Henk (52) werkt zes dagen per week van vroeg tot laat om zijn vier kinderen te kunnen onderhouden. Op zondag zit hij trouw in de kerk.
Volgens Henk is de kortste weg tussen twee punten een kaarsrechte lijn. Hij houdt van regels, geboden en verboden. Geen gezeur.
De kinderen van Henk weten wanneer nee nee is en ja ja.
Hij noemt zichzelf desgevraagd ‘een harde klootzak’.
Henk is geen type om uit te dagen of te provoceren. Hij is lang en fors. Zijn handen lijken – excuus voor het vreselijke cliché- inderdaad op kolenschoppen.
Voor mij zit het slachtoffer van Henk. Een 12-jarig meisje. Klein van stuk. Haar tengere lijf trilt gedurende de hele rechtszaak onophoudelijk. Astrid.
Als Astrid haar bekertje water in haar handen neemt, zie je een bekertje met vingers. Als Henk zijn bekertje pakt, verdwijnt die volledig uit het zicht.
Achter me snottert de (bijstands)moeder van Astrid zich een weg door het in eerste instantie moeizaam verlopen verhoor van Henk.
Henk benadert de rechters met een vreemd genoeg wat aandoenlijke vijandigheid. Het is duidelijk hoe hij over de zaak denkt en hij laat zich door die nieuwsgierige rechters niet van de wijs brengen. Als de plaatselijke jeugd hem niet maandenlang lastig had gevallen, dan had hij dit meisje nooit aangevallen.
Zij was die avond blijven staan en dat was haar niet best bekomen. Ik denk niet dat ze had verwacht dat Henk achter de voordeur zou staan. Wachten tot er weer een onverlaat aan zou bellen.
Toen de bel ging, rukte hij de voordeur open en greep hij naar het lange haar van Astrid. Hij sleurde haar mee naar een lantaarnpaal en gaf haar met zijn enorme kolenschoppen een paar ongenadig harde klappen. Volgens getuigen werd Astrid bovendien hard tegen de benen geschopt. Tengere Astrid schreeuwde nog om genade, maar Henk ging door.
Toen hij haar uiteindelijk losliet, wankelde het bloedende meisje naar haar groepje terug. Op de terugweg naar huis viel ze nog twee keer flauw.
Het incident levert Henk een fikse dagvaarding op. Poging tot het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel. Met voorbedachte rade. Alles bij elkaar goed voor een – op papier- maximale gevangenisstraf van acht jaar.
Het verhoor door de rechters levert een rare achtbaan van emoties op. Henk slaat verbaal wild om zich heen. Meent dat het eigenlijk Astrid is die vandaag op zijn stoel zou moeten zitten en ‘bedankt’ haar moeder vol afkeer voor de rechtszaak die hem nu overkomt.
Tot Henk breekt.
Een van de rechters is het gelukt om door zijn harde pantser te breken. Door hem simpel te vragen of hij wellicht niet andere problemen heeft.
Ellende, waardoor hij zo hard is geworden.
Dat blijkt het geval. Henk is naar eigen zeggen zo hard gemaakt door een verblijf in een psychiatrische inrichting. Toen hij 21 jaar was en zijn zus stierf.
Het hoofd van Henk zakt op zijn borst en hij huilt. De norse man gebroken.
Om niet heel veel later opnieuw oorlogstaal uit te slaan als hij de eis hoort. Tweehonderd uur werkstraf plus een schadevergoeding van drieduizend euro voor Astrid.
‘Dan komen zij er weer bekaaid vanaf!’, zijn de laatste woorden van een opnieuw bozige Henk.