De roep vanuit de samenleving om vaker en harder te straffen wordt duidelijker en duidelijker.
Politici buitelen – al dan niet geprikkeld door Wilders cs- over elkaar heen om aan te geven dat genoeg nu echt eens genoeg moet zijn. Wie zich niet gedraagt, moet achter de deur.
Dat zal ze leren.
Eigenlijk hopen wij met zijn allen dat het straffen van criminelen ons zal verlossen van de criminaliteit. De boeven zitten opgesloten en zullen het voortaan wel laten om ooit nog een wet te overtreden.
Als Wilders aan de macht komt, zal ons land weer vredig en welvarend zijn. De hardwerkende burger – verlost van de enorme belastingdruk van de linkse kerk en de voorheen de pan uit rijzende criminaliteit- kan weer in alle rust en stilte werken aan zijn of haar blank-christelijke welvaart. Uiteraard gesteund door een overheid die normen en waarden hoog in het vaandel heeft staan.
De boefjes achter de deur en wij de ruimte.
Maar is dat eigenlijk wel zo?
Brengt het opsluiten van criminelen ons dichter bij een veilige samenleving? Kunnen we rustig slapen in de wetenschap dat de boefjes krijgen wat ze verdienen?
Helaas.
Ergens begin 2008 publiceerden wetenschappers een interessante studie naar het effect van gevangenisstraffen op de maatschappij.
Opvallend genoeg is daar nog heel weinig onderzoek naar gedaan.
De wetenschappers kwamen tot de conclusie dat boefjes die niet meteen in de cel werden gezet, veel minder snel terugvielen in herhaling. Burgers die echter voor enige tijd achter de deur verdwenen, bleven veelal crimineel gedrag vertonen na hun detentie. In de gevangenis leer je pas echt wat het is om een boef te zijn, zelfs als je dat nog niet was.
Het zal u niet verbazen. Dit onderzoek heeft de voorpagina van de Telegraaf nooit gehaald.
Persoonlijk kijk ik helemaal niet op van de resultaten van een dergelijk onderzoek. Ik heb altijd al gevonden dat een gevangenisstraf geen enkel nut dient.
Je maakt van de verdachte niet ineens een goed mens. Sterker nog: hij of zij loopt een levensgroot risico opnieuw het verkeerde pad op te gaan als je hem voor lange tijd uit de maatschappij haalt. Het onvermijdelijke verlies van baan, huis en sociaal netwerk is zelden een goede voedingsbodem voor een godvrezend en eervol leven.
Ook het slachtoffer is er geen steek mee geholpen. Wat win je er mee als de dader achter de deur gaat? Je leed is er niet minder om, je schade niet teniet gedaan. Er zijn tientallen betere manieren te vinden om de schade wel effectief te verminderen.
‘Allemaal goed en wel, rechtbankverslaggever. Met je linkse geitenwollensokkenpraatjes. Maar heeft het strafrecht dan ook geen afschrikwekkende werking? Houden wij ons niet aan de wet omdat we anders gestraft worden?’
Ik vrees van niet. Verreweg de meeste verdachten handelen in een impuls. Of ze zijn zo ver heen dat het ze allemaal helemaal niets uitmaakt.
Een mooi voorbeeld vind ik altijd maar weer het cameratoezicht in de stad Groningen. De camera’s hangen pontificaal in het uitgaansleven en toch slaan we elkaar met zijn allen nog steeds even enthousiast de kop in. Camera of geen camera.
‘Nou, mooi is dat, rechtbankverslaggever. Maar wat moeten we dan?’
Dat is een goeie vraag.
Waar ik het sluitende antwoord niet op heb.
Ik zie zelf veel heil in behandeling, begeleiding en toezicht. Een maandenlange behandeling in een psychiatrisch ziekenhuis, noem dat maar eens geen straf. Er zijn daders die veel liever in de cel zitten.
Maar ik weet niet of afdoening door hulpverlening afdoende is.
Ik ben een journalist.
En die zijn van de vragen en niet van de antwoorden.