Soms moet je in het leven een keer open kaart spelen.
Ik ben helemaal geen onafhankelijke rechtbankverslaggever. Ik werk al jaren in dienst van de overheid en ben belast met het verspreiden van mis-informatie. Dit met als doel het grote publiek op het verkeerde been te zetten, zodat de machthebbers ongestoord hun gang kunnen gaan.
Wat dat betreft moet ik de vele klokkenluiders en critici van de rechtspraak en de overheid gelijk geven. Zij mogen dan op de normale mens paranoïde over komen, maar ze hebben gewoon volstrekt gelijk. Hulde voor de volhouders. U bent niet gek. De op internet veelgehoorde theorie dat de MainStreamMedia (MSM) corrupt zijn, klopt als een bus.
It’s a conspiracy!
Omdat ik nu toch helemaal eerlijk ben en dientengevolge morgen waarschijnlijk geen baan heb, zal ik hier uit de doeken doen hoe het werkt binnen de MSM.
De overheid heeft speciale ambtenaren in dienst die ieder jaar de scholen voor journalistiek afstruinen op zoek naar creatieve geesten die chantabel zijn. Een jonge ambitieuze journalist hoeft maar iets geks gedaan te hebben in zijn of haar verleden, of het is al raak.
De journalist in spe wordt vervolgens in een parallel opleidingstraject geschikt gemaakt om in dienst van de overheid op te treden. Uiteraard zijn hoofdredacteuren op de hoogte van deze gang van zaken. Zij nemen zonder moeilijke vragen te stellen deze overheidsjournalisten in dienst. Zij zijn immers op dezelfde manier in functie gekomen.
Vervolgens controleert de overheid alles wat de journalist doet. Publiceren over voor de overheid gevaarlijke zaken dient achterwege te blijven. Er is altijd een functionaris in de buurt om het een en ander te corrigeren of aan te vullen. De rode pen van de controleur is dwingend en bindend. Er gaat geen verhaal de krant in of de radio op zonder uitgebreide ‘kwaliteitscontrole’.
Om geen argwaan te wekken, krijgt de overheidsjournalist soms een keiharde primeur. Een bijzonder verhaal over een falende overheidsinstantie. Voor deze verhalen worden willekeurige slachtoffers gekozen. Zij dienen als offer voor de goede zaak.
Voor de rechtbankverslaggeving is een speciale functionaris aangesteld. Een topjurist, mogen we zeggen. Ik zal geen namen noemen.
Van deze jurist, een aimabele wat oudere heer, krijgen we dagelijks begeleiding. En ieder kwartaal een steeds langer wordende lijst met namen. Die lijst is heel bijzonder. Ik kan en mag er op deze plek niet veel over zeggen, maar er staan hoge ambtenaren op, politici en natuurlijk de top van justitie.
Onder geen beding mag er een verhaal in de krant komen over deze mensen!
Op dezelfde lijst staan (op de achterkant) de namen van mensen waar we juist wel over moeten schrijven. Mensen die (veelal op het internet) kritisch zijn over de rechtspraak en de overheid. Het is onze taak om deze mensen scherp in de gaten te houden en ze met publicaties in het licht te zetten.
Ik zit er nog over te denken om deze lijst op dit weblog te openbaren. Ik heb natuurlijk wel een gezin, dus ik weet niet of dit helemaal verstandig is.
Wat de normale rechtbankverslagen betreft. Ik krijg van justitie van tevoren het complete strafdossier in een zaak tot mijn beschikking. Ik mag ver voor de rechtszaak alle details lezen en uitgebreid contact opnemen met de dienstdoende rechercheurs. Iedere maand worden we op het politiebureau bijgepraat over de laatste onderzoeken.
Uiteraard heeft deze ‘openheid’ een prijs. De verhalen die volgen na het lezen van het dossier dienen wel in het belang van de opsporing en vervolging te zijn. Om dat mogelijk te maken, heb ik wekelijks contact met een aantal officieren die nadrukkelijk dicteren wat in de krant moet en wat niet. Deze vergaderingen vinden plaats in een geheime kamer onder de rechtbank, op de zogenaamde afdeling -3.
Ik heb ooit heimelijk en onverhoeds snel een foto kunnen maken van de onder de grond gelegen gang naar de geheime ruimte. De foto is genomen vanaf het observatietorentje.
Deze foto had ik nog van de zwaar beveiligde toegangsdeur naar afdeling -3.
Zelfs de met de beveiliging belaste parketpolitie is niet op de hoogte van het bestaan van deze uiterst geheime etage. Een speciale sleutel zorgt ervoor dat de lift verder gaat dan in eerste instantie mogelijk lijkt. De locatie van de kamer is met een rood kruisje zichtbaar gemaakt op de plattegrond, die overigens bewust gefotoshopt is om herkenning te voorkomen.
Nu kun je natuurlijk zeggen: welke journalist werkt nu in hemelsnaam mee aan zo’n constructie? is het vrije woord dan niets meer waard?
Ach, het is maar waar je de voorkeur aan geeft. Ik werk in het belang van de overheid. Uiteindelijk is dat een algemeen belang.
Oh ja, en het levert ook nog eens een aardig loon op. Ook niet onbelangrijk. Ik mag bovendien met mijn familie jaarlijks naar speciale door de overheid ingerichte vakantiekampen in de meest luxueuze oorden op deze wereldbol. In de vele huisjes uiteraard alleen maar overheidsdienaren.
Dat kun je raar noemen, maar het is gewoon heerlijk om een paar weken lang geen geheimen met je mee te zeulen. Zalig om bij het kampvuur gewoon openhartig te kunnen praten over De Lijst en de slechte koffie op afdeling -3. Zelfs een koffiejuffrouw is veiligheidstechnisch gezien al te riskant, vandaar dat we zelf onze koffie zetten.
Maar goed, ik vrees dat na dit verhaal mijn vaste huisje (23a, naast de correspondente van de Volkskrant) aan een ander zal worden vergeven.
Het is niet anders.