Het is toch een beetje een rare rechtszaak.
Voor in de rechtszaal zit de verdachte. Drie meter achter hem het slachtoffer.
Hij zou haar hebben geslagen. En een duw hebben gegeven. In hun eigen woning. Ergens onderweg is het koffie-apparaat gesneuveld.
De officier van justitie kijkt er streng bij. Want huiselijk geweld. Dat tolereren ‘wij’ niet. Dat gaat zomaar niet. Daar moet een straf voor volgen.
Op haar pad treft ze niet alleen een ontkennende verdachte, maar ook een minstens zo hardnekkig nee-schuddend slachtoffer. Er was helemaal geen sprake van mishandeling. Echt niet.
Het slachtoffer had dat nog eens haarfijn uiteengezet in een brief aan de rechter. Ze wil helemaal geen vervolging. Haar man heeft haar niets misdaan. Hij had die avond wat teveel whisky gedronken. Was wat bozig. En toen liep hij ook nog eens tegen een schilderijtje aan. Met zijn zatte hoofd.
Man boos. En in paniek. Want man, bloed en hoofd. Dat is vaak niet goed. En zeker niet als je gedronken hebt. Vrouw moet ambulance bellen. Klonk wat angstig over de telefoon. Politie op de stoep.
Start huiselijk geweld. Alarmbellen. Prioriteit.
Als de rechter de verdachte confronteert met de ‘bevindingen’ van agenten die ’ter plaatse’ toch echt een opgezwollen rode wang bij ‘mevrouw’ hebben ‘waargenomen’ en haar toch echt hebben horen zeggen dat ze is geslagen, grijpt het slachtoffer zelf maar even in.
‘Die rode wang was niet van een klap, dat was van het huilen’
Iedereen in de rechtszaal hoort het de vrouw zeggen, maar niemand reageert. De officier gaat links en rechts voorbij aan de wens van het slachtoffer. Zij ziet wettig en overtuigend bewijs. Ergens tussen de regels perst ze een extra veelzeggend zinnetje.
‘Mevrouw zal wellicht niet altijd even goed in staat zijn voor zichzelf op te komen’
De rechter heeft het laatste woord. Ook hij passeert de pogingen van het slachtoffer om haar dader te beschermen. En acht hem schuldig. Aan de mishandeling.
‘Of er geslagen is of alleen geduwd, dat laat ik maar even in het midden’
De straf is laag. Een voorwaardelijke boete van een paar honderd euro. Hij is immers in behandeling voor zijn problemen.
En zij zijn nog steeds bij elkaar.
Ik heb zelf in de situatie gezeten waarin ik werd geslagen.
Het gebeurde niet vaak en alleen in het begin zag je het soms. Later leerden we allebei te zorgen dat er geen blauwe plekken kwamen op plaatsen die zichtbaar waren. Ik schaamde me, niet eens zozeer omdat hij sloeg, maar eigenlijk vooral omdat ik niet ging.
In mijn omgeving heb ik weinig mensen gehad die me zeiden te gaan, of die verontwaardigd of negatief over hem spraken, mensen mochten hem graag.
Ik ook, ik vond hem geweldig, hij was slim, sociaal, knap, ik zou niet geluisterd hebben als iemand negatief over hem gesproken zou hebben, ik zou er tegenzin gegaan zijn met een verontwaardiging die niet gespeeld zou zijn geweest. Hij was zoveel meer waard dan ik.
Ik was niet zo belangrijk.
Terugkijkend zou ik best graag gewild hebben dat iemand aangifte gedaan had, bv die keer dat ik met 2 blauwe ogen op mijn werk verscheen. Ook al zou ik boos zijn geworden en er tegenzin zijn gegaan. Misschien had ik mezelf dan eerder minder minderwaardig gevoeld.
Ik zie mezelf als intelligent, toch had ik anderen nodig om in te zien hoe fout het tussen ons zat.
Datzelfde zal gelden voor anderen in deze situatie. Ik denk niet dat een boete haar ogen opent, maar misschien een rits boetes of gesprekken wel.
Toch veroordeeld! ondanks de twijfel die ik lees in het verhaal. Ik vind dit een moeilijk geval. Zeker als ik de reactie van jb lees. Het kan dus zijn dat er wel iets aan de hand is als huiselijk geweld, maar dat er sprake is van wettig en overtuigend bewijs, dat vraag ik me af. De man ontkent, zij ontkent. Blijft alleen maar de waarneming van de agenten. Volgens mij is dat voldoende voor een vrijspraak.
De boete straft haar ook, want die gaat ten koste van het gezamenlijke inkomen. Een werkstraf zou hier m.i. veel effectiever zijn.
Wat dachten jullie van begeleiding en hulp bij dit probleem? Anders zien we dit stel vast nog wel eens in een rechtszaal terug..
Dee volgens mij heb je het niet goed gelezen. Bij eerste politiebezoek gaf ze aan geslagen te zijn…. En dat ze later ontkent in een rechtszaal waar hij man bij aanwezig is, is echt niet vreemd hoor…
Beter laat een rechter alles maar gelijk in het midden en komt hij gelijk ter zake 🙂
Met dit soort zaken is het heel erg lastig voor de rechter om een eerlijk beeld te krijgen.
Zelf heb ik in zo een relatie gezeten en heb ik het zo kunnen spelen dat bijna iedereen dacht dat ik de de baas was van ons 2. Zo zouden ze niet kunnen ontdekken hoe ik had gefaald in een relatie.
Een vriend van mij is pas bij de rechter geweest voor mishandeling.Schuldig! Ze had blauwe plekken op haar armen en polsen. Een man hoort dit niet bij een vrouw te doen. Fysiek is de vrouw zwakker, dat vind de rechter.
Het kwalijke van de bovenstaande situatie daarvan is dat het binnenshuis gedrag een compleet verdraaid beeld kan hebben, dan het beeld die buitenshuis gezien wordt. Zelfs mijn echte vrienden hadden twijfels of het wel waar was, dat ik in elkaar werd geslagen.
En van de 2de situatie is wat de rechter niet ziet en weet, dat die vriend al jaren zichzelf kwijt is. Iemand die werd gecommandeerd, die vernederende Opmerkingen, stemmingswisselingen enz enz heeft geslikt en alles over zich heen heeft laten komen. Onzeker is geworden en totaal geen zelfrespect meer heeft. Zijn toenmalige partner viel hem voor de zoveelste keer met vele kwetsende woorden aan. hij nam eindelijk eens een goede beslissing en kwam voor zichzelf op.zij valt hem lichamelijk aan en hij verdedigd zich.
het komt bij huiselijk geweld bijna altijd op hetzelfde neer. Niemand kan ze helpen totdat ze het zelf inzien. De liefde, angst en afhankelijkheid is meestal zo groot, dat ze gewoon weer terug gaan.En weet niemand wat er nou eigenlijk echt tussen die vier muren gebeurd.