies geen gebrek. Karst T. is waarschijnlijk de bekendste verdachte van Nederland.
Toen ik de nieuwsstroom over me heen liet komen, moest ik ineens denken aan Geert Mak.
Om precies te zijn aan zijn boekje De Brug. Een relatief korte verhandeling over de samenleving in Turkije, aan de hand van het leven op de belangrijkste brug van Istanbul. De verbinding tussen Europa en Azië.
Mak kwam in dat boekje met een even simpele als verhelderende analyse over de haat van de gewone man in Turkije tegen het rijke Westen.
Die haat was helemaal niet, zoals sommige mensen en politieke partijen graag willen geloven, louter van religieuze aard. De haat komt volgens Mak veelal voort uit onvrede. Woede over de ongelijkheid in de wereld. Waarom hebben zij alles en wij niets?
De arme Turken op die brug in Istanbul voelen zich achtergesteld. In de steek gelaten. Ze hadden en hebben het idee dat ze minder waard zijn omdat ze simpel geboren zijn in een land waar de kansen niet voor het oprapen liggen.
Ik geef het meteen toe. Ik ben geen socioloog of psycholoog. Wat ik schrijf is slechts een gedachte.
Maar ik denk dat je best kunt stellen dat ook Karst T., volgens familie een attent en lief persoon, zich achtergesteld voelde. Hij deed, om wat voor reden dan ook, niet meer mee in de maatschappij. Leefde een teruggetrokken leven. Haakte af op de hotelschool in Apeldoorn en kon zijn draai niet vinden in de vele baantjes die hij had en ook weer verloor. T. was of voelde zich in de steek gelaten.
En mensen die zich in de steek gelaten voelen door de maatschappij, keren zich vaak tegen diezelfde maatschappij. Dat geldt voor gefrusteerde journalisten, van hun voetstuk gevallen notabelen en andere maatschappelijk teleurgestelden. ‘Mag ik niet mee doen? Nee? Dan zullen jullie nog eens wat beleven!”
Deze outcasts worden gevoelig voor extreme ideeën (rechts of links) of complottheorieën (‘vliegtuigen strooien vergif om ons dom te houden!’). Ze beginnen hun strijd tegen de molen.
Ik ben op deze plek wel eens negatief over het internet. Mijn stelling is dat de digitale snelweg maar al te vaak een podium schenkt aan de dorpsgek zonder geweten. Waar voorheen een uit frustratie geschreven ingezonden brief van een bekende querulant onder in de la van de krant verdween, zien we de bizarre boodschap nu ongefilterd terug op het net.
Maar laatst bedacht ik me dat het internet misschien ook wel een bijdrage kan leveren aan een veilige samenleving.
Want wat als Karst T. een eigen weblog had gehad? Een plek waar hij zijn ideeën kon spuien en waar mensen hem misschien serieus hadden genomen. Een plek waar hij medestanders zou hebben kunnen ontmoeten en waar hij iets van zijn haat, frustratie en eenzaamheid had kunnen verliezen?
Het is maar een idee.