Ik probeer wel eens wat nuance aan te brengen als het gaat om seksueel misbruik. Meestal levert me dat de hoon van velen op. Tot de affaire Lucassen. Ineens blijkt zelfs de Telegraaf-reaguurder het woord begrip te kennen.
Kamerlid Eric Lucassen (PVV) werd in 2002 veroordeeld tot een boete van 250 euro. Plus een week militaire detentie (geheel voorwaardelijk). Voor seksueel misbruik.
Hij zou als militair seks hebben gehad met een ondergeschikte. Hij dwong haar niet met geweld. Hij ‘dwong’ omdat ze niet in een gelijkwaardige relatie zaten. Hij was ouder, een meerdere en bovendien leraar.
Dat is ontucht. Een van de varianten van seksueel misbruik.
Bij ontucht draait het vaak om de wil van de verdachte. Kan iemand in volledige vrijheid beslissen seks te hebben? Kan iemand in vrijheid weerstand bieden? Of kan dat eigenlijk niet? Omdat de dader ouder is, bijvoorbeeld. Of omdat het slachtoffer afhankelijk is van de dader. Op wat voor manier dan ook. De wet probeert kwetsbaarheid te beschermen.
Er worden regelmatig mensen veroordeeld voor ontucht. Leraren. Stiefvaders. Sportinstructeurs. En wekelijks spreken we er schande van. Misbruik is misbruik. En moeten we dat niet keihard afstraffen? Ballen er af? Minimumstraffen? We zijn hard in ons oordeel.
Tot onze gekleurde bril ineens de nuance ziet. Een kleine bloemlezing uit de reacties op de site van de Telegraaf:
’Die meiden hebben het toch zelf gewilt, ze hadden ook nee kunnen zeggen’
‘Er zijn altijd 2 partijen bij betrokken. Maar gedaan en gestraft, dus…nieuwe start’
‘Slachtoffers?? Deze meiden boden zichzelf aan om weer gemakkelijk ( zonder leren ) aan een diploma te komen’
‘Dat het gegeven niet correct is moge duidelijk zijn, maar hoevelen in de maatschappij werken zich op binnen een bedrijf op deze wijze’
‘Zolang er in dit land krakers rechter kunnen worden, lijkt me dit vergrijp en niemendalletje’
‘wanneer we ons realiseren dat jonge mensen tegenwoordig vaak al hun eerste sexervaring achter de rug hebben wanneer ze 14 zijn, dan zullen de betrokkenen zich niet op obekend terrein bevonden hebben’
‘Wouter Bos wilde in 2007 een columnist van de Volkskrant laten ontslaan. Dat vind ik nog véél erger dan wat deze meneer heeft gedaan’
‘We hebben allemaal wel eens iets fout gedaan in het verleden, laat die man als hij zijn werk goed doet, de linkse moddergooiers zijn geen haar beter’
Het lijkt -tussen de regels- wel alsof de mensen die reageren pleiten voor een soort rechtspraak op maat. Misschien willen ze zelfs wel dat een rechter elke zaak afzonderlijk weegt. En afzonderlijk van een passende straf voorziet. Soms wat meer. Soms wat minder.
Een mooi idee.
Uiteindelijk krijgt zelfs de Telegraaf de nuance te pakken door een verhaal te plaatsen over een van de slachtoffers van Lucassen. De vrouw is vol lof over de man. Eric is ‘een lieve en zorgzame man’. De wakkere krant drukt het woord slachtoffer af als ‘ slachtoffer’.
Maar geeft geen antwoord op de vraag of dit misschien de zaak is waar Lucassen voor vrij is gesproken.
Ik vind het desondanks een prima verhaal. Ik hoor ze als rechtbankverslaggever vaker.
Ik lees ze alleen zelden in de krant.