Stel:
In 1977 wordt een dan 13-jarig kind in de Verenigde Staten gedrogeerd (met champagne en een slaappil) en misbruikt. De 43-jarige verdachte van de verkrachting wordt in maart 1977 in een hotel gearresteerd.
Uit een reeks aanklachten bekent hij, in ruil voor strafvermindering, de aanranding van het meisje. Voor het tot een straf komt, vlucht hij echter naar Frankrijk en Polen. Daar gaat hij verder met zijn uiterst succesvolle leven.
In september 2009 is hij dan toch aan de beurt. Tijdens een bezoek aan Zwitserland wordt hij gearresteerd. Het slachtoffer, de inmiddels 45-jarige Samantha Geimer, is tegen oprakeling van de pijnlijke kwestie en wil met rust gelaten worden.
Op hoeveel steun en sympathie zou een gevluchte verdachte van seksueel misbruik eigenlijk kunnen rekenen? Zouden er anno 2009 nog mensen zijn die het opnemen voor deze man? Die hem zelfs vrij willen hebben?
Stel nu eens dat een bekende Nederlander in een gezaghebbend actualiteitenprogramma het volgende zou zeggen over de arrestatie:
”’Ach, seks met een 13-jarige. Er zijn er wel meer die seks hebben gehad met kinderen. Het is 30 jaar geleden. Zijn vrouw is toen ook vermoord. Hij was waarschijnlijk een beetje in de war. Nu hebben ze hem aangehouden. Bizar. Zag het slachtoffer er wel echt als 13 uit? Ik geloof dat dat wel een beetje meeviel.’
En stel nu eens dat deze bekende Nederlander niet de enige is die het voor de man opneemt. Stel dat een journaliste van een landelijke krant het ‘ziekelijk’ acht dat de vanuit Amerika naar Frankrijk gevluchte man al die tijd in de gaten werd gehouden door een Amerikaanse officier van justitie.
En stel nu eens dat de organisatie van het Zwitserse filmfestival waar de man was tijdens zijn arrestatie met het volgende statement naar buiten komt:
”De organisatie toont zich diep geschokt. Dit is een ongekend cultuurschandaal. De arrestatie van deze man is een klap in het gezicht van heel kunstminnend en -scheppend Zwitserland”.
En daar blijft het niet bij.
Frankrijk en Polen dringen bij Zwitserland aan op vrijlating. Fréderic Mitterrand, de Franse minister van cultuur, zegt het als volgt: ”Deze nieuwe beproeving wens je niet toe aan iemand die al zoveel heeft doorgemaakt’’. (de man verloor zijn moeder in Auschwitz en in 1969 werd zijn hoogzwangere vrouw vermoord door een sekte)
Ook filmsterren in Hollywood bemoeien zich er mee. Zij vinden het niet kunnen dat de politie nota bene een culturele avond heeft aangegrepen om de man op te pakken. De avond had immers een mooi eerbetoon moeten worden.
Misschien dat u het nieuws van de afgelopen dagen niet zo goed heeft gevolgd en nu zegt: leuk bedacht, rechtbankverslaggever. Maar zo bont zal het toch niet worden.
Toch wel.
De man in kwestie is de wereldberoemde filmregisseur Roman Polanski (The Pianist, Rosemary’s Baby).
Het eerste citaat is van filmproducent Matthijs van Heijningen, uitgesproken in een uitzending van NOVA. De tweede opmerking is van een journaliste van het NRC.
Ik blijf in lichte verbijstering achter.