Hij gaat maar door. Weet niet van ophouden. Waarschuwing na waarschuwing slaat hij in de wind.
Zelfs het grootste legale dreigement legt hij naast zich neer.
Hoe stop je een stalker die zelf niet door lijkt te hebben wat hij aanricht?
Mark is 37 jaar oud en groot. Armen als melkbussen. Lange uren in een sportschool. Op zijn kale schedel rust een donkere zonnebril. Zijn brede lijf is grotendeels bedekt met een curieus T-shirt.
Op het shirt staat de tekst: warning, do not make eye-contact.
Ik heb het niet het idee dat Mark op deze dag lang heeft nagedacht over wat passende kleding zou zijn voor een dagje rechtbank. Of juist weer wel en dat zou dan ook wel weer passen bij zijn houding.
Mark is geboren op de Nederlandse Antillen, maar je zou hem wat uiterlijk betreft zo kunnen verwisselen met een Molukse biker.
Empathie is niet zijn sterkste kant.
Je zou kunnen zeggen dat justitie hem voor een habbekrats in het gevang heeft gestopt. Want is wat Mark heeft gedaan nu echt zo erg?
Hij heeft de beste vriendin van Ellen gebeld om te vragen waar hij hulp kon krijgen. Daarnaast is hij in het Newscafe in Groningen op Ellen en haar moeder afgelopen en heeft hij gezegd dat het nog lang niet over is, hoor. Daarna zou hij het van angst trillende tweetal uit hebben gelachen.
Dat klinkt allemaal niet bijster heftig, maar dat is het wel.
Want het is niet de eerste keer dat Mark lastig is en toen hij het was, was hij net bezig met zijn eerste onbegeleide proefverlof. Een verlof na een relatief lange celstraf, inclusief een contactverbod. Voor de belaging van Ellen.
En voor de mensen die niet weten hoe ingrijpend stalking kan zijn: Ellen stelt nu al levenslang te hebben. Zij en haar ouders hebben twee jaar lang te maken gehad met vernederingen, doodsbedreigingen, angst en achtervolgingen. Ze zijn naar eigen zeggen voor het leven getekend.
Ellen laat in een brief aan de rechter geen ruimte voor twijfel:
Stalken maakt je leven kapot. Maakt een persoon kapot. Hij kan de keuze maken om te doen wat hij met zijn leven wil. Ik heb levenslang.
De centrale vraag in de rechtszaak rond Mark is hoe hem te stoppen. Mark is al drie keer veroordeeld voor belaging, bedreiging en zelfs wederrechtelijke vrijheidsberoving. Celstraffen, voorwaardelijke straffen en een dwingend contactverbod lijken hem niet te deren. Een proefverlof is genoeg om opnieuw in de fout te gaan.
Het verhaal van de officier van justitie lijkt dan ook bijna een klassieke wanhoopskreet te bevatten: Hoe krijgen we het bij hem in de oren dat hij op moet houden?
Mark zelf geeft weinig reden tot hoop. Hij weigert in eerste instantie de kernvraag zelf te beantwoorden. Laat hij nu Ellen met rust? Mark heeft geen zin de vraag van een antwoord te voorzien. Dan zegt hij ineens: ik ga naar Curacao.
Uiteindelijk komt er een weinig overtuigend ja uit zijn mond. Omdat de rechters het zeker willen weten, vragen ze het nog een keer. Maar Mark heeft geen zin om zijn antwoord te herhalen.
De kans is groot dat Mark over twee weken een bescheiden gevangenisstraf krijgt van de rechters. En een contactverbod.
Ik kan me niet voorstellen dat Ellen daar rustiger van gaat slapen.